حديث معروفی است كه علم سه پله و سه مرحله دارد . انسان همينكه به‏
مرحله اول آن می‏رسد مغرور می‏شود و تكبر می‏كند ، معلوماتش در نظرش جلوه‏
می‏كند ، خود را از همه چيز و همه كس برتر و بالاتر می‏بيند ( اين مرحله‏
مرحله علم بينی و خودبينی است ) . تا به مرحله دوم می‏رسد . در اين مرحله‏
بر معلوماتش افزوده می‏شود ، عظمت خلقت و آفرينش در برابرش نمودار
می‏شود ، خود را و معلومات خود را در برابر دستگاه عظيم آفرينش كوچك‏
می‏بيند و حالت تواضع در او پيدا می‏شود ( اين مرحله مرحله واقع بينی و
جهان بينی است ، از علم بينی به جهان بينی می‏رسد ) ، به جای آنكه به‏
معلومات خود نظر افكند به جهان نظر می‏كند و با آن معلومات جهان را
اندازه می‏گيرد . تا آنكه قدم به مرحله سوم می‏گذارد . در اين مرحله می‏فهمد
كه هيچ چيز نمی‏داند ( « علم انه لا يعلم شيئا » ) - اين مرحله مرحله بهت‏
و حيرت است - . در اين مرحله همين قدر می‏فهمد كه مقياسهای فكری و متر