میآورد . آدم با ايمان هيچوقت خودش را تك و بی مدد كار و بی غمخوار
نمیبيند ، هميشه در نماز میگويد : " خدايا تو را میپرستيم و از تو مدد
میخواهيم " . آدم مؤمن میگويد " خدايا ما به تو توكل كردهايم و به سوی
تو بازگشت كردهايم " .
آدم با ايمان فرضا در اثر پيشامدهای روزگار صدمات و لطماتی ببيند ،
چندان نگرانی ندارد . در مورد اين افراد و اشخاص بايد گفت : " سر
ايمان و عقيده و روحيه آنها سلامت باشد " .
قرآن كريم خطاب به رسول اكرم میفرمايد : " بگو من هم مانند شما بشری
هستم ، مثل شما خواب و خوراك و احتياجات دارم ، مثل شما ميل و فكر و
آرزو دارم ، آنچه نوع بشر بايد داشته باشد من دارم ، با اين فرق كه به من
وحی میرسد كه خدای شما و معبود شما يگانه است ، بنابراين هر كس كه اميد
لقاء پروردگار خود را دارد لازم است عمل نيك انجام دهد و با خدا هيچ كس
را شريك نسازد " .
دين و ايمان در عين اينكه در نواحی زيادی به اميد و رجاء ، قوت و
وسعت میدهد ، از طرفی هم جلو يك سلسله آرزوها را میگيرد و نمیگذارد
آنها رشد كند . آدمی در ناحيه آرزو هيچ گونه محدوديتی ندارد ، گاهی آرزوی
امر محال میكند ، مثلا حادثه ای در گذشته واقع شده و با يك كيفيت مخصوص
واقع شده و آدمی آرزو میكند كه ای كاش واقع نشده بود و يا آنكه آرزو
میكند كه ای كاش آن حادثه به فلان كيفيت واقع شده بود ، آرزو میكند كه
ايام جوانی برگردد ، آرزو میكند كه برادر و فاميل فلان شخص باشد ،
هيچكدام از اينها واقع شدنی نيست ، چيزی كه در گذشته واقع شده ممكن
نيست نابود شود و چيزی ديگر جای آن را بگيرد . در عين حال جلو آرزو را
نمیشود .
|