در آغاز سخن اين آيه را تلاوت كردم :
" « وإذا سألك عبادی عنی فانی قريب أجيب دعوه الداعإذا دعان
فليستجيبوا الی و ليؤمنوا بی لعلهم يرشدون »" ( 1 ) .
اين آيه در وسط آيههای ماه مبارك رمضان يعنی آيات روزه است . شايد
ذكر اين آيه در خلال آيات روزه و رمضان برای اين است كه اين ماه اختصاص
دارد به دعا و استغفار . پيشوايان بزرگوار دين اين شبها را كه شبهای قدر
و احياء است خيلی گرامی میداشتند . رسول اكرم ( ص ) دهه آخر ماه رمضان
كه میرسيد دستور میداد ديگر بسترش تا آخر اين ماه گسترده نشود ، زيرا در
مسجد اعتكاف میفرمود و يكسره به عبادت و دعا و راز و نياز با خالق
میپرداخت . علی بن الحسين عليهما السلام در ماه مبارك رمضان هيچ شبی نمی
خوابيد ، شب را يا به نماز و دعا و يا به دستگيری فقرا و ضعفا میگذرانيد
و در سحر دعای خاصی میخواند كه به دعای ابوحمزه ثمالی معروف است .
لذت دعا و انقطاع
آنها كه لذت دعا و انقطاع از خلق به خالق را چشيدهاند هيچ لذتی را بر
اين لذت مقدم نمی دارند . دعا آن وقت به اوج عزت و عظمت و لذت میرسد
و صاحب خود را غرق در سعادت میكند كه دعا كننده لطف خاص الهی را با
خود ببيند و آثار استجابت دعای
پاورقی :
. 1 بقره ، . 186