« سكرات النعمة و احذروا بوائق النقمة » " ، دو عامل نعمت و نقمت كار
خودش را كرد . در مروج الذهب مسعودی می‏نويسد : " زبير خانه‏ها در بصره‏
و كوفه و مصر و اسكندريه بنا كرد ، وقتی كه مرد هزار اسب و هزار غلام و
هزار كنيز باقی گذاشت ، مجموعا پنجاه هزار دينار تقويم می‏شد " . نظير
اينها را در مورد طلحه و زيد بن ثابت و يعلی بن اميه و عبدالرحمن بن‏
عوف و بعضی ديگر نوشته‏اند ، كه علی عليه السلام در يكی از خطب می‏فرمايد
:
« و قد اصبحتم فی زمن لا يزداد الخير فيه الا ادبارا ، و الشر فيه الا
اقبالا ، و الشيطان فی هلاك الناس الا طمعا ، فهذا اوان قويت عدته و عمت‏
مكيدته و امكنت فريسته ، اضرب بطرفك حيث شئت من الناس ، فهل تبصر
الا فقيرا يكابد فقرا ، او غنيا بدل نعمة الله كفرا ، او بخيلا اتخذ البخل‏
بحق الله وفرا ، او متمردا كأن باذنه عن سمع المواعظ وقرا ، اين خياركم و
صلحائكم و احراركم و سمحائكم ، و اين المتورعون فی مكاسبهم و المتنزهون‏
فی مذاهبهم » ( 1 ) .
اين زمان زمانی است كه خير پشت كرده و شر رو آورده و راه طمع شيطان‏
باز شده ، قدرت شيطان زياد شده و فريبش عموميت پيدا كرده و شكارش‏
آسان شده ، به هر طرف می‏خواهی نظر بينداز و ببين ، آيا جز ناهمواريها و
ناهماهنگيها خواهی ديد ؟ از يك طرف فقرايی می‏بينی كه در چنگال مهيب‏
فقر و تنگدستی

پاورقی :
. 1 نهج البلاغه ، خطبه . 127