در حياط منزلها .
ولی بايد توجه داشت كه در بين اعراب چون در خانهها هميشه باز بود ،
قهرا حياط جنبه خصوصی پيدا نمیكرد و اگر كسی میخواست در خانه خود فرضا
لخت شود به داخل اتاق میرفت . ولی در جائی كه حياط حكم اتاق را پيدا
كرده است - چنانكه الان در زندگی ما اينطور است - زيرا در بسته است و
ديوارها هم بلند است و اگر چه كاملا مانند اتاق پناهگاه و خلوت شمرده
نمیشود ولی باعخره تا حدی جنبه خصوصی دارد ، در چنين جاهائی حكم وجوب
استيذان در حياط هم جاری است .
در پايان آيه میفرمايد : " « ذلكم خير لكم لعلكم تذكرون »" يعنی اين
برای شما بهتر است ، يعنی دستوری كه شما داديم بی دليل نيست ، فلسفه
دارد ، مصلحت شما در آنست . باشد كه متوجه شويد و مصلحت آنرا دريابيد
.
سپس در آيه دوم میفرمايد : اگر پس از استعلام و استجازه دريافتيد كه
كسی در خانه نيست ، وارد نشويد مگر اينكه به شما اجازه داده شود ، مثلا
صاحب خانه كليد خانه را به شما بدهد يا خودش حضور داشته باشد و اجازه
بدهد .
بعد میفرمايد : " « و اذا قيل لكم ارجعوا فارجعوا »" اگر صاحب خانه
به شما گفت برگرديد نمیتوانيم شما را بپذيريم ، شما هم برگرديد و
ناراحت نشويد .
قبلا گفتيم اعراب اجازه خواستن را ننگ میشمردند . و اين از نادانی
آنها بود ، كما اينكه الان هم در اجتماع ما نپذيرفتن وارد ، هر چند به
موجب عذری باشد ، اهانت به وارد تلقی میشود ،
|