آنها نيروی اصلاح نبود ، نيروی امر به معروف و نهی از منكر نبود ، حس‏
امر به معروف و نهی از منكر در ميان اين مردم زنده نبود .
حال ببينيم امر به معروف و نهی از منكر چه شرايطی دارد و چگونه ما
می‏توانيم امر به معروف و نهی از منكر كنيم ؟ اولا معروف يعنی چه ؟ منكر
يعنی چه ؟ امر به معروف و نهی از منكر يعنی چه ؟ اسلام از باب اينكه‏
نخواسته موضوع امر به معروف و نهی از منكر را به امور معين ، مثل‏
عبادات ، معاملات ، اخلاقيات ، محيط خانوادگی و . . . محدود كند ، كلمه‏
عام آورده است : معروف ، يعنی هر كار خ ير و نيكی . امر به معروف لازم‏
است . نقطه مقابلش : هر كار زشتی . نگفت شرك يا فسق يا غيبت يا دروغ‏
يا نميمه ( 1 ) يا تفرقه اندازی يا ربا يا ريا ، بلكه گفت : منكر : هر
چه كه زشت و پليد است .
" امر " يعنی فرمان ، " نهی " يعنی باز داشتن ، جلو گيری كردن .
اما اين فرمان يعنی چه ؟ آيا مقصود از اين فرمان ، فرمان لفظی است ؟ آيا
امر به معروف و نهی از منكر فقط در مرحله لفظ است ؟ فقط بايد با زبان‏
امر به معروف و نهی از منكر كرد ؟ خير ، امر به معروف و نهی از منكر در
مرحله دل و ضمير هست ، در مرحله زبان هست ، در مرحله دست و عمل هم‏
هست . تو بايد با تمام وجودت آمر به معروف و ناهی از منكر باشی . از
علی بن ابی طالب عليه السلام سئوال كردند اينكه قرآن در مورد بعضی از
زنده‏های روی زمين می‏گويد اينها مرده‏اند ، يعنی چه ؟ ميت الاحياء مرده در
ميان زنده‏ها كيست و چيست ؟ فرمود : مردم چند طبقه‏اند ، بعضی

پاورقی :
1 - سخن چينی .