عجز کافران

آيه شماره 18 از سوره مبارکه فرقان
عجز کافران
قَالُواْ سُبْحَانَكَ مَا كاَنَ يَنبَغِى لَنَا أَن نَّتَّخِذَ مِن دُونِكَ مِنْ أَوْلِيَاءَ وَ لَاكِن مَّتَّعْتَهُمْ وَ ءَابَاءَهُمْ حَتىَ‏ نَسُواْ الذِّكْرَ وَ كاَنُواْ قَوْمَا بُورًا
(در پاسخ) می‏گویند: «منزهی تو! برای ما شایسته نبود که غیر از تو اولیایی برگزینیم، ولی آنان و پدرانشان را از نعمتها برخوردار نمودی تا اینکه (به جای شکر نعمت) یاد تو را فراموش کردند و تباه و هلاک شدند.»
1- هر كجا سخنى از شرك به میان آمد، تسبیح وتنزیه خدا لازم است. «سبحانك»
2- خداوند نعمت‏هاى خود را حتّى از منحرفان دریغ نمى‏دارد. «لكن متّعتهم»
3-خطر مال در جایى است كه سبب فراموشى خدا شود، نه این كه مال مطلقاً بد و خطرناك باشد. «متّعتهم… حتّى نسوا»
4- در خانواده‏هایى كه چند نسل آنها مرفّه بوده‏اند، زمینه‏ى فراموشى از خدا و قیامت، بیشتر است. «و آبائهم»
5-به مال و جلوه‏گرى‏هاى مرفّهین نگاه نكنید، همه‏ى آنان تباه شدنى هستند. «كانوا قوماً بورا»

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.