میسازند و كمتر به عمل و فعاليت توجه میكنند و به اصطلاح دينی مبتلا به
طول امل میشوند و آرزوهای نامعقول میكنند ، همان طوری كه افراد ضعيف يك
خاصيت ديگر هم دارند و آن اينكه زياد آه و ناله میكشند ، در فكر چاره و
اصلاح كار خود نيستند .
مثل اينكه در وجود انسان يك مقدار معين نيروی مغزی و عضلانی وجود دارد
كه بايد مصرف شود ، اين نيرو اگر در مغز به صورت خيالات واهی و آرزوهای
دور و دراز مصرفشد ديگر موردی برای فكر صحيح باقی نمیماند و اگر به
صورت آه و ناله و پر حرفی مصرف شد زمينهای برای عمل مفيد و مثبت باقی
نمیماند و به همين دليل است كه مردان متفكر كمتر گرفتار خيالات واهی
میشوند و مردمان مثبت و عملی و فعال كمتر حرف میزنند و آه و ناله و
شكايت مینمايند .
|