نعمت زبان و نطق و بيان است . حكما بيشترين مميز انسان را از ساير
جانداران همان نطق و بيان دانستهاند ، زيرا سخن گفتن انسان كه از روی فهم
و درك است بهترين مظهر و نيكوترين نماينده تعقل و فكر انسان است .
در قرآن كريم میفرمايد : " خدای رحمان به موجب رحمانيت خودش انسان
را آفريد و به او نطق و بيان آموخت " . به موجب همين قوه بيان است كه
آدميان منويات ضمير خود را به يكديگر میفهمانند و آنها را از فكر خود و
اطلاع خود و حالت خود آگاه میسازند . به موجب همين قوه بيان است كه علم
از فردی به فردی و از نسلی به نسلی منتقل میگردد . اگر اين قوه نمیبود
برای بشر زندگی اجتماعی مقدور نبود .
اين نعمت بزرگ به نوبه خود شكری دارد . شكر اين نعمت به اين است كه
زبان وسيله حقيقت گويی و راستگويی باشد نه وسيله دروغ و خلاف گويی يا
غيبت و تهمت و سخن چيزی و دشنام گويی . اين زبان را كه خداوند آفريده ،
برای اين است كه انسان آن را وسيله كشف حقيقت قرار دهد نه وسيله
پوشانيدن حقيقت ، بايد وسيله هدايت و راهنمايی مردم واقع شود نه وسيله
ضلالت و گمراهی و نفاق و دورويی .
علی عليهالسلام میفرمايد از جمله اموری كه در سنت الهی ثابت است اين
است كه هيچ عمل از اعمال آدمی ولو آنكه زياد زحمت كشيده باشد قبول
نمیشود مگر آنكه چند خصلت را نداشته و يا اگر داشته توبه كرده باشد .
يكی از آنها شريك قرار دادن برای خداست در عبادت و بندگی . كسی كه غير
خدا را عبادت كند
|