نيامدى

نيامدى
چشـمم بـه راه ماند وتو از در نيامدى                  ايـن  جمعه هم گذشت وتو آخر نيامدى؟
بـاغى  نـمانده اسـت که آخر نيامدى                  بـستان در انتظار تو بر گل نشسته است
يک لـحظه هـم بـه ياد صنوبر نيامدى                  شـمشادهاى بـاغ، ز داغ تـو سوختند
رفـتى  ز صـحن ديـده وديگر نيامدى                  در آن خزان، خزان غم انگيز فصل عشق
امـا  شـبى بـه خـواب کبوتر نيامدى                  پرواز  ِ با حضور تو خواب وخيال ماست
بـا آنکه تـو، هـنوز زخـاور نيامدى؟                  مهرت چگونه در دل ما خانه کرده است؟
اى غـايب از نـظر، که به منظر نيامدى                  بـاور نـمى کنـم که فـراموشمان کنى
حـتى  سـراغ  ايـن دل پرپر نـيامدى                  مـرغ  دل  شکسـته پرم شـد اسير تو
جـز در نـسيم گلـشن بـاور نيامدى                  رفـتم  به کوه ودشت که پيدا کنم تو را