كه در حكم همان باديه نشين‏های عرب هستند ) مانعی ندارد ، زيرا ايشان را
هر گاه نهی كنند ، فائده ندارد .
جمعی از فقهاء به مضمون اين روايت فتوا داده‏اند . از مرحوم آية الله‏
آقا سيد عبدالهادی شيرازی نقل شده است كه ايشان اين حكم را در مورد آن‏
عده زنان شهری كه همچون زنان دهاتی نهی كردن ايشان مفيد واقع نمی‏شود
تعميم می‏دادند و به همين علتی كه در حديث ذكر شده است ( كه نهی كردن‏
ايشان اثر ندارد ) استناد می‏جستند . بعضی از فقهاء و مراجع بزرگ تقليد
معاصر نيز عينا همينطور فتوا می‏دهند و به همين علت كه در حديث ذكر شده‏
استناد می‏كنند ( 1 ) .
ولی اكثر فقهاء چنين فتوا نمی‏دهند ، حتی در مورد زنان باديه نشين و
دهاتی هم فقط به همين اندازه اكتفا می‏كنند كه بر مردان واجب نيست رفت‏
و آمد خود را از مكانهائی كه اين زنان وجود دارند قطع كنند . اگر گذر
كردند و نظرشان افتاد مانعی ندارد ، اما اينكه به صورت يك استثناء
دائمی باشد ، نه .
به هر حال استشهاد ما در اين روايت و نظائر آن بدين است كه در هيچ‏
موردی از وجه و كفين سؤال نشده ، و اين بدان جهت بوده كه عدم لزوم‏
پوشانيدن آنها از نظر راويان قطعی و مسلم بوده است و كوچكترين ترديدی در
آن نمی‏رفته است و قبلا گفتيم كه هرگز احتمال نمی‏رود كه پوشيدن " رو "
را لازم

پاورقی :
>
كشت و زرع از دور سياه به نظر می‏رسد . بسياری از اوقات مراد از كلمه‏
سواد ، كشتزارهای حومه كوفه است .
1 - رجوع شود به " منهاج الصالحين " چاپ نهم كتاب النكاح مسأله 3.