مؤمن میبرد و آن لذتی كه از آن يارب يا رب گفتن ها میبرد را هيچ وقت
يك آدم عياش كه در كاباره ها میگردد ، احساس نمیكند لذت آن نماز شب
خوان خيلی عميق تر ، نيرومندتر و نشاط بخش تر است ولی اگر ما خودمان را
غرق در لذات مادی دنيا كنيم ، مثلا سر شب بنشينيم دور هم و شروع كنيم به
گفتن و خنديدن و فرضا غيبت هم نكنيم كه حرام است ، صرفا شوخيهای مباح
بكنيم ، و بعد هم سفره را پهن كنيم و آنقدر بخوريم كه به قول طلبه ها حتی
اذا بلغ العمامة به عمامه برسد ، نفس كشيدن بر ايمان دشوار شود ، فكر و
مزاج خودمان را خسته كنيم و بعد مثل يك مرده بيفتيم در رختخواب ، آيا
در اين صورت توفيق پيدا میكنيم كه
|