" ايمان " داشته باشد ، برای اينكه در اسلام ، روح واقعا استقلال دارد و
از خود كمالی دارد و بعد از مردن باقی است . اگر روح به كمالات خودش‏
نرسد ، ناقص و فاسد است و به سعادت خودش نائل نمی‏شود .

شواهدی از قرآن و نهج‏البلاغه

ببينيد قرآن در اين زمينه چه می‏گويد : " « و من كان فی هذه اعمی فهو
فی الاخرش اعمی و اضل سبيلا »" ( 1 ) هر كس در اين دنيا كور باشد ، در
آخرت هم كور است و گمراهتر . ائمه و غيرائمه ، در تفاسير گفته‏اند و
هركس هم می‏داند كه مقصود ، اين نيست كه هر كس چشمهای ظاهريش در اين‏
دنيا كور باشد ، در آن دنيا هم كور خواهد بود ، اگر اينطور باشد مثلا
ابوبصير از اصحاب امام جعفر صادق ( ع ) در آن دنيا وضع بدی دارد ! نه ،
مقصود اين است كه هر كس در اين دنيا چشم باطنش از ديدن حقايق ، از
ديدن خدای خودش ، از ديدن آيات خداوند و از آنچه كه بايد به آن ايمان‏
داشته باشد ، كور باشد ، در آن دنيا كور محشور می‏شود و غير از اين ،
امكان ندارد . اگر فرض كنيم كسی در اين دنيا تمام اعمال خوبی را كه يك‏
انسان بايد انجام دهد انجام داده ، تمام امر به معروفها و نهی از منكرها
را انجام داده و مثل زاهدترين زاهدها در دنيا زندگی كرده و عمر خود را
وقف خلق خدا كرده است ، اما به خدا ايمان ندارد و معاد و عالم هستی را
نمی‏شناسد ، اين انسان ، كور است و " برو و برگرد " ندارد كه در آن‏
دنيا هم كور است .

پاورقی :
. 1 سوره اسراء ، آيه . 72