باز داشتن زن از كوششهائی كه آفرينش به او امكان داده است نه تنها
ستم به زن است ، خيانت به اجتماع نيز میباشد . هر چيزی كه سبب شود
قوای طبيعی و خدادادی انسان معطل و بی اثر بماند به زيان اجتماع است .
عامل انسانی بزرگترين سرمايه اجتماع است . زن نيز انسان است و اجتماع
بايد از كار و فعاليت اين عامل و نيروی توليد او بهرهمند گردد . فلج
كردن اين عامل و تضييع نيروی نيمی از افراد اجتماع ، هم برخلاف حق طبيعی
فردی زن است و هم برخلاف حق اجتماع و سبب میشود كه زن هميشه به صورت
سربار و كل بر مرد زندگی كند .
جواب اين اشكال آنست كه حجاب اسلامی كه حدود آن را به زودی بيان
خواهيم كرد ، موجب هدر رفتن نيروی زن و ضايع ساختن استعدادهای فطری او
نيست . ايراد مذكور بر آن شكلی از حجاب كه در ميان هنديها يا ايرانيان
قديم يا يهوديان متداول بوده است وارد است . ولی حجاب اسلام نمیگويد كه
بايد زن را در خانه محبوس كرد و جلوی بروز استعدادهای او را گرفت .
مبنای حجاب در اسلام چنانكه گفتيم اينست كه التذاذات جنسی بايد به محيط
خانوادگی و به همسر مشروع اختصاص يابد و محيط اجتماع ، خالص برای كار و
فعاليت باشد . به همين جهت به زن اجازه نمیدهد كه وقتی از خانه بيرون
میرود موجبات تحريك مردان را فراهم كند و به مرد هم اجازه نمیدهد كه
چشم چرانی كند . چنين حجابی نه تنها نيروی كار زن را فلج نمیكند ، موجب
تقويت نيروی كار اجتماع نيز میباشد .
اگر مرد تمتعات جنسی را منحصر به همسر قانونی خود
|