چيزی به دستش نيامد ، اما در سخنوری ورزيده شد ، و بر آن شد كه در مجامع‏
عمومی سخن براند . در آغاز امر چندان سخنوری او مورد پسند واقع نشد ،
عيبهايی در سخنرانيش چه از جنبه‏های طبيعی مربوط به آواز و لهجه و كوتاه‏
و بلندی نفس ، و چه از جنبه‏های فنی مربوط به انشاء و تعبير ديده می‏شد
ولی به كمك تشويق و ترغيب دوستان و با همت بلند و مجاهدت عظيم ، همه‏
آن معايب را از بين برد . خانه‏ای زير زمينی برای خود مهيا ساخت و تنها
در آنجا مشغول تمرين خطابه شد . برای اصلاح لهجه خود ريگ در دهان می‏گرفت‏
و به آواز بلند شعر می‏خواند . برای اين كه نفسش قوت بگيرد رو به بالا
می‏دويد ، يا منظومه‏های طولانی را يك نفس می‏خواند . در برابر آئينه سخن‏
می‏گفت ، تا قيافه خود را در آئينه ببيند و ژستها و اطوار خود را اصلاح‏
كند . آن قدر به تمرين و ممارست ادامه داد ، تا يكی از بزرگترين سخنوران‏
جهان گشت ( 1 ) .

پاورقی :
. 1 آيين سخنوری ، تأليف مرحوم محمد علی فروغی ، جلد 2 ، صفحه 5 و 6.