صعود و نزول روح
[ علامه مجلسی ] در بحار حديثی نقل میكند : اصحاب رسول اكرم كه مردان مؤمنی بودند ، حالتی در خود ديدند . دغدغه در آنها پيدا شد كه نكند ما منافق باشيم و خودمان نمیدانيم . به پيامبر ( ص ) عرض كردند : يا رسول الله نخاف علينا النفاق ما میترسيم منافق باشيم . فرمود چرا ؟ عرض كردند برای اينكه وقتی در محضر مبارك شما مینشينيم و شما صحبت میكنيد ، موعظه میكنيد ، از خدا میگوئيد ، از قيامت میگوئيد ، راجع به گناهان و توبه و استغفار سخن میگوئيد ، يك حال بسيار خوشی پيدا میكنيم ، ولی بعد كه از حضور شما مرخص میشويم و شممنا الاولاد و راينا العيال والاهل و مدتی با زن و بچهمان مینشينيم تعبير خودشان اين است كه بچههايمان را بو میكنيم میبينيم كه حالمان برگشت ، باز همان آدم اول شديم . يا رسول الله ! آيا اين نفاق نيست ؟ نكند نفاق باشد و ما منافق باشيم ! فرمود : نه ، اين نفاق نيست . نفاق ، دوروئی است ، اين ، " دوحالتی " است . انسان گاهی روحش اوج میگيرد و بالا میرود ، و گاهی روحش پايين میآيد . البته شما وقتی پيش من هستيد و اين حرفها را میشنويد ، قهرا چنين حالتی پيدا میكنيد . بعد اين جمله را فرمود : « لو تدومون علی الحالة التی وصفتم انفسكم بها لصافحتكم الملائكة و مشيتم علی الماء » ( 1 ) اگر به آن حالتی كه پيش من هستيد ، باقی بمانيد و از آنپاورقی : . 1 اصول كافی ، ج 2 ، ص . 424