« انا هديناه السبيل اما شاكرا و اما كفورا ( 1 ) 0 و هديناه النجدين (2)
0 و من اراد الاخره و سعی لها سعيها و هو مؤمن فاولئك كان سعيهم مشكورا
( 3 ). آيات زيادی در قرآن است كه در آنها عبارت « بما كسبت ايديكم
(4) آمده است. قرآن منزه بودن خداوند را از اينكه ما شرور و مفاسد را به‏
او نسبت دهيم مكرر ياد می‏كند : « ما ظلمناهم ولكن كانوا انفسهم يظلمون
(5) اگر مردمی بدبخت و بيچاره شدند ، ما به آنها ستم نكرديم ، خودشان به‏
خودشان ستم كردند .
مطلب ديگری كه درست نقطه مقابل سخن اين افترابندها و دروغگوهاست‏
اينست كه در اسلام مسئله‏ای وجود دارد كه در ملتهای ديگر امروز دنيا به‏
صورت يك قانون دينی وجود ندارد ( البته نمی‏گويم پيغمبران سلف‏
نداشته‏اند ) و آن اينست كه اسلام نه تنها فرد را برای خود و در مقابل‏
خداوند از نظر شخص خود مسئول و متعهد می‏داند ، بلكه فرد را از نظر
اجتماع هم مسئول و متعهد می‏داند . " امر به معروف و نهی از منكر "
همين است كه ای انسان ! تو تنها از نظر شخصی و فردی در برابر ذات‏
پروردگار مسئول و متعهد نيستی ، تو در مقابل اجتماع خود هم مسئوليت و
تعهد داری . آيا می‏توان گفت چنين دينی دين قضا و قدری است ؟ البته قضا
و قدری به مفهومی كه آنها می‏گويند كه كارها را خدا بايد انجام دهد و بشر
از اين جريان و مسير خارج است و مسئوليتی

پاورقی :
1 - سوره دهر ، آيه . 3
2 - سوره بلد ، آيه . 10
3 - سوره اسری ، آيه . 19
4 - سوره شوری ، آيه . 30
5 - سوره نحل ، آيه . 118