بسوى اصحاب جمل

نامه‏اى است كه على « ع » پيش از واقعه جمل به طلحه و زبير و عايشه نوشته است :

اين نامه‏اى است از بنده خدا على پيشواى مؤمنان به طلحه و زبير و عايشه ، سلام بر شما .

پس از سپاس و درود ، اى طلحه و زبير شما خود مى‏دانيد كه من قصد بيعت نكردم تا آنكه به آن مجبور شدم و شما از افرادى بوديد كه بيعت مرا پذيرفتيد ، پس اگر از روى اطاعت بيعت كرده‏ايد ، بسوى خدا توبه نموده و از تصميمى كه داريد منصرف شويد و اگر با اكراه بيعت

[ 174 ]

نموده‏ايد با آشكار ساختن اطاعت و پنهان نمودن گناه ، براى من به زيان خود راه گشوده‏ايد .

اى طلحه تو بزرگ مهاجران هستى و اى زبير تو قهرمان قريش مى‏باشى . نرفتن شما زير بار بيعت پيش از آنكه داخل آن شويد ، از خارج شدن شما از آن پس از پذيرفتن براى شما آسان‏تر بود .

اى عايشه تو براى طلب كردن كارى كه از عهده تو بيرون بود ،

خدا و پيامبرش را معصيت كردى و از خانه‏ات خارج شدى و گمان مى‏كنى مى‏خواهى ميان مردم را اصلاح دهى به من بگو زنان را با فرماندهى سپاه و نمايان شدن در برابر مردان چه كار ؟ به خيال خودت خون عثمان را مى‏طلبى در حاليكه عثمان از بنى اميه و تو از قبيله تميم هستى . تو ديروز در برابر گروهى از اصحاب پيامبر خدا مى‏گفتى : اين پيرمرد احمق را كه كافر شده بكشيد خدا او را بكشد » و امروز خون او را مى‏طلبى ؟ از خدا بترس و به خانه‏ات بازگرد و پوشش خود را بياويز ، و السلام .