نيست ، اگر نكنيم فقط تنبلی كردهايم . حقيقت را میگوئيم بدون اينكه اگر
بگوئيم خطری متوجه ما شود . نهی از منكر میكنيم بدون اينكه خطری متوجه
مال ، آبرو و جان ما شود . تا اينجا را همه قبول میكنند . اما اگر به
اينجا رسيد كه اگر بنا شد من امر به معروف و نهی از منكر بكنم ، ضرری به
مال من میرسد ، بكنم يا نه ؟ اگر امر به معروف و نهی از منكر كنم ضرری
به حيثيت و آبروی من میرسد ، به من فحش میدهند ، مرا كتك میزنند ،
آبرويم را میبرند ، به من تهمتها میزنند ، يا نه ؟ اگر امر به معروف و
نهی از منكر كنم جانم در خطر قرار میگيرد ، كشته میشود ، بكنم يا نكنم ؟
اگر امر به معروف و نهی از منكر كنم علاوه بر خودم ، جان عزيزانم در خطر
است ، خاندانم هم به اسارت میرود ، بكنم يا نكنم ؟
اينجا ممكن است كسی بگويد بعضی از علمای اسلام گفتهاند مرز امر به
معروف و نهی از منكر آنجاست كه خطری در كار نباشد ، ضرری در كار نباشد
، به آبرو و به جانت و حتی به مالت صدمهای وارد نيايد ، به بدنت
صدمهای وارد نشود . در واقع ارزش امر به معروف و نهی از منكر را پائين
آوردهاند . گفتهاند امر به معروف و نهی از منكر بايد كرد اما نه تا آنجا
كه آبروی تو هم در خطر باشد ، يعنی اگر پای آبرو در ميان بود و پای امر
به معروف و نهی از منكر ، امر به معروف و نهی از منكر را رها كن ، به
آبرويت بچسب ! البته من قبول دارم كه آبرو در اسلام محترم است . بدون
شك آبرو و بدن مومن احترام دارد . شما حق نداريد بدون موجب يك زخم
كوچك در بدنتان ايجاد كنيد ، حق نداريد بدون موجب
|