نيت خالص
اى دل اگر عزم ديار يار دارى *** قصد
حجاز و كعبه
ديدار دارى
شوِ شهود حضرت دلدار دارى *** اول زدل
نقش سوى الله پاك گردان
چون سوى صحراى حجاز عشق رفتى *** اول به
ميقات وفا لبيك گفتى
چون بلبل افغان كردى و چون
گل شكفتى *** از شوِ روى گلرخى در طرف بستان
اسرار احرام حقيقى
بايد نخست از جامه عصيان برآئى *** با
جامه طاعت به كوى دلبر آئى
بشكست اگر پايت در اين ره با سر
آئى *** تا گام بتوانى زدن در كوى جانان
احرام بستى در رهش از جان گذشتى *** وز
دنيى دون در ره ايمان گذشتى
از هر چه جز ياد رخ جانان
گذشتى *** كآنجا شوى در باغ حسن دوست مهمان
لبيك گويان آمدى در كوى يارى *** كردى
در آن درگاه عزت و آه
و زارى
گشتى و اشك
شوِ چون ابر بهارى *** تا خار زار دل شود باغ و گلستان
دادى در آنجا بى نوائى
را نوائى *** يا تشنه را آبى مريضى را دوائى
كردى رها مظلومى از رنج و بلائى *** بودى
به خلقان مهربان چون مهر تابان
با زير دستان هم چو سلطان داد
كردى *** ويرانه دلها را زمهر آباد كردى
دلجوئى از همسايه ناشاد
كردى *** بنواختى محزون يتيمى را به احسان
احرام چو بستى به كوى عشق ايزد *** لبيك
گفتى دعوت آن يار سرمد
گشتى چو محو جلوه آن حسن بى حد *** ديدى
درون كعبه دل نور سبحان
اى حاجيان رفتيد چون در كوى
دلبر *** دلبر پسند و قلب
پاك و ديده تر
ياد آوريد از عهد و وصل
روز محشر *** هنگام پاداش و جزاى
عدل و احسان
اى حاجيان بوسيد چون خال
جمالش *** مدهوش گرديد از تجلاى جلالش
از طور عشق آئيد در كوى وصالش *** سر
مست و مشتاقانه
چون موسى بن عمران
چون جان شود محرم به تن احرام
گيرى *** كز وعده ديدار جانان كام گيرى
وز زمزم چاه زنخدان جام گيرى *** بوسى
حجر خال لب لعل نگاران
كار تن و جان
را به ايزد واگذارى *** زادى بجز مهرش در اين ره برندارى
گامى مزن جز بر رضاى ذات بارى *** جز
طاعتش باش از همه كارى پشيمان
رنج ار به پيش آيد شمر گنج
نهانى *** رنج ره عشق است فيض آسمانى
جور از رفيقان بينى و نامهربانى *** افزاى
بر حلم و سخا
و جود
و احسان
تا مى توانى
بخشا نوائى بى نوا
ر *** بر خلق بگشا درگه صلح و صفا
ر
از پاى مظلومى بكش خار جفا ر *** خار
جفا بركن درخت عدل بنشان
ورود به مسجدالحرام
چون در حريم قدس عزت پا نهادى *** كردى
هم از روز لقاى دوست يادى
دل زين سفر از مهر خوبان يافت
زادى *** تا ايزدت منزل دهد در بزم خاصان
محرم چو گشتى در حريم قدس داور *** رفتى
در آن درگاه عزت زار و مضطر
شد دامنت گلگون از اشك ديده
تر *** مقبول آن درگه شده زانعام سلطان
بر سفره احسان خود خواندى
فقيرى *** كردى زپاى افتاده ام
را دستگيرى
خوشنود و شادان
ساختى قلب اسيرى *** تا ملك و عزت
بخشدت سلطان خوبان
غسل احرام
چون غسل كردى تن به آب توبه شستى *** با
عاشقان در كوى يار احرام بستى
هر عهد بستى غير عهد حق شكستى *** تا در
صف پاكان شوى زين عهد و پيمان
شستى تن از زمزم دل از آب محبت *** در
بزم مشتاقان زدى ناب محبت
از روزن دل تافت مهتاب محبت *** روشن
روان گشتى به نور عشق و ايمان
ورود به عرفات
در وادى عرفات و مشعر
محفل راز *** خواندى دعا وز پرده دل كردى آواز
گشتى بدان سلطان كل با ناله
دمساز *** چون بلبلان چيدى گلى با آه و افغان
ديدى قيامت را در آن اعراف و مشعر *** ديدى
در آن صحرا عيان غوغاى محشر
ديدى خلايق را كفن ها
كرده در بر *** ياد از قيامت كن در آن دشت و بيابان
مشعر الحرام
شب چون به معشر رفتى و بيدار
ماندى *** ذكر و دعا
با اشك و آه
و ناله
خواندى
