يك ساعت هم طول بكشد ، اصلا فكر نمی‏كنم كه من با اراده اين كلمات را
بيرون می‏آورم . آيا اين كلمات بدون اراده بيرون می‏آيد ؟ نه ، با اراده‏
تام و تمام بيرون می‏آيد ولی آنقدر اين اراده‏ها سريع اعمال و آنقدر اين‏
تصورات و تفكرات و تصديقهای قبلی برای گفتن ، سريع در ذهن من انجام‏
می‏گيرد كه خودم خيال می‏كنم كه فكر نمی‏كنم و حرف می‏زنم ، اراده نمی‏كنم و
حرف نمی‏زنم ، مثل يك ماشين خود كار صحبت می‏كنم . البته اينطور نيست ،
اشتباه است ( بعضی روانشناسها چنين گفته‏اند و اشتباه كرده‏اند ) . انسان‏
در تفكرات و شناختهای خودش آنقدر عناصر معقول داخل می‏كند كه تا حد
زيادی عناصر محسوس در ميان عناصر معقول گم هستند . مسائل ديگری هست كه‏
در جلسات بعد عرض می‏كنم .