مقدمه اول :
تقدم و تأخر و يا به تعبير ديگر ، سبق و لحوق ( با سابقيت و لاحقيت ) چنانكه بعدا گفته خواهد شد انواع و اقسامی دارد كه البته واضحترين اين اقسام همان تقدم و تأخر زمانی است به اينكه چيزی بر چيز ديگر به حسب امتداد زمانی تقدم پيدا كرده و يا به حسب امتداد زمانی چيزی از چيز ديگر تأخر پيدا میكند . اما تقدم و تأخر منحصر به تقدم و تأخر زمانی نيست ، بلكه اقسام ديگری از تقدم و تأخر وجود دارد . مثلا ما میگوئيم لازمه عدد چهار اين است كه زوج باشد ، يعنی محال است كه عدد چهار باشد و زوج نباشد ، يعنی امكان ندارد كه حتی يك لحظه عدد چهار صفت زوج بودن را نداشته باشد . پس عدد چهار و صفت زوج بودن معيت ( باهمی ) زمانی دارند ، اما در عين حال اين مسأله برای ما مطرح میشود كه آيا عدد چهار در درجه اول " زوج " است و در درجه دوم ، " چهار " يا در درجه اول ، " چهار " است و در درجه دوم " زوج " ، و يا هيچ يك از اينها ؟ شق سوم كه غير قابل قبول است ، زيرا لازمه آن اين است كه عدد چهار و زوجيت ارتباط مستقيمی با يكديگر نداشته باشند و حال آنكه مسلم است كه چهار بودن و زوجيت ملازم يكديگرند . دو شق ديگر باقی میماند ، يا بايد بگوئيم " چون زوج است ، چهار است " و يا بايد بگوئيم " چون چهار است ، زوج است " ، كدام يك از اين دو صحيح است ؟ بديهی است كه شق دوم صحيح است ، يعنی چون چهار