اين بود دو نوع تفسيری كه از طرز زندگانی زاهدانه رسول خدا و علی مرتضی‏
عليهما السلام می‏توان كرد .
اگر تفسير اول صحيح می‏بود می‏بايست همه در همه زمانها خواه آنكه وسيله‏
برای عموم فراهم باشد خواه نباشد ، خواه آنكه مردم در وسعت باشند خواه‏
نباشند آن طور زندگانی كنند ، و البته ساير ائمه عليهم السلام هم در درجه‏
اول از آن طرز زندگی پيروی می‏كردند . و اما اگر تفسير دوم صحيح است ، نه‏
، لازم نيست همه از آن پيروی كنند ، آن طور زندگی مربوط به اوضاعی نظير
اوضاع آن زمان بوده ، در زمانهای غير مشابه با آن زمان، پيروی لازم نيست.
وقتی كه به احوال و زندگی و سخنان امام صادق ( ع ) مراجعه می‏كنيم‏
می‏بينيم آن حضرت كه ظاهر زندگی‏اش با پيغمبر و علی فرق دارد ، به خاطر
همين نكته بوده و خود آن حضرت اين نكته را به مردم زمانش درباره فلسفه‏
زهد گوشزد كرده است .
اينها كه عرض كردم از تعليمات آن حضرت اقتباس شد .
در زمان امام صادق ( ع ) گروهی پيدا شدند كه سيرت رسول اكرم را در زهد
و اعراض از دنيا به نحو اول تفسير می‏كردند ، معتقد بودند كه مسلمان‏
هميشه و در هر زمانی بايد كوشش كند از نعمتهای دنيا احتراز كند . به اين‏
مسلك و روش خود نام زهد می‏دادند و خودشان در آن زمان به نام " متصوفه‏
" خوانده می‏شدند . سفيان ثوری يكی از آنهاست . سفيان يكی از فقهای تسنن‏
به شمار می‏رود و در كتب فقهی اقوال و آرای او زياد نقل می‏شود . اين شخص‏
معاصر با امام صادق ( ع ) است و در خدمت آن حضرت رفت و آمد و سؤال و
جواب می‏كرده .