« يسقی صاحبه كأس المنون ، فمرش لنا من عدونا و مرش لعدونا منا فلما رأی‏
الله صدقنا انزل لعدونا الكبت و انزل علينا النصر . . . و لعمری لو كنا
نأتی ما أتيتم ما قام للدين عمود و لا اخضر للايمان عود » " .
علی عليه السلام در اين جمله‏ها جديت و اخلاص مسلمانان صدر اول را كه‏
منتهی شد به نصرت‏های عظيم الهی و اينكه اگر آن همه مجاهدتها و اخلاصها
نميبود پيروزی هم نبود توصيف می‏كند . ميفرمايد : آنگاه كه در خدمت رسول‏
اكرم بوديم ، در راه ايمان و عقيده با پدران و پسران خود ميجنگيديم و از
اينكه شمشير بر روی آنها و برادران و عموهای خود بكشيم و آنها را بكشيم‏
پروا نداشتيم . اين چنين پيشامدهای سخت ما را سست نميكرد و بر استقامت‏
و ثبات قدم و صبر و پيشروی ما ميافزود ، چنان بود كه گاهی در ميدان جنگ‏
يكی از ما و يكی از دشمنان ما در جنگ تن به تن مانند دو شتر نر خشمناك‏
بهم می‏پيچيدند ، هر يك می‏خواست جان ديگری را بر بايد ، گاه ما بردشمن و
گاه دشمن بر ما پيروز ميشد . چون صدق نيت ما مشهود ذات حق گشت ( يعنی‏
چون صدق نيت ما به حقيقت پيوست ، زيرا تحقق هر چيزی مساوی است با
مشهود بودن آن برای ذات حق ، خداوند خذلان را بر دشمن ما و نصرت را بر
ما نازل فرمود ، يعنی چون ما هم ميكوشيديم و هم كوشش ما در راه حقيقت‏
بود و دشمن ما ميكوشيد اما نه در راه حقيقت بلكه در راه دفاع از باطل و
از هوای نفس ، خداوند ما را مدد فرمود . . . بخدا قسم اگر ما مانند
امروز شما بوديم نه استوانه‏ای