اندازه قدرت ظهور و بروز دارد .
معمولا اهل منبر وقتی كه می‏خواهند قضيه كربلا را بزرگ كنند جنبه فاجعه‏
بودن و ظلم و ستم‏ها را بزرگ می‏كنند ، در جستجوی پيدا كردن و حتی جعل‏
كردن فاجعه‏هايی هستند ، با بيانهای مختلف و تشبيهات و مجسم ساختن‏ها
جنبه فاجعه بودن را تقويت می‏كنند و حال آنكه ما بايد از خود بپرسيم‏
بزرگی حادثه كربلا از چه نظر است ؟ آيا از نظر فجيع بودن است ؟ قطعا اين‏
فاجعه ، فاجعه كم نظيری است چنانكه ابوريحان بيرونی در " الاثار الباقية
" به نقل " نفس المهموم " گفته و همچنين ديگران ، ولی فاجعه عظيم و
شايد عظيمتر از اين در دنيا زياد بوده . خود فاجعه مدينه كمتر از فاجعه‏
كربلا نبوده . عظمت مطلب از لحاظ سيد الشهدا و ياران آن حضرت است نه‏
از لحاظ ابن زياد و ابن سعد و اتباع و اشياع آنها ، عظمت سعادت است نه‏
عظمت شقاوت . كربلا بيش از آن اندازه كه نمايشگاه شقاوت و بدی و ظهور
پليدی بشر باشد نمايشگاه روحانيت و معنويت و اخلاق عالی و انسانيت است‏
ولی اهل منبر كمتر به آن جنبه توجه دارند ، و به عبارت ديگر در اين قضيه‏
از آن جنبه بايد نگاه كرد كه اباعبدالله و اباالفضل و زينب قهرمان‏
داستانند نه از آن جهت كه شمرو سنان قهرمان داستانند .