و اگر احيانا از آن زمينه خارج شده اند از آسمان به زمين سقوط كرده‏اند .
در زبان فارسی شاهكارهايی وجود دارد ، در غزل عرفانی ، غزل عادی ، پند
و اندرز ، تمثيلات روحی و عرفانی ، حماسه ، قصيده و غيره ولی چنانكه‏
می‏دانيم هيچيك از شعرای ما كه شهرت جهانی دارند در همه اين رشته‏ها
نتوانسته‏اند شاهكار به وجود آورند .
شهرت و هنر حافظ در غزل عرفانی ، سعدی در پند و اندرز و غزل معمولی ،
فردوسی در حماسه ، مولوی در تمثيلات و نازك انديشی‏های روحی و معنوی ،
خيام در بدبينی فلسفی ، و نظامی در چيز ديگر است و به همين جهت نمی‏توان‏
آنها را با هم مقايسه كرد و ميانشان ترجيح قائل شد ، حداكثر اينست كه‏
گفته شود هر كدام از اينها در رشته خود مقام اول را واجد است . هر يك‏
از اين نوابغ اگر احيانا از رشته‏ای كه در آن استعداد داشته‏اند خارج‏
شده‏اند تفاوت فاحشی ميان دو نوع سخن آنها ملاحظه شده است .
شعرای عرب ، چه در دوره جاهليت و چه در دوره اسلام ، نيز چنين‏اند .
در نهج البلاغه آمده است كه از علی عليه السلام سؤال شد : شاعرترين‏
شاعران عرب كيست ؟ ايشان جواب دادند :
" « ان القوم لم يجروا فی حلبه تعرف الغايه عند قصبتها ، فان كان لابد
فالملك الضليل » " .
يعنی اين شاعران در يك ميدان اسب نتاخته‏اند