شيعه اماميه و ياران و اصحاب خاص امام جعفر صادق ( ع ) ، و معتقد به‏
امامت اهل بيت بود . ولی عبدالله بن يزيد از علماء اباضيه ( 1 ) بود .
آنجا كه پای دفاع از عقيده و مذهب بود ، اين دو نفر ، در دو جبهه كاملا
مخالف قرار داشتند ، ولی آنها

پاورقی :
. 1 اباضيه يكی از فرق ششگانه خوارجند . خوارج چنانكه می‏دانيم نخست در
حادثه صفين پيدا شدند و آنها جمعی از اصحاب علی - عليه‏السلام - بودند كه‏
ياغی شدند و بر آن حضرت شوريدند . اين دسته چون از طرفی بر مبنای عقيده‏
كار می‏كردند و از طرف ديگر جاهل و متعصب بودند ، از خطرناكترين‏
جمعيتهايی بودند كه در ميان مسلمين پيدا شدند و هميشه مزاحم حكومتهای‏
وقت بودند .
خوارج عموما در تبری از علی - عليه‏السلام - و عثمان اتفاق داشتند ، و
غالبا ساير مسلمين را كه در عقيده با آنها متفق نبودند كافر و مشرك‏
می‏دانستند ، ازدواج با ديگر مسلمين را جايز نمی‏دانستند و به آنها ارث‏
نمی‏دادند و اساسا خون و مال آنها را مباح می‏دانستند ، ولی فرقه اباضيه از
ساير فرق خوارج ملايمتر بودند ، ازدواج و حتی شهادت آنان را صحيح‏
می‏دانستند ، و مال و خون آنها را نيز محترم می‏شمردند .
رئيس اباضيه مردی است به نام عبدالله بن اباض ، كه در اواخر عهد
خلفای امو ی خروج كرد . رجوع شود به ملل و نحل شهرستانی ، جلد 1 ، چاپ‏