انواع بازي كودكان

انواع بازي كودكان

بازی به انواع گوناگون تقسیم می شود:
1. بازی های جسمی: از قدیمی ترین بازی هاست، به ابزار مخصوص نیازمند است، هم به صورت انفرادی و هم به صورت گروهی انجام می شود، برای مصرف انرژی اضافی بدن و نجات یافتن از خستگی و کسالت بسیار مفید است و رفتارهای نا آرام و پرخاشگری توأم با عصبانیت کودک را کاهش می دهد.
2. بازي های تقلیدی: کودک به تقلید نقش هایی می پردازد که آن ها را باور کرده است. معمولاً بهترین شخصیت ها برای شروع ایفای نقش، والدین،برادران و خواهران و دوستان هستند.کودک از ایفای نقش آنان لذت برده و تجربه کسب می کند.در دوره ی دبستان بیشتر نقش معلمان را تقلید می کند،در حالی که در دوره ی نوجوانی از تقلید رفتار بزرگسالان دوری می کند و به تقلید رفتار همسالان می پردازد که این خود آغازی است برای هماهنگی و همسو شدن با گروههای اجتماعی و ایفای نقش های زندگی.
3. بازی نمایشی: کودک در تقلید از بزرگترها از لباس و عینک و وسایل مخصوص آن ها استفاده می کند؛مانند پسر کوچکی که کت پدر را به تن کرده و یا دختر بچه ای که کفش پاشنه دار مادر را پوشیده و به زحمت راه می رود.
4. بازی های نمادی: زمانی که کودک دستیابی به ابزار و وسایل مورد نیاز خود را غیر ممکن می بیند نیازها و آرزوهای خود را با استفاده از وسایل نمادی و از طریق بازی بیان می کند؛برای مثال بر تکه ای از چوب سوار شده این طرف و آن طرف می رود؛مانند این که سوار بر اسبی شده و آن را هدایت می کند .این نوع بازی یکی از بهترین شیوه های بازی درمانی محسوب می شود.
5. بازی های آموزشی: مهمترین وسیله آموزش کودک، استفاده از وسایل بازی مناسب است، مانند مکعب های چوبی که کودک با جور کردن و دسته بندی کردن آن ها می تواند با مسائل اساسی اما ساده و آسان ریاضی آشنا شود.از خانه های کوچک اسباب بازی برای آشنا کردن کودک با واقعیت های موجود زندگی می توان استفاده کرد. بازی های آموزشی موجب تقویت حواس و رشد قوای ذهنی و اجتماعی کودک می شوند به شرط آن که سعی کنیم کنترل اصلی بازی در اختیار کودک باشد دو جهت و مسیر آن را تعیین کند.
6. بازی خلاقیتی:کودک از طریق به وجود آوردن چیزی، عقاید و احساساتش را اظهار می کند مانند نقاشی، موسیقی،خمیر بازی، شن بازی و یا استفاده از لغات که او را قادر می سازد تا در آینده داستان، شعر و نمایش نامه بنویسد.
7. بازی های گروهی: این بازی ها هدف مشترکی دارند که افراد شرکت کننده برای نیل به آن ناگزیرند تلاش ها و فعالیت های خود را با یکدیگر هماهنگ کنند. از این رو بازی، عامل مهمی در ایجاد مراوده و ارتباط متقابل میان کودکان است، چرا که لزوم همکاری برای رسیدن به هدفی واحد موجب اتحاد آن ها می شود . بنابراین کودکان با انتخاب نوع بازی و تعیین شرایط بازی و مقید کردن خود به اطاعت از اصول و قوانین بازی ، در حقیقت نوع خاصی از زندگی اجتماعی را تجربه می کنند و در سازمان دادن به این زندگی اجتماعی ، این باور را در خود پرورش می دهند که به منظور پذیرش در گروه بازشناسی از سوی همبازی ها ، باید به توعی دیگر همبازی ها را در زندگی خود شرکت دهند . کودک بدون بازی و به ویژه بازی های گروهی، خودخواه و فاقد توانایی لازم برای ایجاد ارتباط موفق و سالم با دیگران بار می آید، حال آنکه از طریق بازی ،شیوه همکاری و نفوذ در گروه همسالان جلب توجه دیگران، رعایت حقوق دیگران،زندگی گروهی و بسیاری از امور اجتماعی دیگر را یاد می گیرد.
8. بازی های طبیعی: آنچه مشهود است این که این بازی ها نه تنها منجر به رشد کودک چه از نظر جسمانی و روانی می شود بلکه بلوغ و پختگی شخصیت را همراه دارند. مثلاً اکثراً بازیهای طبیعی توام با حرکات و تقلاهای سخت است و همین عاملی است که کودک بتواند شیوه های گوناگون مواجهه با محدودیت های موجود در زندگی آتی خود و عالم هستی و پرش از این محدودیت ها را تمرین کند.
9. بازی های شهری
10. بازي هاي محلي.[1]

پی نوشت :
1.آيين شوخي و قوانين خوشي، محمدعلي قديري، محمدحسين قديري، كتابخانه سايت گفت‌وگوي ديني