اين موضوع زياد بحث كنم ، همينقدر میخواستم كه بدانيد نظر قرآن اين است
، اسلام حرفش اين است ، پيغمبر ( ص ) و علی ( ع ) حرفشان اين است .
در آيات قرآن و كلمات پيامبر اكرم ( ص ) و ائمه اطهار در اين زمينه
اينقدر مطلب هست كه الی ماشاءالله . شيعه و سنی بالاتفاق اين موضوع را
روايت كردهاند كه پيغمبر فرمود : « من اخلص لله اربعين صباحا جرت
ينابيع الحكمه من قلبه علی لسانه » اگر بشر بتواند چهل صباح خود را خالص
از هر انگيزهای جز خدا كند ، دونش فقط ، با خدا زندگی كند و بس ، و با
هيچ چيز ديگر جز خدا نباشد - برونش با عالم و طبيعت است ، با جامعه و
انسانها است ولی در درون خودش با شكم و شهوت و مقام زندگی نكند و هيچ
انگيزهای جز خدا نداشته باشد - چشمههايی از حكمت از قلبش به زبانش
جاری میشود . بعد ببينيد در ادبيات اسلامی - چه فارسی و چه عربی - راجع
به همين جمله پيامبر چه شعرها و جملهها به وجود آمده است ، مانند شعر
معروف حافظ كه حديث پيغمبر را با زبان تغزل میگويد :
سحرگه رهروی در سرزمينی
|
همی گفت اين معما با قرينی
|
كه ای صوفی شراب آنگه شود صاف
|
كه در شيشه بماند اربعينی
|
نه حافظ را حضور درس خلوت
|
نه دانشمند را علم اليقينی
|
پس اسلام جزء گروهی است كه منبع دل و ابزارش كه تزكيه نفس است را
به رسميت میشناسند .