كلمه " رب " كه در اين آيه كريمه آمده است به معنای پروردگار و
پرورشدهنده است . بعد از آنكه میفرمايد : " هر كسی در هر راهی كه گام
بر دارد و هر مقصدی را كه جستجو كند ما به او مدد میرسانيم و فيض خود را
از او دريغ نمیداريم " میفرمايد : " به موجب اينكه ما رب عالم و
پروردگار عالم هستيم و به حكم اينكه پرورش دهنده موجودات هستيم و يكی
از شئون ما ربوبيت و پرورش دادن است هر دو دسته را در راه خود تقويت
و تكميل میكنيم و پرورش میدهيم " .
آری ، ناموس جهان اين است كه هر بذری كه كاشته شود در آغوش عوامل بی
منتهايی كه هست پرورش يابد و رشد كند . جهان دستگاه مساعدی است برای
كشت و زرع ، اعمالی كه ما در جهان انجام میدهيم از نيك و از بد ، هر
يك بذری است كه در مزرعه اين جهان میافشانيم . پيغمبر اكرم فرمود : "
دنيا مزرعه آخرت است " هر كسی آن درود عاقبت كار كه كشت . هيچ عملی
در اين جهان گم نمیشود و از بين نمیرود ، نه تنها گم نمیشود و از بين
نمیرود ، بلكه آن عمل در زمين روح خود ما و در زمين اجتماع ما و بالاخره
در زمين مساعد جهان كه محفوف به هزارها عوامل است فرو میرود و پس از
مدتی میدمد و خود را بروز میدهد :
چون كه بد كردی زيد ايمن مباش
|
زانكه تخم است و بروياند خداش
|
آنچه كردی اندر اين خواب جهان
|
گرددت هنگام بيداری عيان
|
ای دريده پوستين يوسفان
|
گرگ بر خيزی از اين خواب گران
|
زانچه میبافی همه روزه بپوش
|
زانچه میكاری همه ساله بنوش
|
گشته گرگان يك به يك خوهای تو
|
میدرانند از غضب اعضای تو
|