غزل غربت

غزل غربت
کشـيده  جـذبه چشـمانت، مـرا به خلوت بيداران

نـثار  مـقدم سـبزت بـاد، شکوفـه هاى گل باران
خوشم به جرعه اى از آن مى، که در کلام تو مى جوشد

کم  از کرامـت دريـا نـيست، نـم پيـاله هشياران
چه روزهـاى غـريبى را، در انـتظار تـو سـر کرديم

طـنين غـربت مـا را داشـت، صداى طبل عزاداران
درون سـيـنه يـارانت، زلال عـاطفه مـى جـوشد

ودر  ادامـه  يک بـيعت، فـتاده دسـت عـلمداران
بـه  يـمن نـام بـلند تـو، در ايـن سپيـده نورانى

قـلم بـه دسـت شقايقهاست، علم به دوش سپيداران

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.