پاورقی : > اين بحث اگر چه يك بحث فلسفی است ولی برای توضيح مطلب از مجازات عرفی نيز میتوان استفاده كرد ، چه همانطور كه اشاره كرديم اين گونه تسامحات و سرايت دادنها منحصر به امور عقلی نيست . علماء ادب میگويند ، استعمال يك لفظ در يك معنی بر دو گونه است : حقيقت و مجاز . اگر لفظ در معنی اصلی خود استعمال شود ، و همچنين اگر صفت به موصوف حقيقی خود اسناد داده شود ، آن را حقيقت گويند . ولی اگر لفظ در مورد يكی از ملابسات معنی خودش به كار برده شد ، و يا اگر صفتی به يكی از ملابسات موصوف خود نسبت داده شد ، مجاز صورت پذيرفته است . استعمالات مجازی ، جزء فطريات همه ملل است و در همه زبانها جاری است . مثلا لفظ " شير " در زبان فارسی وضع شده است برای آن حيوان درندهء بيابانی . البته استعمال اين لفظ ، در مورد آن حيوان حقيقت است . ولی گاهگاهی اين لفظ در مورد انسانی به كار برده میشود كه با " شير " در شجاعت اشتراك دارد . البته اين استعمال مجاز است نه حقيقت . همچنين در اسنادها گاهی صفتی را به موصوف حقيقتش نسبت میدهيم . مثل اينكه میگوئيم " فلان بنا " فلان ساختمان را ساخت . و گاهی اين نسبت را به كسی میدهيم كه محرك و باعث آن " بنا " در ساختن ساختمان بوده است . مثلا میگوئيم كريمخان زند مسجد >