استثناء دوم :

" « و لا يبدين زينتهن الا لبعولتهن »الخ " يعنی زينتهای خود را آشكار
نكنند مگر برای شوهران و . . .
استثناء اول مقداری از زينت را كه نمايان بود آن نسبت به عموم افراد
جايز است معين كرد ، اما اين استثناء ، اشخاص معينی را نام می‏برد كه‏
آشكار نمودن مطلق زينت برای آنان جايز است . در استثناء اول دائره مورد
استثناء از نظر مواضع تنگتر و از نظر افراد وسيعتر است و در استثناء دوم‏
برعكس است .
غالب اين اشخاص كه در آيه نام برده شده‏اند همان كسانی هستند كه در
اصطلاح فقه به نام محارم خوانده می‏شوند و از اين قرارند :
1 - « لبعولتهن »- شوهران .
2 - « او آبائهن »- پدران .
3 - « او آباء بعولتهن »- پدر شوهران .
4 - « او ابنائهن »- پسران .
5 - « او ابناء بعولتهن »- پسر شوهران .
6 - « او اخوانهن »- برادران .
7 - « او بنی اخوانهن »- پسر برادران .
8 - « او بنی اخواتهن »- پسر خواهران .
9 - « او نسائهن »- زنان .
10 - « او ما ملكت ايمانهن »- مملوكان .
11 - « او التابعين غير اولی الاربة »- طفيليانی كه كاری با زن ندارند
.