مثلا در حديث است :
" « إن الله عز وجل ليتعاهد المؤمن بالبلاء كما يتعاهد الرجل أهله‏
بالهداية من الغيبة » " ( 1 )
خداوند ياد می‏كند و مورد نوازش قرار می‏دهد بنده مؤمن را به وسيله‏
فرستادن يك سختی و مشكل ، آن طور كه يك مرد در وقتی كه در مسافرت است‏
با فرستادن يك هديه خاندان خود را ياد می‏كند و مورد محبت و نوازش قرار
می‏دهد .
يا در حديث وارد شده :
" « إن الله‏إذا أحب عبدا غته بالبلاء غتا » " .
خداوند وقتی كه بنده‏ای را دوست بدارد او را در شدايد غرق می‏كند .
يا وارد شده كه رسول اكرم حاضر نبود از غذای كسی تناول كند كه هيچ وقت‏
شدت و سختی و گرفتاری به سراغ او نيامده است ، اين را علامت عدم‏
قابليت او و دور بودن او از خدا می‏دانست .
اين سؤال ابتدا به ذهن هر كسی می‏آيد كه چگونه لطف و محبت و رضايت‏
خداوند از كسی اقتضا می‏كند كه او را با شدايد و مشكلات مواجه كند ؟ لازمه‏
مهر و محبت ، فراهم كردن موجبات خوشی و آسايش است نه موجبات سختی و
عدم آسايش . باز يك نوع تعبير ديگری در زبان قرآن و سنت هست كه سؤال‏
ديگری پيش می‏آورد و آن تعبير امتحان است : خداوند بندگان را به وسيله‏
شدايد و بلايا امتحان می‏كند ، يعنی چه ؟ مگر خداوند از باطن كار مردم‏

پاورقی :
. 1 كافی ، ج 2 ، ص . 255