پاورقی : 1 - غرر و درد آمدی جلد 4 صفحه . 340
اميرالمؤمنين علی " ع " جملهای دارد كه بسيار جالب و عميق است
میفرمايد :
" « عجبت لمن ينشد ضالته و قد اضل نفسه فلا يطلبها » " ( 1 )
تعجب میكنم از كسی كه در جستجوی گمشدهاش بر میآيد و حال آنكه " خود
" را گم كرده و در جستجوی آن برنمیآيد .
خود را گم كردن و فراموش كردن منحصر به اين نيست كه انسان درباره
هويت و ماهيت خود اشتباه كند ، و مثلا خود را با بدن جسمانی و احيانا با
بدن برزخی آنچنانكه احيانا اين اشتباه برای اهل سلوك رخ میدهد ، اشتباه
كند .
همانطوری كه در فصل پيش گفتيم هر موجودی در مسير تكامل فطری خودش كه
راه كمال را میپيمايد در حقيقت از خود به خود سفر میكند يعنی از خود
ضعيف به سوی خود قوی میرود .
عليهذا انحراف هر موجود از مسير تكامل واقعی ، انحراف از خود به
ناخود است ، اين انحراف بيش از همه جا در مورد انسان كه موجودی مختار
و آزاد است صورت میگيرد ، انسان هر غايت انحرافی را كه انتخاب كند در
حقيقت او را به جای " خود " واقعی ، گذاشته است ، يعنی ناخود را خود
پنداشته است آنچه در مورد ذم محو شدن و فانی شدن در ماديات آمده است
ناظر به اين جهت است .
پاورقی : 1 - غرر و درد آمدی جلد 4 صفحه . 340 |