شرايط امر به معروف
در امر به معروف شرايطی هست كه فقهای شيعه و فقهای سنی ذكر كردهاند ، از اين رو فقها برای هر كسی جايز نمیدانند به عنوان امر به معروف و نهی از منكر متعرض ديگران بشود ، خصوصا اگر آن تعرض شديد باشد و پای مزاحمت و زد و خورد و خونريزی باشد كه آن وقت شرايط زيادی دارد . دو شرط از شرايط امر به معروف و نهی از منكر ، از شرايط اوليه است كه در همه موارد لازم است و خوارج فاقد هر دو شرط بودند ، بلكه منكر يكی از اين دو شرط بودند . آن دو شرط يكی بصيرت در دين است و يكی بصيرت در عمل . بصيرت در دين يعنی اطلاع كافی و صحيح در امور دينی داشته باشد ، حلال را از حرام ، واجب را از غير واجب تشخيص بدهد ، و اينها نداشتند ، لهذا يك آيه قرآن را كه میفرمايد : " « إن الحكمإلا لله يقص الحق و هو خير الفاصلين »" ( 1 ) دست آويز قرار دادند و جمله " لا حكمإلا لله " را شعار خود ساختند ، در صورتی كه اين آيه ربطی ندارد به موضوعاتی از قبيل موضوع حكميت و امثال آن . اما بصيرت در عمل . در باب امر به معروف و نهی از منكر شرطی ذكر میكنند تحت عنوان احتمال اثر ، و شرطی ذكر میكنند تحت عنوان عدم ترتب مفسده ، يعنی امر به معروف و نهی از منكر برای اين است كه معروف رواج بگيرد و منكر محو شود ، پس در جايی بايد امر به معروف و نهی از منكر كرد كه احتمالا اين كار اثرپاورقی : . 1 انعام ، . 57