صاحب مجمع البيان كه از لحاظ شكافتن معانی لغتها در ميان مفسران بی‏
نظير و در ميان غير مفسران كم نظير است در ذيل آيه 14 سوره احزاب آنجا
كه لغت را معنی می‏كند می‏گويد :
" و العوره كل شی‏ء يتخوف منه فی ثغر او حرب . و مكان معور و دار
معوره اذا لم تكن حريزه " يعنی عورت به هر چيز آسيب‏پذير كه مورد
نگرانی است گفته می‏شود ، از قبيل نقاط سرحدی و يا يك امر مربوط به جنگ‏
. مكان معور و خانه معور يعنی خانه‏ای كه استحكام ندارد و آسيب‏پذير است‏
.
پس معلوم می‏شود اين تعبير فقهی مشتمل بر نوعی تحقير نمی‏باشد . به زن‏
از آن جهت " عورت " گفته می‏شود كه مانند خانه‏ای بی‏حصار است و آسيب‏
پذير می‏باشد و بايد در حصار پوشش قرار گيرد .
اكنون برويم بر سر نقل اقوال فقهاء . علامه در تذكره الفقهاء ، كتاب‏
الصلاه می‏فرمايد :
" جميع بدن زن عورت است جز چهره ، به اجماع جميع علماء در جميع‏
شهرها ، جز ابوبكر بن عبدالرحمن بن هشام كه تمام بدن زن را عورت دانسته‏
است و سخن او به حكم اجماع مردود است . از نظر علماء ما ( شيعه ) دو
دست تا مچ نيز مانند چهره است و عورت نيست . مالك بن انس و شافعی و
اوزاعی و سفيان ثوری در اين جهت با علماء شيعه هم عقيده‏اند زيرا ابن‏
عباس در تفسير سخن خدا : " « و لا يبدين زينتهن الا ما ظهر منها »" وجه‏
و كفين را توأما جزء استثناء شمرده است . اما به عقيده احمد حنبل و داود
ظاهری كفين بايد پوشيده شود . و سخن ابن عباس كافی است در رد سخن آنها
" .
علامه بعد سخن خود را درباره قدمين ادامه می‏دهد كه آيا