« فسبح بحمد ربك »، پروردگار خودت راتسبيح و تمحيد كن و استغفار نما
كه او توبه پذير است . چه رابطهای است ميان آن مقدمه و اين مؤخره ؟ چرا
پس از پيروزی و فتح و پس از اينكه مردم فوج فوج داخل اسلام میشوند ،
تسبيح كن ؟ يعنی مأموريتت پايان يافت تمام شد . ( اين آخرين سورهای
است كه بر پيغمبر اكرم نازل شده است ، حتی از آيه : « اليوم اكملت لكم
دينكم »و آيه « يا ايها الرسول بلغ ما انزل اليك من ربك »كه درباره
اميرالمؤمنين علی ( ع ) است هم ديرتر نازل شده است ) . تو ديگر
وظيفهات را انجام دادهای ، پس تسبيح كن . پيغمبر احساس كرد كه يعنی
ديگر تمام شد ، بعد از اين در فكر خود باش . اين بود كه آنافانا تسبيج و
استغفار میكرد .
ولی ما بدبختها دلمان حكم همان ديوار قير اندود را دارد ، هی گناه پست
سر گناه ، هی معصيت پست سر معصيت ، و هيچگونه عكس العملی در روح ما
ايجاد نمیشود . من نمیدانم اين فرشتههای روح ما كجا و چقدر حبس شدهاند ،
چه زنجيرهائی به دست و پای اينها بسته شده است كه دل ما تكان نمیخورد ،
نمیلرزد .
اولين منزل عبوديت توبه است . اگر در روح خودتان تكانی ديديد ، اگر
ندامتی ديديد ، اگر احساس پشيمانی ديديد ، اگر گذشته خودتان را سياه
وتيره ديديد ، اگر احساس كرديد راهی كه تاكنون میرفتهايد خطا بوده است
، سراشيبی بوده است ، و با خود گفتيد بايد برگردم روبه سربالائی ، رو به
خدا ، شما به اولين منزل عبوديت و عبادت واولين منزل سلوك رسيدهايد و
میتوانيد ازآنجا شروع بكنيد و اگر نه ، نه .
|