از آنها پرسيدند شما مقلد كی هستيد ؟ همه گفتند ما مقلد شما هستيم ،
فرمودند اگر مقلد من هستيد ، فتوای من اين است كه اين شبيه‏هايی كه شما
به اين شكل در می‏آوريد حرام است . با كمال صراحت به آقا عرض كردند كه‏
آقا ما در تمام سال مقلد شما هستيم ، الا اين سه چهار روز كه ابدا از شما
تقليد نمی‏كنيم ! گفتند و رفتند و به حرف مرجع تقليدشان اعتنا نكردند .
خوب اين نشان می‏دهد كه هدف ، امام حسين ( ع ) نيست ، هدف ، اسلام‏
نيست ، نمايشی است كه از آن استفاده‏های ديگری و لااقل لذتی می‏برند . اين‏
، شكل قديميش بود .
شكل مدرنش را ما امروز در نمايشهايی كه برای عرفا و فلاسفه ، هر چند
وقت يك بار در خارج و داخل به عنوان كنگره‏ای بزرگ به نام فلان عارف‏
بزرگ مثلا مولوی تشكيل می‏دهند ، می‏بينيم . يك چيزی هم می‏گويند كه عرفا
مجلس سماع دارند كه در خودمجلس‏سماع هزار حرف است . حالا گيرم آن مرد
عارف مجلس سماعی هم داشته است ، آن مجلس سماع مشروع يا نامشروع بوده‏
من كار ندارم ، ولی آن مجلس سماع قدر مسلم اين طور نبوده كه چهار تا
رقاص و مطربی كه آنچه كه سرشان نمی‏شود معانی عرفانی است ، در آن شركت‏
می‏كرده‏اند . بعد ما می‏بينيم وقتی كه جشن هفتصدمين سال مولوی را می‏گيرند ،
( 1 ) يگانه كاری كه شده اين است كه يك عده رقاص آورده‏اند و به اصطلاح‏
مجلس سماع درست كرده‏اند ، يك

پاورقی :
1 - اشاره به كنگره‏ای است كه بوسيله رژيم منحوس گذشته برگزار شد .