عدم خستگی در آخرت
پس سخن مرحوم آخوند اين است كه ما دو طبيعت داريم ، يكی آن طبيعتی كه ناشی از ذات نفس است ، در آنجا ملال و خستگی و كسالت و اين حرفها معنی ندارد ، و به همين جهت در عالم برزخ و قيامت هيچ متنعمی از تنعمش دل زده نمیشود . يكی از ايرادهائی كه بعضی افراد میگيرند اين است كه میگويند : اين بهشتی كه شما میگوييد ، بايد خيلی جای خستگی آوری باشد ، چون آدم وقتی بطور دائم غرق در همه نعمتها باشد ، خسته میشود و دل آدم را میزند . وقتی به انسان خوش میگذرد كه چيزی را نداشته باشد و به او بدهند و مرتب كمبودهائی باشد و فراهم شود و گرنه خسته خواهد شد . قرآن جواب میدهد كه نه ، خسته نمیشوند " « و لا يبغون عنها حولا » " اتفاقا آنجا يك جائی است كه انسان از آن خسته نمیشود و در پی بدل آن نمیافتد . يكی از علل اين وضع اين است كه آنچه آنجا هست مقتضای ذات و طبيعت نفس است . خستگی در آنجا مثل اين است كه قوه جاذبه يا مغناطيس از كار خودش خسته