از ديده بر خاك رهش گوهر
فشاندى *** بگرفتى از دست دعا زان يار دامان
شب تا سحر كردهى تماشاى سماوات *** ديدى
خداى انجم آراى سماوات
گشت از عنايت باز درهاى سماوات *** آگه
شدى زآه دل شب زنده داران
از روز سخت مرگ آنجا ياد كردى *** غمگين
فقيرى را به احسان شاد كردى
جانى زرنج و درد
و غم
آزاد كردى *** تا ايزدت شادان كند در باغ رضوان
آگاه گشتيد از هياهوى قيامت *** شستيد
زآب ديده گرد حرص و غفلت
ترك هواى نفس كرديد از ندامت *** تا دل
شود مرآت حسن پاك يزدان
ورود به مِنى
چون در منى رفتى زخودبينى حذر
كن *** بتراش سر يعنى غرور از سر بدر كن
احرام بشكن جامه تقوى ببر كن *** نفس
بهيمى ذبح كن هنگام قربان
بهر خداى كردى فقيرى را زغم
شاد *** درمانده اى
از دام رنج و محنت
آزاد
بر جان مظلومى ترحم كردى و داد *** تا
شاد گردد جانت از الطاف رحمان
همسايه را كردى نوازش با
عطائى *** مظلومى از جور و ستم
دادى رهائى
خواندى به مهمانى فقيرى بى نوائى *** تا
خواندت ايزد به باغ خلد مهمان
طواف و نماز
طواف
آنگه نمازى با نياز و سوز
و اخلاص *** بگذار
و شو
در قلزم توحيد غواص
تا چون خليل الله شوى در محفق
خاص *** بعد از طواف هفت شوط حكم يزدان
سعى صفا و مروه
مشتاقانه كردى *** با هروله ذكر و دعا
مستانه كردى
وجدى زشوِ روى صاحب خانه كردى *** با
دوست دست افشان به عالم پاى كوبان
ركن مستجار
رفتى به ركن مستجار و دامن
يار *** بگرفتى آنجا با فغان و ناله
زار
از دل برون كردى دو عالم را به يك
بار *** تا دل شود عرش خداى فرد سبحان
جان از صفا آئينه جانان نمودى *** دل از
وفا خلوتگه سبحان نمودى
بر نفس كافر عرضه ايمان نمودى *** دل
ساختى آئينه حق كعبه جان
دخول به كعبه
در كعبه بشكستى بت نفس و هوا
ر *** بگزيدى از جان طاعت و عشق
خدا ر
بگرفتى آنجا عزم تسليم و رضا
ر *** تا يار بنوازد تو را در باغ رضوان
آنجا زغير حق دل و جان
پاك كردى *** اخلاص خاص عاشقان ادراك كردى
شرك و نفاِ
و شيد
را در خاك كردى *** درد ترا كرد آن طبيب عشق درمان
از كعبه تن ره به كوى دل گرفتى *** در
عرش رحمان از صفا منزل گرفتى
زنگ گناه از اين دل غافل گرفتى *** در
گلشن رضوان شدى زين تيره زندان
از كعبه جسم آمدى در كعبه دل *** چون
عاشقان كردى به كوى دوست منزل
آئينه دل گشت با رويش مقابل *** تا
سازدت حسن ازل چون ماه كنعان
وداع بيت الله الحرام
وقت وداع خانه صاحب خانه ديدى *** وزديه
ان طلعت جانانه ديدى
در بحر عشق آن گوهر يك دانه
ديدى *** عهدش دگر مشكن به مشكين موى جانان
مسجد خيف
در مسجد خيف وصال يار رفتى *** از خوف
حق با ديده خونبار رفتى
چون عاشقان آنجا پى ديدار رفتى *** با
حمد و تسبيح
و دعا
و ذكر
سبحان
رمى جمره
رمى جمر كردى زدى بر ديو دون سنگ *** هم
بر سر نفس شرير پر فسون سنگ
انداختى بر فرِ دنياى زبون سنگ *** تا
جانت ايمن گردد از آفات دوران
ابليس را راندى بدان سنگ رياضت *** كردى
به راه دوست آهنگ رياضت
دادى زمام نفس در چنگ رياضت *** كز نفس
اهريمن رهى با لطف يزدان
گرد حرم كردى طواف عاشقانه *** چون
قدسيان بر عرش سلطان يگانه
با ياد حق كردى به فردوس
آشيانه *** بوسيدى آن سنگ نشان كوى جانان
غسلى به آب زمزم اخلاص كردى *** ذكر و نمازى
در مقام خاص كردى
روشن دل از توحيد خاص الخاص كردى *** هم
چون خليل الله عشق پاك ايمان
ورود به مدينه
بعد از وداع كعبه رفتى در مدينه *** پر
نور از آن سيناى عشقت گشت سينه
شستى به آب توبه حرص و حقد
و كينه *** تا
جام مى نوش
زدست حور و غلمان
رفتى چو در يثرب بر پيغمبر عشق *** كردى
