دنبال آن گناهان برويم ، نشانه اينست كه روح ما با روح حسين بن علی‏
پيوند نخورده است .
شعارهای اباعبدالله ، شعار احيای اسلام است ، اينست كه چرا بيت المال‏
مسلمين را يك عده به خودشان اختصاص داده‏اند ؟ چرا حلال خدا را حرام ، و
حرام خدا را حلال می‏كنند ؟ چرا مردم را دو دسته كرده‏اند ، مردمی كه فقير
فقير و دردمندند ، و مردمی كه از پرخوری نمی‏توانند از جايشان بلند شوند ؟
در بين راه در حضور هزار نفر لشكريان حر آن خطبه معروف را خواند كه طی‏
آن حديث پيغمبر را روايت كرد ، گفت پيغمبر چنين فرموده است كه اگر
زمانی پيش بيايد كه اوضاع چنين بشود ، بيت المال چنان بشود ، حلال خدا
حرام و حرام خدا حلال بشود ، اگر مسلمان آگاهی اينها را بداند و سكوت كند
، حق است بر خدا كه چنين مسلمانی را به همانجا ببرد كه آن ستمكاران را
می‏برد . بنابراين من احساس وظيفه می‏كنم ، « الا و انی احق من غير » در
چنين شرايطی من از همه سزاوارترم .
پس اينست مكتب عاشورا و محتوای شعارهای عاشورا . شعارهای ما در
مجالس ، در تكيه‏ها و در دسته‏ها بايد محيی باشد ، نه مخدر ، بايد زنده‏
كننده باشد نه بی حس كننده . اگر بی‏حس كننده باشد ، نه تنها اجر و
پاداشی نخواهيم داشت بلكه ما را از حسين ( ع ) دور می‏كند .
اين اشك برای حسين ريختن خيلی اجر دارد اما به شرط اينكه حسين‏
آنچنانكه هست در دل ما وارد بشود . « ان للحسين »