خودشناسی

اسلام عنايت خاص دارد كه انسان " خود " را بشناسد و جا و موقع‏
خويشتن را در جهان آفرينش تشخيص دهد . اين همه تأكيد در قرآن در مورد
انسان برای اين است كه انسان خويشتن را آنچنانكه هست بشناسد و مقام و
موقع خود را در عالم وجود درك كند و هدف از اين شناختن و درك كردن اين‏
است كه خود را به مقام والايی كه شايسته‏ء آن است برساند .
قرآن كتاب انسان سازی است ، يك فلسفه‏ء نظری نيست كه علاقه‏اش تنها
به بحث و نظر و چشم انداز باشد ، هر چشم اندازی را كه ارائه می‏دهد برای‏
عمل و گام برداشتن است .
قرآن كوشاست كه انسان " خود " را كشف كند . اين " خود " ، " خود
" شناسنامه‏ای نيست ، كه اسمت چيست ؟ اسم پدرت چيست و در چه سالی‏
متولد شده‏ای ؟ تابع چه كشوری هستی ؟ از كدام آب و خاكی و با چه كسی‏
زناشويی بر قرار كرده‏ای و چند فرزند داری ؟
آن " خود " همان چيزی است كه " روح الهی " ناميده می‏شود و با
شناختن آن " خود " ، است كه [ انسان ] احساس شرافت و كرامت و تعالی‏
می‏كند و خويشتن را از تن دادن به پستيها برتر می‏شمارد ، به قداست خويش‏
پی می‏برد ، مقدسات اخلاقی و اجتماعی برايش معنی و ارزش پيدا می‏كند .
قرآن از برگزيدگی انسان سخن می‏گويد ، چرا ؟ می‏خواهد بگويد : تويك‏
موجود " تصادفی " نيستی كه جريانات كوروكر ،