ديده میشد ، و دامن روسريها را معمولا از پشت سر بر میگرداندند و قهرا
قسمتهای گردن و بناگوش و سينه ديده میشد .
فخر رازی در تفسير كبير پس از اينكه بحثی میكند درباره اينكه آيا لغت
زينت تنها به زيبائيهای مصنوعی گفته میشود و يا زيبائيهای طبيعی را هم
شامل است و خود رأی دوم را انتخاب میكند ، میگويد :
" به عقيده كسانی مانند قفال كه میگويند مراد زيبائيهای طبيعی است ،
مقصود از زينت آشكار ، چهره و دو دست تا مچ است در زنها ، و چهره و دو
دست و دو پا است در مردها . به عقيده قفال چون ضرورت معاشرت ايجاب
میكرده كه چهره و دو دست تا مچ باز باشد و شريعت اسلام شريعت سهل و
آسان است پوشانيدن چهره و دو دست تا مچ واجب نشده است . . . و اما
كسانی كه زينت را به امور مصنوعی حمل كردهاند گفتهاند مقصود از زينت
ظاهره زينت چهره و دستها است از قبيل وسمه و گلگونه و خضاب و انگشتر .
و علت اين استثناء اين است كه پوشانيدن اينها برای زن دشوار است . زن
ناچار است كه با دستهای خود اشياء را بردارد و در مقام شهادت و محاكمه
و ازدواج ناچار است چهره خويش بگشايد " .
درباره اين استثناء از ائمه اطهار عليه السلام زياد پرسش شده است و
آنها جواب دادهاند . ما چند روايت از كتب حديث نقل میكنيم . در تفسير
صافی نيز همين روايتها غالبا نقل شده است . ظاهرا در روايات شيعه در
اين جهت اختلافی نيست . اينك روايتها :
1 - « عن زراره عن ابی عبدالله عليه السلام فی قوله »
|