« فی خلق السموات و اعرض ربنا ما خلقت هذا باطلا سبحانك فقنا عذاب‏
النار »" ( 1 ) .
آن كسانی كه خدا را در دل خود ياد می‏كنند ، در لب خود و مغز و هسته‏
وجودی خود با خدای عالم و مركز و روح عالم ارتباط پيدا می‏كنند ، در همه‏
حال در ياد او هستند ، در حالی كه ايستاده‏اند و در حالی كه نشسته‏اند ، در
حال سستی و در حال سختی ، در همه حال در نظام عالم فكر می‏كنند ، می‏رسند
به آنجا كه به حركت غائی و تسخيری موجودات پی می‏برند و می‏فهمند كه عبث‏
نيست ، خودشان عبث آفريده نشده‏ا ند ، قيامت و رسيدن نتيجه اعمالی در
كار هست .
در جای ديگر می‏فرمايد :
" « فبشر عبادی ، الذين يستمعون القول فيتبعون أحسنه اولئك الذين‏
هديهم الله و اولئك هم اولوا اعلباب »" ( 2 ) .
يعنی نويد بده آن دسته از بندگان مرا كه به سخن گوش فرا می‏دهند ، اما
از ميان آنچه می‏شنوند آنكه بهتر است برای عمل و پيروی انتخاب می‏كنند .
آنها هستند كسانی كه خداوند آنها را رهبری كرده ، و آنها هستند صاحبان‏
لب .
سخنی كه انسان می‏شنود به وسيله گوش می‏شنود . گوش يك حاسه است در
بدن ما . برای گوش تفاوتی نيست كه آنچه می‏شنود چه باشد ، تميز دادن و
غربال كردن شنيده‏ها كار گوش

پاورقی :
. 1 آل عمران ، 190 - . 191
. 2 زمر ، 17 - . 18