پاورقی : 1 - سوره دهر ، آيه 9 - . 8 2 - سوره حشر آيه . 9
زهدی است كه علی بن ابيطالب دارد . نمیخورد ولی دور نمیريزد زحمت
میكشد ، به دست میآورد ، ولی نمیخورد برای اينكه بخوراند ، نمیپوشد برای
اينكه ديگران را بپوشاند : « و يطعمون الطعام علی حبه مسكينا و يتيما و
اسيرا ، انما تطعمكم لوجه الله لا نريد منكم جزاء و لا شكورا »( 1 ) . آيا
اسلام اين جور زهد و اعراض از لذت دنيا را میپذيرد ؟ اين گونه اعراض را
كه هدف انسانی دارد ، هدف معقول دارد ، میپذيرد ؟ البته میپذيرد ، اصلا
كدام عقل و دل است كه اينگونه زهد را بفهمد و نپذيرد ؟ اگر دينی چنين
زهدی را توصيه نكند ، آن ، دين نيست اگر يك مكتب اخلاقی چنين زهدی را
توصيه نكند ، آن مكتب از مفاهيم عالی انسانی با خبر نيست ، از انسانيت
چيزی نمیفهمد .
اين يكی از هدفها و فلسفه های زهد است ، زهدی كه عقل و وجدان آن را
میپذيرد اسلام به اينگونه زهد توصيه كرده است قرآن درباره عده ای از
اصحاب پيغمبر ، انصار و مؤمنينی كه در مدينه بودند میفرمايد :
« و يؤثرون علی انفسهم و لو كان بهم خصاصه »( 2 ) . ولو اينكه خودشان در
سختی به سر میبرند ، در مشقت به سر میبرند ، ولی برادران مسلمان خودشان
را بر خودشان مقدم میدارند ، آنها را بر خودشان ترجيح میدهند زين
العابدين عليه السلام روزه میگرفت و دستور میداد غذائی برای خودش آماده
میكردند و معمولا دستور میداد غذائی از گوشت باشد مانند آبگوشتهايی كه ما
میپزيم میپختند وقت افطار كه میشد خودش میآمد سر ديگ غذا ، دستور
میداد
پاورقی : 1 - سوره دهر ، آيه 9 - . 8 2 - سوره حشر آيه . 9 |