حديث معروفی است كه علم سه پله و سه مرحله دارد . انسان همينكه به
مرحله اول آن میرسد مغرور میشود و تكبر میكند ، معلوماتش در نظرش جلوه
میكند ، خود را از همه چيز و همه كس برتر و بالاتر میبيند ( اين مرحله
مرحله علم بينی و خودبينی است ) . تا به مرحله دوم میرسد . در اين مرحله
بر معلوماتش افزوده میشود ، عظمت خلقت و آفرينش در برابرش نمودار
میشود ، خود را و معلومات خود را در برابر دستگاه عظيم آفرينش كوچك
میبيند و حالت تواضع در او پيدا میشود ( اين مرحله مرحله واقع بينی و
جهان بينی است ، از علم بينی به جهان بينی میرسد ) ، به جای آنكه به
معلومات خود نظر افكند به جهان نظر میكند و با آن معلومات جهان را
اندازه میگيرد . تا آنكه قدم به مرحله سوم میگذارد . در اين مرحله میفهمد
كه هيچ چيز نمیداند ( « علم انه لا يعلم شيئا » ) - اين مرحله مرحله بهت
و حيرت است - . در اين مرحله همين قدر میفهمد كه مقياسهای فكری و متر
|