امام صادق فرمود : سوره والفجر را در نوافل و فرائض خودتان بخوانيد كه‏
سوره جدم حسين بن علی است . عرض كردند به چه مناسبتی سوره جد شماست ؟
فرمود آن آيات آخر سوره والفجر مصداقش حسين است ، آنجا كه می‏فرمايد :
« يا ايتها النفس المطمئنه ، ارجعی الی ربك راضيه مرضيه ، فادخلی فی‏
عبادی و ادخلی جنتی »( 1 ) شما ببينيد شب عاشورای حسينی به چه حالی‏
می‏گذرد . اين شب را اباعبدالله چقدر برای خودش نگه داشت ، برای‏
استغفار ، برای دعا ، برای مناجات ، برای راز و نياز با پروردگار خودش‏
. نماز روز عاشورا را ببينيد كه در جنبه‏های توحيدی و عبوديت و ربوبيت و
جنبه‏های عرفانی ، مطلب چقدر اوج می‏گيرد .
مكرر عرض كرده‏ايم كه برخی از اصحاب و همه اهل بيت و خود اباعبدالله‏
، بعد از ظهر عاشورا شهيد شدند . مردی به نام ابوالصائدی ، می‏آيد خدمت‏
امام حسين عليه السلام عرض می‏كند : يابن رسول الله ! وقت نماز است ، ما
آرزو داريم آخرين نمازمان را با شما به جماعت بخوانيم . ببينيد چه نمازی‏
بود ! نماز ، آن نماز بود كه تير مثل باران می‏آمد ولی حسين و اصحابش ،
غرق در حالت خودشان بودند ، الله اكبر « بسم الله الرحمن الرحيم ، الحمد
الله رب العالمين ». يك فرنگی می‏گويد : چه نماز شكوفائی خواند حسين بن‏
علی ، نمازی كه دنيا نظير آن را سراغ ندارد . صورت مقدسش را روی‏

پاورقی :
1 - سوره فجر آيه 27 تا . 30