اين موضوع زياد بحث كنم ، همينقدر می‏خواستم كه بدانيد نظر قرآن اين است‏
، اسلام حرفش اين است ، پيغمبر ( ص ) و علی ( ع ) حرفشان اين است .
در آيات قرآن و كلمات پيامبر اكرم ( ص ) و ائمه اطهار در اين زمينه‏
اينقدر مطلب هست كه الی ماشاءالله . شيعه و سنی بالاتفاق اين موضوع را
روايت كرده‏اند كه پيغمبر فرمود : « من اخلص لله اربعين صباحا جرت‏
ينابيع الحكمه من قلبه علی لسانه » اگر بشر بتواند چهل صباح خود را خالص‏
از هر انگيزه‏ای جز خدا كند ، دونش فقط ، با خدا زندگی كند و بس ، و با
هيچ چيز ديگر جز خدا نباشد - برونش با عالم و طبيعت است ، با جامعه و
انسانها است ولی در درون خودش با شكم و شهوت و مقام زندگی نكند و هيچ‏
انگيزه‏ای جز خدا نداشته باشد - چشمه‏هايی از حكمت از قلبش به زبانش‏
جاری می‏شود . بعد ببينيد در ادبيات اسلامی - چه فارسی و چه عربی - راجع‏
به همين جمله پيامبر چه شعرها و جمله‏ها به وجود آمده است ، مانند شعر
معروف حافظ كه حديث پيغمبر را با زبان تغزل می‏گويد :
سحرگه رهروی در سرزمينی
همی گفت اين معما با قرينی
كه ای صوفی شراب آنگه شود صاف
كه در شيشه بماند اربعينی
نه حافظ را حضور درس خلوت
نه دانشمند را علم اليقينی
پس اسلام جزء گروهی است كه منبع دل و ابزارش كه تزكيه نفس است را
به رسميت می‏شناسند .