و بسياری از اشعار خود را در همان حال سروده است . ابن الفارض در سال
632 درگذشته است .
ه - محیالدين عربی حاتمی طائی اندلسی ، از اولاد حاتم طائی است . در
اندلس تولد يافته ، اما ظاهرا بيشتر عمر خود را در مكه و سوريه گذرانده
است . شاگرد شيخ ابومدين مغربی اندلسی از عرفای قرن ششم است ، سلسله
طريقتش با يك واسطه به شيخ عبدالقادر گيلانی سابقالذكر میرسد .
محیالدين ، كه احيانا با نام ابنالعربی نيز خوانده میشود ، مسلما
بزرگترين عرفای اسلام است ، نه پيش از او و نه بعد از او كسی به پايه او
نرسيده است ، به همين جهت او را ( شيخ اكبر ) لقب دادهاند ، عرفان
اسلامی از بدو ظهور ، قرن به قرن تكامل يافت ، در هر قرنی ، چنانكه اشاره
شد عرفای بزرگی ظهور كردند و به عرفان تكامل بخشيدند و بر سرمايهاش
افزودند ، اين تكامل تدريجی بود ، ولی در قرن هفتم به دست محیالدين عربی
( جهش ) پيدا كرد و به نهايت كمال خود رسيد . محیالدين عرفان را وارد
مرحله جديدی كرد كه سابقه نداشت . بخش دوم عرفان ، يعنی بخش علمی و
نظری و فلسفی آن وسيله محیالدين پايهگذاری شد ، عرفای بعد از او عموما
ريزهخوار سفره او هستند . محیالدين علاوه بر اينكه عرفان را وارد مرحله
جديدی كرد يكی از اعاجيب روزگار است . انسانی است ( شگفت ) و به همين
دليل اظهار عقيدههای متضادی دربارهاش شده است برخی او را ولی كامل ،
قطب الاقطاب ، میخوانند و بعضی ديگر تا حد كفر تنزلش میدهند . گاهی
مميتالدين و گاهی ماحیالدينش میخوانند ، صدرالمتألهين فيلسوف بزرگ و
نابغه عظيم اسلامی ، نهايت احترام برای او قائل است ، محیالدين در ديده
او از بوعلی سينا و فارابی بسی عظيمتر است . محیالدين بيش از دويست
كتاب تأليف كرده است . بسياری از كتابهای او ، و شايد همه كتابهائی كه
نسخه آنها موجود است ( در حدود سی كتاب ) چاپ شده است ، مهمترين
كتابهای او يكی فتوحات مكيه است كه كتابی
|