دور دست می‏گذارند تا برود آن را پيدا كند و استفاده نمايد . به طور كلی‏
تناسبی هست بين آمادگی روزی و مقدار توانايی روزی خور و مقدار هدايتی كه‏
به سوی روزی خود شده ، يك نوع رابطه و كششی بين آن دو هست . يك وقت‏
روزی وظيفه دارد كه به سوی روزی خود بدود ، مثل اينكه باران مكلف است‏
كه با مركب ابر به سوی زمينهای خشك برود " « و هو الذی يرسل الرياح‏
بشرا بين يدی رحمته حتی‏إذا أقلت سحابا ثقالا سقناه لبلد ميت فأنزلنا به‏
الماء فأخرجنا به من كل الثمرات »" ( 1 ) ( اوست كه بادها را
پيشاپيش رحمت خود ( باران ) مژده دهنده می‏فرستد تا آنگاه كه آن بادها
ابرهايی گرانبار با خود بردارند . آنها را به سوی سرزمين مرده و خشك‏
برانيم و به اين وسيله آن را بر زمين فرود آوريم و هم به اين وسيله انواع‏
ميوه‏ها از زمين بيرون آوريم ) ،
چون زمين را پا نباشد جود او
ابر را راند هماره سوی او
طفل را چون پا نباشد مادرش
آيد و ريزد وظيفه بر سرش
در يك جا هم روزی خور وظيفه دارد كه به طرف روزی حركت كند و خود را
به روزی برساند . گياهان از زمين روزی می‏خورند و تنها از مواد اوليه ،
يعنی از آب خاك و نور و هوا ، می‏توانند استفاده كنند و به همان اندازه‏
وسايل استفاده و ارتزاق در اختيار آنها قرار داده شده و به همان اندازه‏
هدايت شده‏اند كه می‏توانند خود را به روزی خود برسانند ، از هوا و خاك و
نور و رطوبت استفاده كنند ، يعنی در طبيعت وظيفه حركت به سوی مواد
غذايی به عهده آنها گذاشته شده و به اندازه حاجت هم وسيله داده شده و
هدايت شده‏اند .

پاورقی :
. 1 اعراف ، . 57