تكيه بر خدا

تكيه بر خدا

مکن سعدیا دیده بر دست کس
بخشنده پروردگار است و بس
بچه که بودیم با ما مشت بازی می‌کردند. آن مشتی که پوچ بود، بزرگتر می‌گرفتند و آنکه پُر بود، کوچکتر می گرفتند. حالا آنهایی که اهل فکر و تعفل بودند گاهی به مشت نگاه می کردند و به بزرگتر نگاه میکردند و بعد یک جمع بندی میکردند و تشخیص می‌دادند که کدام پُر است. ولی بعضی ها خیلی سریع همان مشتی که به نظرشان بزرگتر بود، انتخاب می‌کردند و وقتی آن‌را باز می‌کردند می‌دیدند هیچی تویش نیست. آیات قرآنی می‌گویند: دو تا مشت در برابر شما هست. یکی مشت خداست و یکی مشت خلق خداست. یادتان باشد مشت خدا پر است. مشت دیگران خالی است. در دعا می‌خوانیم: خدایا هر خیری است در دست توست. اگر هم دیدید بعضی‌ها چیزی دارند و به ما می‌دهند، اینها مال خودشان نیست. مثل جوی است که آب به مزرعه می‌دهد. مال خودش نیست، مال چشمه است. به طفیل مزرعه این را به جوی می‌دهند و او لب‌تر می‌کند. همه کس در عالم، نسبت جوی به ما را دارد و ما حکم مزرعه را داریم. خدا حکم چشمه را دارد. اگر به ما لبخندی می‌زند، مال خودش نیست. از جای دیگر است و سفارشی است. اگر کسی به ما خدمتی می‌کند از خودش نیست.
پروین اعتصامی می‌گوید: سوزن ما دوخت هرجا هرچه دوخت، زآتش ما سوخت هرشمعی که سوخت، ما به دریا حکم طوفان می‌دهیم، ما به سیل و موج فرمان می‌دهیم. شما آب نماهای سفالی که به صورت کاسه هستتند را دیده اید. در ظاهر، کاسه ها از هم آب می‌گیرند ولی مال خودشان نیست. مال خزائن است. ما درعالم، شبیه کاسه‌ها هستیم. خدا در قرآن می‌فرماید: هر چه هست از خزانه ماست و از عالم غیب است. شما از دست ما چیزی می‌گیری، از دست کسی نمی‌گیری. سعدی هم همین را می گوید. همه چیز را خدا به ما می‌دهد. خدا محسن است یعنی نیکی او به ما یک‌طرفه است. خدا می‌گوید: به پدر و مادر احسان کنید. اگر خدمتی نمی‌کنند شما لطف کنید. آنها قبلا لطف‌هایشان را کرده‌اند. اگر لطف دو طرفه باشد «عدل» است. اگر یک‌طرفه باشد «احسان» است. فقط امید به خدا داشته باشید[1]

پی نوشت :
1- برنامه سمت خدا، شبكه سوم، حاج آقاي رنجبر، تاريخ24/5 /1388