مؤمن می‏برد و آن لذتی كه از آن يارب يا رب گفتن ها می‏برد را هيچ وقت‏
يك آدم عياش كه در كاباره ها می‏گردد ، احساس نمی‏كند لذت آن نماز شب‏
خوان خيلی عميق تر ، نيرومندتر و نشاط بخش تر است ولی اگر ما خودمان را
غرق در لذات مادی دنيا كنيم ، مثلا سر شب بنشينيم دور هم و شروع كنيم به‏
گفتن و خنديدن و فرضا غيبت هم نكنيم كه حرام است ، صرفا شوخيهای مباح‏
بكنيم ، و بعد هم سفره را پهن كنيم و آنقدر بخوريم كه به قول طلبه ها حتی‏
اذا بلغ العمامة به عمامه برسد ، نفس كشيدن بر ايمان دشوار شود ، فكر و
مزاج خودمان را خسته كنيم و بعد مثل يك مرده بيفتيم در رختخواب ، آيا
در اين صورت توفيق پيدا می‏كنيم كه