در مسكن و در تمام شئون زندگی ساده باشد و به كم قناعت كند ، اما
براساس يك حكمت و فلسفه خاص ، نه براساس اينكه كار دنيا از كار
آخرت جداست و نه براساس اينكه ميان لذت دنيا و لذت آخرت تضاد و
تعارض است ، بلكه برای ضرورتهايی كه يا عموما و يا در مواقع و ظروف‏
خاصی پيش می‏آيد كه عرض كردم يكی از آنها ايثار است يعنی انسان در
شرايطی كه افراد ديگر هم احتياج دارند و فقيرند ، به خاطر اينكه بتواند
به آنها خير و كمك برساند ، خودش برای خودش محروميت ايجاد می‏كند اين‏
يك كار فلسفه دار و يكی از شكوهمندترين خصائل انسانی است كه انسان‏
خودش را فدای ديگران بكند ، لذت و آسايش خودش را فدای لذت و آسايش‏
ديگران بكند اين ، آن چيزی است كه قرآن كريم در سوره مباركه ( هل اتی )
با زبان بسيار رسايی آن را ستايش كرده است .
در رابطه با آن داستان معروف است كه علی عليه السلام و خاندان پاكش‏
غذای خودشان را يك شب به يك فقير ، يك شب به يك يتيم و شب ديگر به‏
يك اسير ايثار كردند ، آنچنان عظمت و اهميت داشت كه سوره ای در اين‏
باره نازل شد : « و يطعمون الطعام علی حبه مسكينا و يتيما و اسيرا ، انما
نطعمكم لوجه الله لا نريد منكم جزآء و لا شكورا »( 1 ) . يعنی غذای خودشان‏
را در حالی كه به آن احتياج داشتند ، وقتی نيازمند ديگری را ديدند ، فقير
، يتيم و اسيری را ديدند ، از خودشان گرفتند و به ديگری دادند برای چه ؟
فقط برای رضای خدا .
اين يك زهد فلسفه دار و علامت زندگی روح بشر است ، اما

پاورقی :
1 - سوره دهر ، آيه 9 - . 8