و حاج شيخ محمد حسين اصفهانی و علامه طباطبائی از اين گونه تعبيرات دارند
اين مطلب كجا و مدعای پور داود و آقای دكتر معين كجا !
بعلاوه ، هاتف اصفهانی كه به شعرش تمسك شده در همان ترجيع بند صريحا
میگويد كه مقصود عارفان از اين تعبيرات يك سلسله معانی ديگر است و اين
تعبيرات را نبايد به مفهوم ظاهری آنها حمل كرد میگويد :
هاتف ارباب معرفت كه گهی
|
مست خوانندشان و گه هشيار
|
از دف و چنگ و مطرب و ساقی
|
وز میو جام و ساقی و زنار
|
قصد ايشان نهفته اسراری است
|
كه به ايما كنند گاه اظهار
|
با اين تصريح چگونه ممكن است تعبيرات شاعر را حمل به مفهوم ظاهريش
بنماييم ؟ .
گذشته از اين ، اين تعبيرات مجازی و اين اصطلاحات ، منحصر به میو مغ و
آتشكده كه از اصطلاحات زرتشتيان است نيست ، اگر منحصر به اينها بود جای
اين ترديد بود كه چرا گويندگان ايرانی فارسی زبان برای معانی عرفانی خود
اين كلمات را انتخاب كردهاند ؟ آيا اين كار نشانه علائق آنها به رسول و
سنن كهن اين سرزمين است ؟
پاورقی :
>
آن آيه كه منع عشق دارد
|
واعظ ! بنما به من كدام است ؟
|
وان میكه به دوست ره نمايد
|