بايد نگاهی هم به نهضت حسينی بكنيم . می‏بينيم امام حسين عليه السلام ،
كليات اسلام را عملا در كربلا به مرحله عمل آورده ، مجسم كرده است ولی‏
تجسم زنده و جاندار حقيقی و واقعی ، نه تجسم بی‏روح . انسان وقتی در حادثه‏
كربلا تامل می‏كند ، اموری را می‏بيند كه دچار حيرت می‏شود و می‏گويد اينها
نمی‏تواند تصادفی باشد ، و سر اينكه ائمه اطهار ، اينهمه به زنده نگه‏
داشتن و احيای اين خاطره توصيه و تاكيد كرده و نگذاشته‏اند حادثه كربلا
فراموش شود ، اين است كه اين حادثه ، يك اسلام مجسم است ، نگذاريد اين‏
اسلام مجسم فراموش شود .
ما در حادثه كربلا به جريان عجيبی برخورد می‏كنيم و آن اينكه می‏بينيم در
اين حادثه ، مرد نقش دارد ، زن نقش دارد ، پير و جوان و كودك ، نقش‏
دارند . سفيد و سياه نقش دارند ، عرب و غير عرب نقش دارند ، طبقات و
جنبه‏های مختلف نقش دارند . گويی اساسا در قضا و قدر الهی مقدر شده است‏
كه در اين حادثه ، نقشهای مختلف از طرف طبقات مختلف ايفا بشود ، يعنی‏
اسلام نشان داده بشود . اينكه عرض می‏كنم زن نقش دارد ، منحصر به زينب‏
سلام الله عليها نيست . در اين زمينه داستانها داريم . ما در كربلا يك زن‏
شهيد داريم . و آن ، زن جناب عبدالله بن عمير كلبی است . دو زن ديگر
داريم كه رسما وارد ميدان جنگ شده‏اند ولی اباعبدالله مانع شد و به آنها
امر فرمود كه برگرديد و آنها برگشتند . مادرهايی ، ناظر شهادت
فرزندانشان بوده و اين را ، در راه خدا به حساب آورده‏اند . همچنين ما در
كربلا ، پانزده نفر به نام