« يسقی صاحبه كأس المنون ، فمرش لنا من عدونا و مرش لعدونا منا فلما رأی
الله صدقنا انزل لعدونا الكبت و انزل علينا النصر . . . و لعمری لو كنا
نأتی ما أتيتم ما قام للدين عمود و لا اخضر للايمان عود » " .
علی عليه السلام در اين جملهها جديت و اخلاص مسلمانان صدر اول را كه
منتهی شد به نصرتهای عظيم الهی و اينكه اگر آن همه مجاهدتها و اخلاصها
نميبود پيروزی هم نبود توصيف میكند . ميفرمايد : آنگاه كه در خدمت رسول
اكرم بوديم ، در راه ايمان و عقيده با پدران و پسران خود ميجنگيديم و از
اينكه شمشير بر روی آنها و برادران و عموهای خود بكشيم و آنها را بكشيم
پروا نداشتيم . اين چنين پيشامدهای سخت ما را سست نميكرد و بر استقامت
و ثبات قدم و صبر و پيشروی ما ميافزود ، چنان بود كه گاهی در ميدان جنگ
يكی از ما و يكی از دشمنان ما در جنگ تن به تن مانند دو شتر نر خشمناك
بهم میپيچيدند ، هر يك میخواست جان ديگری را بر بايد ، گاه ما بردشمن و
گاه دشمن بر ما پيروز ميشد . چون صدق نيت ما مشهود ذات حق گشت ( يعنی
چون صدق نيت ما به حقيقت پيوست ، زيرا تحقق هر چيزی مساوی است با
مشهود بودن آن برای ذات حق ، خداوند خذلان را بر دشمن ما و نصرت را بر
ما نازل فرمود ، يعنی چون ما هم ميكوشيديم و هم كوشش ما در راه حقيقت
بود و دشمن ما ميكوشيد اما نه در راه حقيقت بلكه در راه دفاع از باطل و
از هوای نفس ، خداوند ما را مدد فرمود . . . بخدا قسم اگر ما مانند
امروز شما بوديم نه استوانهای
|