را بگويم جانم در خطر است ، آبرويم در خطر است ، اجتماع نمی‏پسندد ، از
اين مزخرفها ؟ !
بنابراين امر به معروف و نهی از منكر در مسائل بزرگ مرز نمی‏شناسد .
هيچ چيزی ، هيچ امر محترمی نمی‏تواند با امر به معروف و نهی از منكر
برابری كند ، نمی‏تواند جلويش را بگيرد . اين اصل دائر مدار اينست كه‏
موضوع امر به معروف و نهی از منكر چيست . اينجاست كه می‏بينيم حسين بن‏
علی ارزش امر به معروف و نهی از منكر را چقدر بالا برد . همانطور كه اصل‏
امر به معروف و نهی از منكر ، ارزش نهضت حسينی را به بيانی كه قبلا
عرض كردم بالا برد ، نهضت حسينی نيز ارزش امر به معروف و نهی از منكر
را بالا برد . چون حسين بن علی فهماند كه انسان در راه امر به معروف و
نهی از منكر به جايی می‏رسد كه مال و آبروی خودش را بايد فدا كند ، ملامت‏
مردم را بايد متوجه خودش كند ، همانطور كه حسين كرد . احدی نهضت حسينی‏
را تصويب نمی‏كرد . البته در سطحی كه آنها فكر می‏كردند ، درست هم فكر
می‏كردند ، ولی در سطحی كه حسين بن علی فكر می‏كرد ، ماورای حرف آنها بود
. آنها در اين سطح فكر می‏كردند كه اگر اين مسافرت برای به دست گرفتن‏
زعامت است ، عاقبت خوشی ندارد ، و راست هم می‏گفتند . خود امام هم در
روز عاشورا وقتی كه اوضاع و احوال را به چشم ديد ، فرمود : « لله در ابن‏
عباس ينظر من ستر رقيق » ، مرحبا به پسر عباس كه حوادث را از پشت‏
پرده نازك می‏بيند . تمام اوضاع امروز ، وضع مردم كوفه و وضع اهل بيت‏
مرا در مدينه به من گفت . ابن عباس به امام حسين ( ع ) می‏گفت : تو اگر
به كوفه بروی ، من