اين بود دو نوع تفسيری كه از طرز زندگانی زاهدانه رسول خدا و علی مرتضی
عليهما السلام میتوان كرد .
اگر تفسير اول صحيح میبود میبايست همه در همه زمانها خواه آنكه وسيله
برای عموم فراهم باشد خواه نباشد ، خواه آنكه مردم در وسعت باشند خواه
نباشند آن طور زندگانی كنند ، و البته ساير ائمه عليهم السلام هم در درجه
اول از آن طرز زندگی پيروی میكردند . و اما اگر تفسير دوم صحيح است ، نه
، لازم نيست همه از آن پيروی كنند ، آن طور زندگی مربوط به اوضاعی نظير
اوضاع آن زمان بوده ، در زمانهای غير مشابه با آن زمان، پيروی لازم نيست.
وقتی كه به احوال و زندگی و سخنان امام صادق ( ع ) مراجعه میكنيم
میبينيم آن حضرت كه ظاهر زندگیاش با پيغمبر و علی فرق دارد ، به خاطر
همين نكته بوده و خود آن حضرت اين نكته را به مردم زمانش درباره فلسفه
زهد گوشزد كرده است .
اينها كه عرض كردم از تعليمات آن حضرت اقتباس شد .
در زمان امام صادق ( ع ) گروهی پيدا شدند كه سيرت رسول اكرم را در زهد
و اعراض از دنيا به نحو اول تفسير میكردند ، معتقد بودند كه مسلمان
هميشه و در هر زمانی بايد كوشش كند از نعمتهای دنيا احتراز كند . به اين
مسلك و روش خود نام زهد میدادند و خودشان در آن زمان به نام " متصوفه
" خوانده میشدند . سفيان ثوری يكی از آنهاست . سفيان يكی از فقهای تسنن
به شمار میرود و در كتب فقهی اقوال و آرای او زياد نقل میشود . اين شخص
معاصر با امام صادق ( ع ) است و در خدمت آن حضرت رفت و آمد و سؤال و
جواب میكرده .
|