در معرض و كانون خطر قرار دادند . يعنی خودشان آمدند . اما از كانون خطر
اينها ، يك نفر هم به آن مامن نرفت . اگر حسين بن علی قبلا آن غربالها و
اعلام خطرها را نكرده بود ، از اين حادثه‏ها خيلی پيش می‏آمد . يك وقت‏
می‏ديدی نيمی از جمعيت رفتند و بعد هم العياذ بالله عليه حسين بن علی‏
عليه السلام تبليغ می‏كردند . چون آن كسی كه می‏رود ، نمی‏گويد من ضعيف‏
الايمانم ، من می‏ترسيدم ، بلكه برای خود توجيهی درست می‏كند ، دروغی‏
می‏سازد و ادعا می‏كند كه ما اگر تشخيص می‏داديم راه حق همين است ، رضای‏
خدا در اين است ، اين كار را می‏كرديم ، خير ، ما تشخيص داديم كه حق با
اين طرف است . قهرا برای خود منطق هم می‏سازد . ولی چنين چيزی نشد ، و
اين يكی از بزرگترين افتخارات حسين بن علی و مكتب حسينی است . يكی از
بزرگترين سردارهای آنها را به سوی خود آوردند ، كسی كه اساسا نامزد اميری‏
بود : " حربن يزيد رياحی " . او آدم كوچكی نبود . اگر حساب می‏كردند
بعد از عمر سعد شخصيت دوم در اين لشكر كيست ، غير از حربن يزيد رياحی‏
كسی نبود . مرد بسيار با شخصيتی بود . به علاوه اولين كسی بود كه با هزار
سوار مامور اين كار شده بود . ولی نيرو و جاذبه و ايمان و عمل ، امر به‏
معروف عملی حسين بن علی عليه السلام حربن يزيد را كه روز اول شمشير به‏
روی امام كشيده بود ، وادار به تسليم كرد . توبه كرد ، جزء التائبون شد .
« التائبون العابدون الحامدون السائحون الراكعون الساجدون الامرون‏
بالمعروف و الناهون عن المنكر ».
مردی كه معروف بود به دليری و دلاوری ، و بهترين