سخن امام الحرمين درباره اين سه نفر گوش به گوش و دهان به دهان‏
می‏گشت كه : " غزالی دريايی است مواج ، كيا شيری است درنده ، خوافی‏
آتشی است سوزان " از اين سه نفر نيز محمد غزالی مبرزتر و برازنده‏تر
می‏نمود . از اين رو چشم و چراغ حوزه علميه نيشابور آن روز ، محمد غزالی‏
بود .
امام الحرمين در سال 478 هجری وفات كرد . غزالی كه ديگر برای خود عدل‏
و همپايه‏ای نمی‏شناخت ، آهنگ خدمت وزير دانشمند سلجوقی ، خواجه نظام‏
الملك طوسی كرد كه محضرش مجمع ارباب فضل و دانش بود . در آنجا نيز
مورد احترام و محبت قرار گرفت . در مباحثات و مناظرات بر همه اقران‏
پيروز شد ! ضمنا كرسی رياست ن ظاميه بغداد خالی شده بود ، و انتظار
استادی با لياقت را می‏كشيد كه بتواند از عهده تدريس آنجا برآيد . جای‏
ترديد نبود ، شخصيتی لا يقتر از اين نابغه جوان كه تازه از خراسان رسيده‏
بود پيدا نمی‏شد . در سال 484 هجری قمری ، غزالی با شكوه و جلال تمام وارد
بغداد