حادثه ، بهتر شناخته میشود . حادثه عاشورا از جمله اين حوادث است ، در
رديف اينكه شخص میميرد ، بعد از مرگش شناخته میشود ، يا اثری خلق
میشود ، بعد از سالها ، ارزش آن شناخته میشود . حادثه اجتماعی هم كه رخ
میدهد ، بعدها ماهيت آن درست شناخته میشود و ارزش آن درك میگردد . در
مورد بعضی از حوادث ، شايد هزار سال بايد بگذرد تا ماهيت آنها ، درست
آنچنانكه هست ، شناخته شود . و باز حادثه عاشورا از اينگونه حوادث است
.
جملهای از امام حسين ( ع ) هست كه با اينكه خودم اين جمله را بارها
تكرار كردهام ، ولی به معنی و عمق آن ، خيلی فكر نكرده بودم . اين جمله
در آن وصيتنامه معروفی است كه امام به برادرشان محمد ابن حنفيه مینويسند
. محمد ابن حنفيه بيمار بود به طوری كه دستهايش فلج شده بود و لهذا از
شركت در جهاد معذور بود . ظاهرا وقتی كه حضرت میخواستند از مدينه خارج
شوند ، وصيتنامهای نوشتند و تحويل او دادند . البته اين وصيتنامه نه به
معنای وصيتنامهای است كه ما میگوئيم ، بلكه به معنای سفارشنامه است به
معنای اينكه وضع خودش را روشن میكند كه حركت و قيام من چيست و هدفش
چيست .
ابتدا فرمود : « انی لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما ، و
انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی » اتهاماتی را كه میدانست بعدها به
او میزنند ، رد كرد . خواهند گفت حسين دلش مقام میخواست ، دلش
نعمتهای دنيا میخواست ، حسين يك آدم مفسد و اخلالگر بود ، حسين يك آدم
ستمگر بود . دنيا
|