در قسمت دوم هم بايد گفت تكاليف شرعی بدون حكمت نيست . منظور اين‏
نبوده كه همدردی و تسليتی باشد برای خاندان پيغمبر ، به قول روضه خوان‏ها
زهرا را خوشحال بكنيم . خيال می‏كنيم هر اندازه ما گريه كنيم تسلی خاطر
بيشتری برای حضرت رسول و حضرت زهرا هست . چقدر در اين صورت ما حضرت‏
رسول و حضرت زهرا و حضرت امير را كه هميشه آرزوی شهادت می‏كشيدند و فخر
خود می‏دانستند كوچك كرده‏ا يم و خيال می‏كنيم هنوز هم بعد از هزار و سيصد
و بيست سال در حال جزع و فزع می‏باشند . بلكه مقصود اينست كه داستان‏
كربلا به صورت يك مكتب تعليمی و تربيتی هميشه زنده بماند . در حقيقت‏
جواب سؤال اول اگر درست داده شود جواب سؤال دوم هم معلوم می‏گردد . در
" لؤلؤ و مرجان " صفحه 3 از " كامل الزيارش " نقل می‏كند كه حضرت‏
صادق عليه السلام به عبدالله بن حماد بصری فرمود ( 1 ) : « بلغنی ان قوما
يأتونه - يعنی الحسين عليه السلام - من نواحی الكوفة و ناسا من غيرهم و
نساء يندبنه و ذلك فی النصف من شعبان ، فمن بين قارء يقرأ ، و قاص‏
يقص ، و نادب يندب ، و قائل يقول المراثی . فقلت له : نعم ، جعلت‏
فداك قد شهدت بعض ما تصف . فقال : الحمد الله الذی جعل فی الناس من‏
يفد الينا و يمدحنا و يرثی علينا ، و جعل عدونا من يطعن عليهم من قرابتنا
أو من غيرهم يهددونهم و يقبحون ما يصنعون » ( 1 ) . ايضا در صفحه 38 نقل‏
می‏كند : « ان لقتل الحسين »

پاورقی :
1 - [ به من خبر رسيده كه در نيمه شعبان گروهی از نواحی كوفه و مردمی‏
ديگر بر سر مزار حسين ( ع ) می‏آيند و نيز زنانی كه برای آنحضرت نوحه گری‏
می‏كنند ، و عده‏ای >