كه يكی از متون اصلی ادبيات عربی در علم معانی و بيان و بديع است ، از
اوست . و همچنين اشخاص ديگر . مثلا مرحوم مجلسی رضوان الله عليه ، از
علمای بزرگ شيعه است كه در عين حال يك واعظ و خطيب بوده است .
در گذشته در ميان علمای اسلام مقام خطيب و مبلغ و واعظ ، مقام كسی كه‏
اسلام را معرفی می‏كرد ، همپايه مقام مرجعيت تقليد بود ، يعنی همين طور كه‏
امروز اگر كسی ادعا كند كه من رساله نوشته‏ام و مرجع تقليدم ، محال است‏
كه شما قبول بكنيد ، و می‏پرسيد خوب آقا كجا و پيش كدام مجتهد درس‏
خوانده ؟ و اين آقا سنش هنوز مثلا چهل سال بيشتر نيست ، در گذشته در
مورد يك مبلغ نيز اينچنين دقيق بودند . در سن چهل سالگی ادعا می‏كند كه‏
من مرجع تقليد هستم ، ديگر نمی‏داند كه نه آقا ، درس خواندن خيلی لازم‏
است ، چهل ، پنجاه سال درس خواندن لازم است تا كسی به اين پايه برسد كه‏
بتوان او را مجتهد ، فقيه ، مفتی و شايسته برای استنباط و استخراج احكام‏
فقهی و شرعی دانست . مثلا اگر می‏گويند مرحوم آيت الله بروجردی ، شما
اجمالا و بطور سربسته می‏دانيد كه اين مرد چندين سال زحمت كشيده است ، تا
نزديك سی سالگی در اصفهان بوده ، در اين شهر اساتيد بزرگی ديده ، فقه و
اصول و فلسفه و منطق را تحصيل كرده است . در حالی كه در اصفهان يك‏
استاد محقق و مجتهد بوده و به مقام اجتهاد رسيده است ، به نجف می‏رود و
در حوزه درس مرحوم آيت الله آخوند