تنها قرآن نيست كه اصالت روح را در آيات متعدد خود تاييد كرده است‏
، در حد تواتر در كتب حديث و دعا و نهج البلاغه از جانب رسول اكرم و
ائمه اطهار اين مطلب تاييد شده است . حقيقت اين است كه انكار روح يك‏
انديشه كثيف متعفن غربی است كه از حسی گرايی و ماديگرايی غربی سرچشمه‏
می‏گيرد و متاسفانه دامنگير برخی پيروان با حسن نيت قرآن هم شده است .
اكنون برای اينكه نمونه‏هايی از آياتی كه در آن آيات از مرگ به "
توفی " تعبير شده است و در بعضی از آنها يك سلسله اعمال حياتی به‏
انسانها بلافاصله پس از مرگ نسبت داده شده ( از قبيل مكالمه ، آرزو ،
تقاضا ) به دست دهيم ، سه آيه از چهارده آيه‏ای كه در آنها تعبير " توفی‏
" آمده است می‏آوريم .
. 1 « ان الذين توفيهم الملائكه ظالمی انفسهم قالوا فيم كنتم قالوا كنا
مستضعفين فی الارض قالوا الم تكن ارض الله واسعه فتهاجروا فيها فاولئك‏
ماويهم جهنم و سائت مصيرا »( 1 ) .
همانا كسانی كه در حالی كه ستمگر بر خود بودند فرشتگان ( ماموران خدا )
آنان را به تمام و كمال دريافت كردند فرشتگان به آنها گفتند : در چه‏
وضعی بسر می‏برديد ؟ آنان گفتند : ما مردمی زبون و زيردست و محكوم محيط
بوديم . فرشتگان به آنها گفتند : آيا زمين خدا فراخ نبود كه بدانجا كوچ‏
كنيد ؟ پس جايگاه آنها جهنم است و بدسرانجامی است .
اين آيه درباره مردمی است كه در محيط نامساعدی بسر

پاورقی :
. 1 نساء / . 97