توحيد در عبادت ، يعنی جز ذات پروردگار ، هيچ موجودی شايسته عبادت و
پرستش نيست ، پرستش غير خداوند مساوی است با شرك و خروج از دائره‏
توحيد اسلامی .
توحيد در عبادت از نظری با ساير اقسام توحيد فرق دارد ، زيرا آن سه‏
قسم ديگر مربوط است به خدا و اين قسم مربوط است به بندگان . به عبارت‏
ديگر ، يگانگی ذات و منزه بودنش از مثل و مانند ، و يگانگی او در صفات‏
، و يگانگی او در فاعليت از شؤون و صفات او است ، اما توحيد در عبادت‏
يعنی لزوم يگانه پرستی . پس توحيد در عبادت از شؤون بندگان است نه از
شؤون خداوند . ولی حقيقت اين است كه توحيد در عبادت نيز از شؤون‏
خداوند است زيرا توحيد در عبادت يعنی يگانگی خداوند در شايستگی برای‏
معبوديت ، پس او يگانه معبود به حق است . كلمه لا اله الا الله همه‏
مراتب توحيد را شامل است ، والبته مفهوم ابتدائی آن توحيد در عبادت‏
است .
توحيد ذاتی و توحيد در عبادت جزء اصول اوليه اعتقادی اسلامی است ،
يعنی اگر كسی در اعتقادش به يكی از اين دو اصل خللی باشد جزء مسلمين‏
محسوب نمی‏گردد . احدی از مسلمين با اين دو اصل مخالف نيست .
اخيرا فرقه وهابيه - كه پيرو محمد بن عبدالوهاب‏اند و او تابع ابن‏
تيميه حنبلی شامی است - مدعی شده‏اند كه پاره‏ای از اعتقادات مسلمين مثل‏
اعتقاد به شفاعت ، و پاره‏ای از اعمال مسلمين مانند توسلات و استمدادات‏
از انبياء و اولياء بر ضد اصل توحيد در عبادت است ، ولی ساير مسلمين‏
اينها را منافی با توحيد در عبادت نمی‏دانند . پس اختلاف وهابيه با ساير
مسلمين در اين نيست كه آيا يگانه موجود