پاورقی : 1 - خطبه . 220
عبادت است در يك چيز است : ياد حق و غير او را از ياد بردن . قرآن
كريم در يك جا به اثر تربيتی و جنبه تقويتی روحی عبادت اشاره میكند و
میگويد : " نماز از كار بد و زشت باز میدارد " و در جای ديگر میگويد :
" نماز را برای اينكه به ياد من باشی به پادار " اشاره به اينكه انسان
كه نماز میخواند و در ياد خدا است همواره در ياد دارد كه ذات دانا و
بينائی مراقب او است و فراموش نمیكند كه خودش بنده است .
ذكر خدا و ياد خدا كه هدف عبادت است ، دل را جلا میدهد و صفا میبخشد
و آنرا آماده تجليات الهی قرار میدهد ، علی درباره ياد حق كه روح عبادت
است چنين میفرمايد :
« ان الله تعالی جعل الذكر جلاء للقلوب ، تسمع به بعد الوقره و تبصر به
بعد العشوه و تنقاد به المعائده و ما برح لله عزت آلائه فی البرهه بعد
البرهه و فی ازمان الفترات رجال ناجاهم فی فكرهم وكلمهم فی ذات عقولهم»
( 1 ) .
خداوند ياد خود را صيقل دلها قرار داده است ، دلها بدين وسيله از پس
كری ، شنوا و از پس نابينائی ، بينا و از پس سركشی و عناد ، رام
میگردند ، همواره چنين بوده و هست كه خداوند متعال در هر برههئی از زمان
و در زمانهائی كه پيامبری در ميان مردم نبوده است بندگانی داشته و دارد
كه در سر ضمير آنها با آنها راز میگويد و از راه عقلهايشان با آنان تكلم
میكند .
پاورقی : 1 - خطبه . 220 |