بزرگ الهی نيز مانند ابراهيم و موسی و عيسی عليهم السلام و محمد ( ص ) و
علی ( ع ) از برجستگان تاريخ و بزرگان بشريتند . حالا میخواهيم ببينيم
بزرگی دسته اول و دسته دوم با هم قابل مقايسه هستند يا نه ؟ البته نه .
زيرا درست است كه آن افراد از آنجهت كه همت بزرگ و اراده قوی
داشتهاند و شعاع دائره خواستشان طولانی بوده و به كم و كوچك قناعت
نداشتهاند ، و قهرا انسان وقتی كه همت و دلاوری برخی از آنها را میخواند
در مقابل عظمت آنها خيره و مبهوت میشود و احيانا سر تعظيم فرود میآورد
و در قلب خود يك نوع محبتی نسبت به آنها احساس میكند ( اثری كه از
شاهنامه فردوسی در نفوس پيدا میشود از اين نوع است ) ولی بزرگی دسته
دوم يك نوع ديگر و يك جنس ديگر است ، از آن نوع بزرگی است كه مقام
تقدس پيدا میكند تا آنجا كه نام آنها مقدس میشود همانطوری كه میبينيم
نام محمد ( ص ) و علی ( ع ) و امام حسين ( ع ) و همچنين ابراهيم و موسی
و عيسی عليهم السلام را هالهای از قدس احاطه كرده است . چرا ؟ برای
اينكه درست است كه دسته اول بزرگ و عظيمند ولی عظمت آنها و درشتی
آنها از نوع عظمت و درشتی خودخواهی است . هر يك از آنها سبع بزرگی و
حيوان بزرگی هستند . فرق نمیكند : انسان در برابر كسی هم كه خيلی پرخور
است . و برابر ده نفر میخورد اعجاب و احيانا تحسين دارد . يكی خورنده
ريز است و ديگری خورنده درشت ، يكی جاه طلب ريز است و يكی جاه طلب
درشت ، مثلا يك كدخدای ده ده خانواری كه همه همت و آرزويش كدخدائی اين
ده است يك جاه طلب خرده پا است و آنكه دنبال كدخدائی قصبه هزار
|