بندگان حق لذت می‏برند كه اهل دل و اهل توكل و اعتماد به خدا هستند و
آثار دعاهای خود و توكلها و اعتمادهای خود را مشاهده می‏كنند ، از بهجتها
بهره‏مند می‏شوند كه برای ما كمتر قابل تصور است . البته مرتبه بالاتر آن‏
است كه دعا كننده مستقيما خود را با ذات حق در تماس می‏بيند ، بلكه‏
خودی نمی بيند و خودی مشاهده نمی كند ، فعل را فعل او ، صفت را صفت او
، و در همه چيز او را می‏بيند .
انسان وقتی كه يك هنر كوچكی را می‏آموزد ، علمی و فنی را ياد می‏گيرد ،
درس می خواند ، طبيب يا مهندس می‏شود ، بعد از سالها زحمت و رنج‏
همينكه اولين بار اثر هنر خودش را می‏بيند ، مثلا مريضی را معالجه می‏كند و
او بهبودی می‏يابد ، طرح ساختمانی را می‏ريزد و ساخته می‏شود و خوب و ظريف‏
و عالی از كار در می‏آيد ، غرق سرور و بهجت می‏گردد و عزتی در خود احساس‏
می‏كند . از بالاترين لذتها اين است كه انسان اثر هنر خود را ببيند .
چه حالی به انسان دست می‏دهد اگر اثر هنر ايمان خود را ، يعنی لطف‏
خاص خدا را نسبت به خود ببيند . عزتی كه از راه موفقيت در توحيد برای‏
انسان دست می‏دهد و سرور و بهجتی كه در آن حال دست می‏دهد هزارها درجه‏
بالاتر است ، هزارها درجه لذيذتر و شيرين تر است . خداوند ما را شايستگی‏
دهد كه توفيق دعا و مناجات با او را پيدا كنيم و از مواهب اين حالت‏
مقدس و روحانی بهره‏مند گرديم .