در آغاز سخن اين آيه را تلاوت كردم :
" « وإذا سألك عبادی عنی فانی قريب أجيب دعوه الداع‏إذا دعان‏
فليستجيبوا الی و ليؤمنوا بی لعلهم يرشدون »" ( 1 ) .
اين آيه در وسط آيه‏های ماه مبارك رمضان يعنی آيات روزه است . شايد
ذكر اين آيه در خلال آيات روزه و رمضان برای اين است كه اين ماه اختصاص‏
دارد به دعا و استغفار . پيشوايان بزرگوار دين اين شبها را كه شبهای قدر
و احياء است خيلی گرامی می‏داشتند . رسول اكرم ( ص ) دهه آخر ماه رمضان‏
كه می‏رسيد دستور می‏داد ديگر بسترش تا آخر اين ماه گسترده نشود ، زيرا در
مسجد اعتكاف می‏فرمود و يكسره به عبادت و دعا و راز و نياز با خالق‏
می‏پرداخت . علی بن الحسين عليهما السلام در ماه مبارك رمضان هيچ شبی نمی‏
خوابيد ، شب را يا به نماز و دعا و يا به دستگيری فقرا و ضعفا می‏گذرانيد
و در سحر دعای خاصی می‏خواند كه به دعای ابوحمزه ثمالی معروف است .

لذت دعا و انقطاع

آنها كه لذت دعا و انقطاع از خلق به خالق را چشيده‏اند هيچ لذتی را بر
اين لذت مقدم نمی دارند . دعا آن وقت به اوج عزت و عظمت و لذت می‏رسد
و صاحب خود را غرق در سعادت می‏كند كه دعا كننده لطف خاص الهی را با
خود ببيند و آثار استجابت دعای

پاورقی :
. 1 بقره ، . 186