اينكه اصلی از اصول دينشان شمرده میشد .
انصافا در ميان ما شيعيان نيز اين مطلب خيلی كوچك شده است تا آنجا
كه چند قرن است كه درباره امر به معروف و نهی از منكر در رسالههای
عمليه مطلبی نمینويسند . تا آنجا كه من ديدهام ، در ميان رسالههای علميه
، آخرين كتابی كه اين موضوع را مطرح كرده " جامع عباسی " شيخ بهائی
است كه تقريبا مربوط به سه و نيم قرن پيش است . ديگر بعد از آن ، اين
موضوع حتی از رسالههای عمليه هم به طور كلی حذف شده است . در صورتی كه
امر به معروف و نهی از منكر مثل نماز و روزه است . نبايد دفن شود . اين
كه مسئله عبيد و اماء نيست كه بگوئيم امروز بردهای در دنيا نيست كه
بخواهيم روی آن بحث كنيم و درست هم هست . زمانی كه برده وجود داشته
باشد ، بحث درباره احكامی كه در اسلام به نفع بردگان وجود دارد خوب است
. وقتی بردهای نيست ، ديگر بحث درباره آن به طور كلی غلط و بیفايده ا
ست . ولی امر به معروف و نهی از منكر موضوعی نيست كه از بين برود .
هميشه وجود دارد و بايد در راس مسائل قرار گيرد . هميشه بايد مطرح شود
تا آن را فراموش نكنيم .
بعضی از مستشرقين اروپايی نسبت به اسلام ادعايی دارند ( يا بگويم
افترايی وارد میكنند ) و در بسياری از كتابهای خود تكرار میكنند . آنها
اسلام را متهم میكنند كه دين قضا و قدری است ، دينی است كه برای بشر
هيچگونه نقش فعال و مسئوليتی قائل نيست ، تعليم میدهد كه بايد وظايف
بشر را به خدا واگذار كرد ، تو بايد همينطور منتظر باشی ببينی خدا چه
میكند .
|