جزء ايمان می‏شمردند و همين جهت كه عمل را جزء ايمان می‏دانستند آنها را
تنگ نظر كرده بود و به همين سبب از هر كس گناه كبيره‏ای می‏ديدند
می‏گفتند كافر شد ، می‏گفتند جز ما باقی همه كافر و اهل جهنم‏اند .
خوارج در حقيقت از نظر خودشان قيامشان برای امر به معروف و نهی از
منكر بود . اولين اجتماعشان بعد از يأس از هم عقيده كردن علی ( ع ) با
خودشان در يكی از خانه‏های كوفه شده است . در آن خانه يكی ايستاد و اين‏
خطابه مهيج را ايراد كرد :
" أما بعد ، فو الله ما ينبغی لقوم يؤمنون بالرحمن و ينيبون‏إلی حكم‏
القرآن ان تكون هذه الدنيا آثر عنده من الأمر بالمعروف و النهی عن‏
المنكر و القول بالحق وإن من و ضر ، فانه من يمن و يضر فی هذه الدنيا فان‏
ثوابه يوم القيامة رضوان الله و الخلود فی جنانه ، فأخرجوا بناإخواننا من‏
هذه القرية الظالم أهلهاإلی بعض كور الجبال أوإلی بعض هذه المدائن‏
منكرين لهذه ابدع المضلة " ( 1 ) .
يعنی سزاوار نيست برای مردمی كه به خدای رحمان ايمان دارند و مرجعشان‏
قرآن است ، اينكه دنيا را بر امر به معروف و نهی از منكر و اظهار سخن‏
حق ، مقدم بدارند ، هر چند اين امور سبب ضعف و ضرر گردد . هر كسی در
اين دنيا ضعف و ضرری ببيند در قيامت پاداشش رضا و خشنودی حق است .
پس برادران ! بيابيد از اين شهر كه كانون فساد و ستمگری است بيرون‏
برويم و به دامنه‏های كوهها يا بعضی از نقاط و شهرهايی كه اين طور نيست‏
برويم و با اين بدعتهای گمراه كننده مبارزه كنيم .

پاورقی :
. 1 الامامة و السياسة ، ص 121 ، كامل مبرد ، ج . 2