پيامبران كارشان از درد خدايی آغاز میشود كه آنها را به سوی قرب به
خداوند و وصول به بارگاه او میراند . اين درد تازيانهء تكامل آنهاست و
محرك آنها در اين مسير و سفر است كه از آن به " سفر از خلق تا حق "
تعبير میشود . اين درد يك لحظه آنان را آرام نمیگذارد تا به تعبير علی (
عليهالسلام ) آنها را به " قرار امن " برساند .
پايان اين سير و سفر ، آغاز سفر ديگر است كه از آن به " سفر در حق با
حق " تعبير میشود . در اين سفر است كه ظرفشان پر و لبريز میشود و به
نوعی ديگر از تكامل نائل میگردند .
پيامبر در اين مرحله نيز توقف نمیكند ، پس از آنكه از حقيقت لبريز
شد ، دايرهء هستی را طی كرد ، راه و رسم منزلها را دريافت ، مبعوث
میشود و سفر سومش يعنی سفر از حق به خلق آغاز میگردد و بازگشت داده
میشود . اما اين بازگشت به معنی باز پس آمدن به نقطهء اول و جدا شدن از
آنچه دريافته ، نيست ، با تمام آنچه رسيده و دريافته باز میگردد و به
اصطلاح ، سفر از حق به خلق ، با حق است نه دور از او . و اين مرحلهء سوم
تكامل پيامبر است .
بعثت و انگيزش كه در پايان سفر دوم پيدا میشود ، به منزلهء زايش
خودآگاهی خلقی از خودآگاهی حقی و زايش دردمندی خلقی از دردمندی حقی است
.
با بازگشت به خلق سفر چهارم و دور چهارم تكامل او آغاز میگردد ، يعنی
سير در خلق با حق . سير در خلق برای حركت دادن آنها به سوی كمال
لايتناهای الهی از طريق شريعت ، يعنی از راه حق و عدل و ارزشهای انسانی و
به فعليت رسانيدن استعدادهای نهفتهء بینهايت بشری .
از اينجا معلوم میشود آنچه برای روشنفكر هدف است برای
|