بوده‏اند كه در بيابانی بر تشنه‏ای ببارد ، مصداق قول خدا بوده‏اند :
" « و نريد ان نمن علی الذين استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمة و
نجعلهم الوارثين . »" خداوند بواسطه وجود آنها بر بيچارگان و مظلومان‏
منت نهاد و آنها را برای نجات اين خوار شمرده‏شدگان مبعوث فرمود .
علی عليه السلام عصر و زمينه بعثت رسول اكرم را اينطور توصيف می‏فرمايد
: " « أرسله علی حين فترش من الرسل و طول هجعة من الأمم و انتقاض من‏
المبرم و انتشار من الامور و تلظ من الحروب و الدنيا كاسفة النور ظاهرش
الغرور علی حين اصفرار من ورقها و اياس من ثمرها » " يعنی خداوند او را
در دوره‏ای مبعوث فرمود كه فترت و فاصله‏ای در آمدن پيامبران رخ داده بود
، ملتها در خوابی گران و طولانی فرو رفته بودند ، كارها پراكنده ، تنور
جنگها داغ بود . جهان را تاريكی فرا گرفته و غرور و فريب در آن نمايان‏
بود . برگ درخت بشريت بسوی زردی گرائيده اميدی به ميوه اين درخت‏
نمی‏رفت .
پيامبران معمولا در مواقعی ظهور كرده‏اند كه بشريت و لااقل محيط اجتماعی‏
ظهور آنها در يك پرتگاه خطرناكی قرار داشته و آنها سبب نجات و اصلاح‏
اجتماع خود شده‏اند . قرآن كريم خطاب بمردم عصر رسول اكرم چنين می‏فرمايد
: " « و كنتم علی شفا حفرش من النار فأنقذكم منها »" شما در پرتگاه‏
سقوط در آتش بوديد كه خداوند ( بوسيله رسول مكرم ) شما را از آن نجات‏
داد .
می‏گويند : " عند انتهاء الشدش تكون الفرج " . شدت كه