شهود حسن يكتا دلبر عشق
آنجا زدى ناب طهور از كوثر عشق *** كردى
دل از اشراِ آن شه عرش رحمان
از زهره زهرا دلت گرديد روشن *** از حسن
روى مجتبى جان گشت گلشن
بگرفتى از سجاد ذكر و حرز
و جوشن *** تا
ايمن آئى از فريب نفس و شيطان
ائمه بقيع (عليهم
السلام)
ديدى امام مجتبى سلطان جان ر *** وآن
سيد سجاد فخر انس و جان
ر
وآن باقر و صادِ
امام راستان ر *** وآن حمزه عم مصطفى ،
شاه شهيدان
شهداى احد
آنجا شهيدان احد را يادكردى *** از هجر
خوبان ناله و فرياد
كردى
جان را زقيد آب و گل
آزاد كردى *** كز دام اركان پرفشاند طاير جان
با آن دو دلبند پيمبر راز گفتى *** راز
دلى با آن دو طفل ناز گفتى
يعنى به ابراهيم و قاسم
باز گفتى *** از روزگارت امت و حال
پريشان
با آن دو طفل مصطفى هم راز
گشتى *** گفتى غم دل را به آن بانوى امكان
با مادر شير خدا دمساز گشتى *** گفتى غم
دل را به آن بانوى امكان
باز آمدى چون از حريم حضرت يار *** عهد
خود و صدِ
و صفاى
دل نگهدار
تا دل شود آئينه آن ماه رخسار *** چشم
ملك گردد در آن آئينه حيران
بازآمدين اى حاجيان هرگه
زكويش *** باشيد در بيت الله دل ياد رويش
سازيد دل آئينه روى نكويش *** تا شام
تار هجر يار آيد به پايان
رجوع به وطن
چون در وطن بازآمدى اى جان
هوشيار *** پيوسته نقش ديده دل كن رخ يار
عهد خدا را اى بنى آدم
نگهدار *** مشكن تو عهد دوست را از امر شيطان
چون از مسافرخانه دنياى فانى *** خواهى
سفر كردن به ملك جاودانى
بر شاخه طوباى جنت پرفشانى *** اى مرغ
لاهوتى به باغ علم و ايمان
خواهى شوى در هر دو عالم از غم
آزاد *** ساز آنچه بتوانى دل غمديدگان شاد
بسيار كن از رفتگان اين سفر ياد *** تا
يوسف جانت رهد زين تيره زندان
چندان كه با خلق خدا كردى
نكوئى *** پاداش نيكو در دو عالم بازجوئى
بگزين چو پاكان جهان افرشته خوئى *** تا
چون ملك در باغ خلد آئى خرامان
گفتند رو نيكى كن و در
دجله انداز *** تا پاك ايزد در بيابانت دهد باز
آموز زاهل معرفت اين گوهر راز *** پند
حكيمان بهتر از لعل بدخشان
دايم كنيد اى غافلان ياد از
قيامت *** وز گير و دار
برزخ و روز
ملامت
ريزيد بر خط خطا اشك ندامت *** شوئيد
زآب ديدران اوراِ عصيان
حج مشتاقان
گفتار كوته حج مشتاقان همين
است *** آداب و حكم
كعبه جانان همين است
سجاد و صادِ
را حديث اى جان همين است *** عشق اين مناسك گفت و شرع
عرش بنيان
اسرار حج عاشقان نظم الهى است *** سر
ازل وحى ابد بر وى گواهى است
صيت شرف زين خانه از مه تا به ماهى
است *** بگرفته زآدم تا به خاتم عشق پيمان
مناجات با خدا
يا رب به سر السر ذات بى مثالت *** روشن
دلم گردان به اشراِ جمالت
عمريست دل دارد تمناى وصالت *** با يك
نظر درد فراقم ساز درمان
لبيك گويان آمدن تا محفل يار *** طى
كرده مشتاقانه راه منزل يار
با دست جان يارب نچيده نو گل
يار *** پاى دلم پر خون شد از خار مغيلان
نالم به كويت حالى از درد
جدائى *** گريم كه شايد پرده از رخ برگشائى
تو افكنى بر من نگاه دل ربائى *** من
بنگرم آن حسن كل با ديده جان
ما جز تو يارب ياور و يارى
نداريم *** با حضرتت حاجت به ديارى نداريم
جز رحمتت با كس سرو كارى نداريم *** باز
است بر بيچارگان درگاه سلطان
مائيم و درگاه
تو اى سلطان هستى *** نوشيم با يادت مى ناب
الستى
چون عندليبان از نواى عشق و مستى *** عالم
كنيم آگه زحسن روى جانان
يا رب الهى را مقامى ده به كويت *** شام
سياهم روز روشن كن به رويت
جان مى دهم
اى جان جان در آرزويت *** چشم روانم بر جمالت ساز حيران