تكلم على با ارواح در وادى السلام
حبه عرنى مى گويد: با اميرالمؤ منين عليه السلام به پشت كوفه خارج شدم . حضرت
در ((وادى السلام )) توقف كرد و گويا مانند اينكه با جمعيتى صحبت مى كند و گفت و
گويى دارد. به متابعت از ايشان ايستادم تا خسته شدم ، سپس به قدرى نشستم تا خسته
شدم ، چندين بار از خستگى ايستادم و نشستم .
در روايتى وارد شده است : ارواح مؤ منانى كه در ((وادى السلام )) نجف به سر مى برند
شبهاى جمعه در صخره بيت المقدس اجتماع مى كنند.
حال كه دانستيم ارواح مؤ منان در وادى السلام نجف اجتماع مى كنند. لازم مى دانم اين مطلب را
هم تذكر دهم كه آيا ارواح كفار و مشركان در كجا اجتماع مى كنند؟
ممكن است مؤ منين هم ، براى بعضى از گناهانى كه توجه به آن ندارند
داخل ((وادى )) برهوت شوند و در آن جا عذاب گردند.
گاهى ارواح در عالم خواب با اهل دنيا تماس برقرار مى كنند و مطالبى در ميانشان رد و
بدل مى شود و حتى خبرهاى غيبى را به اهل دنيا مى دهند. گاهى در بيدارى مستقيما با
اهل خود تماس برقرار مى كنند و با يكديگر ملاقات مى نمايند. به چند نمونه از آنها
توجه كنيد.
وقتى انسان از دنيا مى رود عالم او عوض مى شود، دنيا عالمى است كه در آن سعادت و
شقاوت ، حق و باطل ، دروغ و راست ، خلوص و آلودگى ، نظافت و خباثت ، كفر و ايمان ،
صالح در هم آميخته است . اما عالم قبر و برزخ عالم صدق و حقيقت و واقعيت محض است .
افرادى كه در دنيا زندگى مى كنند، در ظاهر همه آنها به صورت انسانند. بيننده ، آنها
را انسان حساب مى كند. ولى اخلاق آنان متفاوت است . اختلاف اخلاقى و تفاوت ملكات و
غريزه ها، موجب اختلاف شكلها و صورتها مى گردند و آنها در برزخ و قيامت با
صورتهاى گوناگون و متفاوت وارد مى شوند.
نقل شده است كه : در سالى كه تعداد زيادى از مردم به حج و زيارت خانه خدا رفته
بودند، سروصدا و رفت و آمد اجتماعات بسيار به چشم مى خورد. ابوبصير به حضرت
امام محمد باقر عليه السلام عرض كرد: يا بن
رسول الله ! (امسال ) چقدر حاجى زياد و ناله و فرياد بسيار است .
نقل شده است : شخصى از اهل فكر، در گوشه اى از صحن حضرت امام رضا عليه السلام
نشسته و در درياى از تفكر فرو رفته بود. يك مرتبه حالتى به او دست داد، صورت
ملكوتى افرادى را كه در صحن مطهر بودند مشاهده كرد. ديد خيلى عجيب است !
از براء بن عازب نقل شده است كه گفت : معاذ بن
جبل در خانه ابو ايوب انصارى نزديك رسول خدا صلى الله عليه و آله نشسته بود. معاذ
از رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره آيه :
هر كار و عملى كه انسان در دنيا انجام دهد در عالم برزخ با صورت ملكوتى و جلوه
مخصوص به خود بروز و ظهور مى كند. اگر او كارى ناپسند انجام داده باشد جلوه
برزخى آن ، موقع ديدن آن كار براى ايشان ناخوش آيند است و اگر كار پسنديده و
خوبى انجام داده باشد جلوه ملكوتى آن موقع مشاهده
اعمال ، براى او زيبا و خوش قيافه است و انسان از ديدن آن شاد مى شود و لذت مى برد.
هر عملى كه انسان در دنيا انجام مى دهد دو صورت پيدا مى كند. صورت ظاهرى و باطنى .
صورت ظاهرى آن ، همان اعمالى است كه در دنيا انجام مى دهد و چيزهايى است كه مشاهده مى
شود. مانند ظاهر نماز و قرآن خواندن ، احسان و نيكى كردن ، جهاد و مبارزه نمودن ، ظلم و
ستم روا داشتن ، قتل و غارت و فساد و جنايت كردن ، غيبت و تهمت زدن و هتك آبروى مردم
نمودن است .
نه اين كه تنها اعمال و كردار تجسم پيدا مى كنند، بلكه در عالم برزخ نيت هاى خوب و
بد هم ، قيافه به خود مى گيرند و به صورت هاى متناسب با خود در مى آيند و
اعمال روحى مانند اعمال بدنى تجسم پيدا مى كند.
تجسم اعمال و نيت ها، تنها مربوط به عالم برزخ نيست . بلكه هنگامى كه قيامت فرا مى
رسد اعمال نيك يا بد هر انسانى كه در برزخ تجسم يافته بود با او از قبر خارج مى
شوند.
وقتى انسان از دنيا مى رود، در بهشت يا جهنمى برزخى
داخل مى شود كه آن ها از بهشت و جهنم دائمى خيلى ضعيف تر است .
در اين جا لازم مى دانم آيات و رواياتى كه درباره برزخى وارد شده است را تذكر دهم ، و
آن ها از اين قراراند.
اميرالمؤ منين عليه السلام در همين دنيا بهشت و جهنم برزخى را به بعضى از مردم زمان
خود نشان داد، به طورى با چشم خود ديدند و يقين كردند كه همان بهشت و جهنم است .
|