قضاوت درباره اشخاص است نه گفتار . دوم اين كه خدای متعال حقوق مردم‏
را بر يكديگر يكطرفی وضع نكرده ، حقوق متبادل است ، هر كس حقی بر عهده‏
اجتماع دارد دينی هم به اجتماع دارد ، تنها ذات اقدس الهی است كه بر
مخلوقات خود حق دارد و دينی نسبت به آنها ندارد . سوم اين كه رسيدن به‏
حقوق بدون تعاون و كمك ميسر نمی‏شود ، از تك روی و تك انديشه‏ای كاری‏
ساخته نيست ، هيچ كس ما فوق همكاری و هم فكری با ديگران نيست . همان‏
طوری كه هيچ كس مادون همكاری و هم فكری نيست . چهارم : علامت اهل حق‏
اين است كه از استماع تذكرات اصلاحی و انتقادات صحيح و بجا ابا و
امتناعی ندارند ، اولين دليل صدق و كذب كسی كه مدعی است اهل حق است و
روی مرز حق رفتار می‏كند يا نمی‏كند اين است كه گوشش آماده شنيدن انتقاد
و اعتراض باشد [ يا نباشد ] ، هيچ فردی از افراد نيست كه در سطح بالاتر
از اعتراض و انتقاد قرار گرفته باشد .
اين بود قسمتی از كلام اميرالمؤمنين عليه السلام پيشوای اهل حق [ درباره‏
حق ] و درباره عدالت كه مبنايش محفوظ ماندن حقوق است .
والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته