ظاهری ظاهرتر است بلكه ظاهر واقعی اوست ، " همه عالم به نور اوست‏
پيدا " ، در عين حال ، به واسطه اينكه ساختمان فكری بشر طوری است كه‏
معمولا اشياء را به كمك نقطه مقابل می‏شناسد ، خداوند را از طريق تجلياتش‏
و مظاهرش كه افول و غروب دارند ، گاهی هستند و گاهی نيستند ، نورهايی‏
هستند هماغوش با ظلمت ، حياتهايی هستند مقرون و همريسمان با مرگ ، به‏
بشر می‏شناساند . اينكه قرآن اين همه به حيات و آثار حيات و تجليات‏
حيات و شؤون حيات تذكر می‏دهد برای همين منظور است .