دين يك رشته چيزها خوب است ، پيغمبران آمدند برای دعوت به آن خوبها ،
يك رشته چيزها بد است ، پيغمبران آمدند برای مبارزه با آن بديها .
دستورهای دينی مجموعا سه قسم است : اعتقادات ، اخلاقيات ، دستورهای‏
عملی . دستورهای اعتقادی از قبيل ايمان به خدا ، ايمان به سفرای الهی و
پيغمبران خدا و اوليای خدا ، ايمان به معاد و پاداش و كيفر . دستورهای‏
اخلاقی مثل اينكه ما بايد عفت و تقوی داشته باشيم ، راضی و شاكر و صابر
باشيم ، عفو و حلم و گذشت داشته باشيم ، با يكديگر الفت و محبت داشته‏
باشيم ، اتحاد و اتفاق داشته باشيم ، روح ما پاكيزه باشد ، حسادت نداشته‏
باشيم ، كينه نداشته باشيم ، جبن و بخل نداشته باشيم ، ظالم و بدخواه‏
نباشيم . دستورهای عملی هم واضح است ، دستورهايی به عنوان عبادات مقرر
شده . نماز ، روزه ، حج ، جهاد ، امر به معروف و غير اينها ، و
دستورهايی در باب معاشرت هست از قبيل احسان ، صله ارحام ، از قبيل‏
اينكه دروغ نگوييم ، غيبت نكنيم ، فحش ندهيم ، قتل نفس نكنيم ، دستور
رسيده به ترك شراب و قمار و ربا و ريا و غيره .
بالاخره اگر در هر چيزی شك و ترديد كنيم در اينها نمی‏توانيم شك و
ترديدی داشته باشيم ، در اينكه شارع اسلام آنچه را كه خوب می‏داند ،
می‏خواهد آنها واقع شود و آنچه را بد می‏داند می‏خواهد هر طور است آنها
واقع نشود ، حرفی نيست .
حالا حساب كنيم ببينيم آيا اگر حقوق مردم محفوظ ، و جامعه عادل و
متعادل باشد و تبعيض و محروميت و احساس مغبونيت در مردم نباشد ،
عقايد پاك و اخلاق پاك و صفای قلب و اعمال خوب بيشتر پيدا می‏شود و
زمينه برای وقوع معاصی و اخلاق رذيله و شيوع عقايد ناپاك كمتر است ، يا
اگر متعادل نباشد و هر چه افراط و