به صورت كتاب در آمدنش هزار سال می‏گذرد و از انشاء خطبه‏ها حدود
هزار و سيصد و پنجاه سال می‏گذرد (به سال قمری) ، چه در قديم و چه در زمان‏
معاصر مقام عالی خود را حفظ كرده است . يك وقت استقصا كردم از قديم و
جديد ، از همان زمان اميرالمؤمنين ( ع ) تا عصر جديد ( تا امروز ) ، ديدم‏
همه ادباء و فصحای عرب در مقابل كلمات اميرالمؤمنين ( ع ) از نظر
فصاحت و بلاغت خضوع دارند .
گفته‏اند در مصر در سالهای اخير برای شكيل‏ارسلان كه به او اميرالبيان‏
يعنی امير سخن می‏گفتند ، جلسه‏ای تشكيل داده بودند ، جلسه‏ای افتخاری به‏
نام او ، به اصطلاح به عنوان تقدير و قدردانی از او . كسی كه رفته بود
برای شكيل ارسلان سخن بگويد ، مقايسه‏ای كرده بود ميان او و اميرالمؤمنين (
ع ) ، گفته بود كه اين شكيل ، امير بيان و سخن در عصر ماست ، آنچنان كه‏
علی بن ابيطالب در زمان خودش امير سخن بود . وقتی خود شكيل رفت پشت‏
تريبون ، در حالی كه ناراحت شده بود ، گفت اين مزخرفات چيست كه‏
می‏گوئيد ؟ ! من را با علی مقايسه می‏كنيد ؟ ! من بند كفش علی هم نمی‏توانم‏
باشم ، بيان من كجا و بيان علی كجا ؟ ! ما در عصر خودمان می‏بينيم ،
افرادی با دلهای خيلی صاف و پاك هستند كه وقتی سخنان علی را می‏شنوند