گر من از سرزنش مدعيان انديشم
شيوه مستی و رندی نرود از پيشم
زهدرندان نو آموخته راهی به دهی است من كه رسوای جهانم چه صلاح‏
انديشم
به می‏پرستی از آن نقش خود بر آب زدم كه تا خراب كنم نقش خود
پرستيدن
وقت آن شيرين قلندر خوش كه در اطوار سير ذكر تسبيح ملك در حلقه‏
زنار داشت
ولی حافظ در جای ديگر ، تظاهر به فسق را ( ملامتيگری ) مانند تظاهر به‏
تقدس ( رياكاری ) محكوم كرده است :
دلا دلالت خيرت كنم به راه نجات مكن به فسق مباهات و زهد هم مفروش‏
مولوی در دفاع از ملامتيان می‏گويد :
هين زبدنامان نبايد ننگ داشت
هوش بر اسرارشان بايد گماشت
ای بسا زر كه سيه تابش كنند
تا شود ايمن ز تاراج و گزند
از جمله مسائلی كه عرفا گفته‏اند و فقها آنها را تخطئه كرده‏اند همين‏
مسأله است . فقه اسلامی همانطور كه ريا را محكوم می‏كند و آن را نوعی شرك‏
می‏داند ، ملامتيگری را نيز محكوم می‏كند و می‏گويد : مؤمن حق ندارد عرض و
شرافت اجتماعی خود را لكه دار