ابن بطوطه متوفی 779 هجری جهانگرد معروف مراكشی در سال 746 هجری موقع‏
مسافرت به چين از سامودرا ديدن نمود و در آن هنگام سلطان ملك ظهير ،
نوه ملك صالح ، پادشاه آن ناحيه بود ، وی می‏گويد از استقرار دين اسلام در
آن زمان تقريبا يك قرن می‏گذشت ، و از تواضع و زهد و دينداری سلطان كه‏
مانند مردم آنجا پيرو مذهب شافعی بود مطالبی در سفرنامه پر ارج خود
نوشته است . ملك ظهير مجالس بحث و جدال درباره مطالب دينی و قرائت‏
قرآن با حضور علما و متكلمين ترتيب داده بود و پياده به نماز جمعه‏
می‏رفت و گاه بيگاه با كفار نواحی داخلی می‏جنگيد .
در مقاله نامبرده سپس درباره نه نفر كه به مقدسين نه‏گانه معروفند و
اسلام را در اندونزی ترويج كردند سخن می‏راند ، آنگاه می‏گويد يكی از آنها
به نام " سه سيتی جنار " عقايد صوفيانه‏ای نظير عقائد حلاج داشته و مورد
انكار ديگران بوده است و سپس اينچنين به سخن خود ادامه می‏دهد .
اگر چه عقائد سه‏سيتی با عقائد حلاج ايرانی كاملا شباهت دارد ، ولی اين‏
امر دليل نمی‏شود كه اسلام از طريق ايران به جاوه آمده باشد . اما به طور
مسلم می‏توان گفت اسلامی كه در جاوه رواج دارد از ايران به هند غربی و
سپس به سوماترا آمده است برای تأييد مطلب فوق مثال ديگری نيز می‏توان‏
آورد ، از اين قرار كه روز دهم ماه محرم ، شيعيان به خاطر روز شهادت‏
حسين بن علی عليه‏السلام عزاداری می‏كنند و مجالس سوگواری ترتيب می‏دهند .
در اندونزی نيز غذايی تهيه می‏كنند به نام " بوبود سورا " كه شايد از
لغت عاشورای ايرانی كه همانا دهم ماه محرم می‏باشد گرفته‏اند . در جاوه‏
نيز محرم را سورا نامند . نفوذ بارز شيعه را در ناحيه اتجه وا قع در شمال‏
سوماترا می‏توان مشاهده كرد و در آنجا محرم را ماه حسن حسين می‏گويند . . .
از دلائل ديگری كه در اثبات نفوذ اسلام از راه ايران به اندونزی می‏توان‏
ذكر كرد ، اين است كه در اندونزی هنگام