معروف و نهی از منكر در ميان شما باشد ، اين اصل به شما امت مسلمان
ارزش میدهد . شما به اين دليل با ارزشترين امتها هستيد كه اين اصل را
داريد ، ( كه در صدر اول هم چنين بوده است ) . اين اصل به شما ارزش
داده است . پس آيا آن روزی كه اين اصل در ميان ما نيست ، يك ملت بی
ارزش میشويم ؟ بله همينطور است . ولی حسين به اين اصل ارزش داد .
گاهی ما امر به معروف و نهی از منكر میكنيم ، ولی نه تنها به اين اصل
ارزش نمیدهيم بلكه ارزشش را پائين میآوريم . الان در ذهن عامه مردم به
چه میگويند امر به معروف و نهی از منكر ؟ يك مسائل جزئی ، نمیگويم
مسائل نادرست ( بعضی از آنها نادرست هم هست ) ، ولی اينها وقتی در
كلش واقع شود زيباست . مثلا اگر امر به معروف و نهی از منكر كسی فقط
اين باشد كه آقا ! اين انگشتر طلا را از دستت بيرون بياور ، اين در جای
خودش درست است ، حرف درستی است اما نه اينكه انسان هيچ منكری را
نبيند جز همين يكی ، جز مسئله ريش ، جز مسائل مربوط به مثلا كت و شلوار
.
يكی از آقايان میگفت : شخصی را ديدم كه درباره شخص ديگری خيلی قر
میزد . ديدم در حد تكفير و تفسيق درباره او عصبانی است . گفتم مگر او چه
كرده كه تو او را اينقدر بد میدانی ( يك آدم بد ملعون جهنمی ) ؟ گفت :
آخر او " لب برگردان پيرهن آدمی " يعنی پيراهنش يقه دار است ( خنده
حضار ) . حال وقتی كه نهی از منكر ما در اين حد بخواهد تنزل بكند ، ما
اين اصل را پائين آوردهايم ، حقير و كوچك كردهايم . آن آمر به معروف و
|