بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
بهار خواهم مرد
بـيا وگرنـه در ايـن انـتظار خواهم مُرد اگر که بـى تـو بـياييد بهار، خواهم مُرد
به روى گونه من، اشک سال ها جارى است وزيـر پاى هـمين آبـشار، خـواهم مُرد
نـيامدى وخـدا آگه اسـت، من هر روز بـه اشـتياق رُخَـت چند بار خواهم مُرد
خـبر رسـيد که تـو بـا بـهار مـى آيى در انـتظار تـو، مـن تـا بهار خواهم مُرد
پدر که تـيغ به کف رفت، مژده داد که من بـه روى اسـب سپيدى، سوار خواهم مُرد
تـمام زنـدگى مـن در ايـن اميد گذشت که در رکاب تـو بـا افـتخار خواهم مُرد
پدر که رفـت به من راست قامتى آموخت بـه سـان سَـروِ سَهى، استوار خواهم مُرد
