خداى تعالى در اين آيه نخست پاداش آنهايى را كه ايمان آورده ، و
عمل صالح كرده اند، بيان مى كند، و سپس آنان را
عامل مى خواند، و مى فرمايد: (و نعم اجر العاملين - چه خوب است پاداش عاملان )،
آنگاه همين عاملان را تفسير مى كند به (الذين صبروا و على ربهم يتوكلون - كسانى
كه صبر مى كنند، و بر پروردگار خود توكل مى نمايند) و با اين بيان صبر و
توكل را دو تا از خصايص مؤ منين دانسته ، و با اين اشاره ها فهمانده است كه مومن وقتى
كه در راه خدا صبر كند، و بر خدا توكل نمايد، از ايمان خود راضى مى شود، پس بر هر
مومن است ، كه تا آنجا كه راهى براى دين دارى خود مى يابد، دين دارى را از دست نداده ،
بر هر اذيت و جفايى صبر كند، و چون كارد به استخوانش رسيد، و ديگر نتوانست مراسم
دينى خود را در وطن خود به پاى دارد، آن وقت بايد از وطن بيرون شده و به سرزمينى
ديگر مهاجرت كند، و بر دشوارى و تعب و رنج غربت نيز صبر كند.
|