رزاقيت اوست كه روزی و روزی خور ، رزق و مرزوق را عاشق يكديگر كرده و
در پی يكديگر برانگيخته است . نبايد گفت فكر در اين موضوعات دخالت در
كار خداوند است ، زيرا ما وقتی می‏توانيم در كار خدا دخالت كنيم كه‏
بتوانيم به جای او خالق اين نظامات و خالق اين عالم باشيم ، يا بتوانيم‏
نظامات عالم را از پيش خود به هم بزنيم و قواعد و سنن ديگری به جای‏
اينها برقرار كنيم يعنی همان كاری كه ناشدنی است و عقلا محال است . اما
ما كه به حكم رزاقيت او علاقمند به روزی آفريده شده‏ايم ، به فرمان او در
ما جهازات مختلف روزی خوری پيدا شده ، به فرمان او در ما عقل و انديشه‏
و علاقه به انديشيدن پيدا شده ، به فرمان دين او حفظ حقوق خود و احترام به‏
حقوق ديگران بر ما فرض شده ، نه تنها در كار خدا دخالت نكرده‏ايم بلكه‏
مجری و مطيع مشيت او هستيم ، اگر فكر نكنيم و اگر تلاش نكنيم و حالت‏
ركود و سكون و موت به خود بگيريم ، بيشتر از اطاعت فرمان خدا دوريم .
خداوند متعال هم خالق است و هم رزاق . خالق است يعنی او به وجود
آورنده موجودات است ، اگر اراده و مشيت او نبود هيچ چيزی موجود نمی‏شد
. رازق است يعنی موجودات را طوری آفريده كه احتياج به رزق دارند آنها
هستند كه طوری خلق شده‏اند كه بايد از يك موجود ديگر تغذی كنند تا
بتوانند باقی بمانند ، يعنی آن موجود ديگر را به شكلی و ترتيبی جزء وجود
خود بكنند و در خود تحليل ببرند . و باز ممكن است يك موجودی ديگر به‏
شكلی ديگر و ترتيبی ديگر اين موجود رزق خود را رزق خود قرار دهد و در خود
تحليل ببرد . صف روزيها وصف روزی خورها از هم جدا نيست . هر