فرمان دادن است و از آنها اطاعت كردن ، كه اين عين راه يافتن فساد در
دل و ضعف در دين . و نزديك شدن به سلب نعمت است .
در بخشنامه ديگری كه به سران سپاه نوشته است چنين می‏فرمايد :
« فان حقا علی الوالی ان لا يغيره علی رعيه فضل ناله و لا طول خص به و
ان يزيده ما قسم الله له من نعمه دنوا من عباده و عطفا علی اخوانه » (1).
لازم است والی را كه هر گاه امتيازی كسب می‏كند و به افتخاری نائل‏
می‏شود آن فضيلتها و موهبتها او را عوض نكند ، رفتار او را با رعيت‏
تغيير ندهد بلكه بايد نعمتها و موهبتهای خدا بر او ، او را بيشتر به‏
بندگان خدا نزديك و مهربانتر گرداند .
در بخشنامه‏های علی ( ع ) حساسيت عجيبی نسبت به عدالت و مهربانی به‏
مردم و محترم شمردن شخصيت مردم و حقوق مردم مشاهده می‏شود كه راستی عجيب‏
و نمونه است .
در نهج البلاغه سفارشنامه‏ای ( وصيتی ) نقل شده كه عنوان آن " لمن‏
يستعمله علی الصدفات " است يعنی برای كسانی است كه ماموريت جمع آوری‏
زكات را داشته‏اند ، عنوان حكايت می‏كند كه اختصاصی نيست ، صورت عمومی‏
داشته است ، خواه به صورت نوشته‏ای بوده است كه در اختيار آنها گذاشته‏
می‏شده است و خواه

پاورقی :
1 - نهج البلاغه بخش نامه‏ها ، نامه . 51