|
صحيفة ثالثة سجّاديّه، تدوين ميرزا عبدالله أفنديصحيفة ثالثة سجّاديّه، تدوين ميرزا عبدالله أفَنْدي صاحب رياض العلماء، من أخَصِّ تلاميذ علاّمة مجلسي فاضل متبحّر ميرزا عبدالله پسر ميرزا عيسي پسر محمّد صالح تبريزي اصفهاني معروف به افندي از اعلام قرن دوازدهم ميباشد، كه در آن صحيفه بر شيخ محدّث حرّ عاملي، ادّعاي استقصاء أدعية حضرت سجّاد عليهالسّلام را در صحيفة ثانية خود، ردّ نموده است و در طهران طبع گرديده است، و جميع محتوياتش در ضمن أدعية صحيفة خامسه آمده است، و نامش در «الذَّريعة» به عنوان: «الدُّرَرُالمنظومة المأثورة» گذشت، و در سنة 1364 هجريّه قمريّه به طبع رسيده است. [53]، [54] مرحوم أفَنْدي در صحيفة خود پس از خطبه و بياني مخصوص در أدعية حضرت سيّد السّاجدين عليهالسّلام ميفرمايد: و بالجمله عدم تماميّت صحيفة ثانيه به مراد، مرا بر آن داشت كه صحيفة ثالثهاي را گرد آورم كه در آن آنچه را كه از دو «صحيفة كامله» و «صحيفة ثانيه» فوت شده است، انشاء الله تعالي از آنچه بدست ما رسيده است از جملة أدعية آنحضرت - صلوات الله عليه - مجتمع گرديده باشد، غير از آنچه كه از ميان رفته است و يا به ما واصل نشده است. زيرا كه اكثر كتب أدعيه و اعمال خصوصاً از روايات قدماء از اصحاب ما تلف گرديده و از بين رفته است و ضايع شده است، و از آنها براي ما اثري و عيني به جاي نمانده است. و بر اين اساس چگونه ميتوانيم ادّعاي حصر و احصاء كامل و تمامي را در امثال اين مقام بنمائيم؟! مگر آنكه من نهايت قدرت و غايت توان و كوشش خود را در اين راه بذل نمودهام، و منتهاي مراد و مقصود و همِّ خود را به كار بسته و در فحص علي حَسَب الوُسْع و الطَّاقة و گمان، و به اندازة قدرت و امكان دريغ نداشتهام و با اتّكال بر خداوند سبحان بحمدالله تعالي همان طور كه ميخواستم به صفحة وجود و بروز برآمد، و آن طور كه در نيّت داشتم جلوه كرد. از آن گذشته، من با كمك خداوند در هر دعائي كه آوردهام غالباً در متن، و أحياناً در حاشيه، اشاره به سند آن از كتابي كه نقل نمودهام، و از مكاني كه در آن به آن برخورد نمودهام، كردهام. و بر اين اصل اين صحيفة ما بر صحيفة شيخنا المعاصر: «صحيفة ثانيه» تَفوُّق پيدا نموده است. زيرا كه شيخ حرّ رحمهاللهعليه در صحيفة مذكورة خود متعرّض ذكر مأخذ ادعيهاي كه آنها را نقل نموده است نگرديده است، و لهذا أدعية او از حدِّ مَسانيد به حَدِّ مراسيل تنزّل يافته است. بلكه بالاتر از اين، به گمان اهل عصر ما كه اعتماد بر مراسيل امثال ما نميكنند مگر در هنگامي كه استخوانهايمان پوسيده گردد و زمان خاكستر شدن آنها نيز به طول انجامد، در اين صورت درجة مرتبت آنها از مرتبة اعتماد و كمال به مرتبة تزلزل و احتمال، سقوط مينمايد و اگر چه شيخ حرّ - قدس الله روحه - بخودي خود ثقه و امين و مأمون و نقَّاد و بصير و مورد اطمينان و سكون نفس در روايت ميباشد، و در حقيقت عادل و صادق در نقل و درايت است. علاوه بر اين نبايد پوشيده بماند كه: عمده سبب فائق و غرض اعلا كه لايق به شأن وي بود از تأليف اين صحيفة جديده، اوّلاً جمع و تنظيم بيست و يك عدد دعائي بود كه از نسخة صحيفة كاملة مشهوره - به طوري كه مفصّلاً اشاره خواهيم نمود - ساقط گرديده است، و ثانياً ضميمه نمودن بقيّة أدعية آنحضرت را بدانها. وليكن شيخنا المعاصر رحمهاللهعليه أدعيه را مستقيماً از اصول آنها نقل كرده، و يا تغافل عمدي نموده است، چرا كه در طي صحيفة ثانية خود، متعرّض هيچ يك از آنها نشده است، بلكه شايد او - كه خداوند تربتش پاك نمايد - به طور كلّي بر اين امور واقف نشده و خودش را در مقام اين امر نميديده است. و امّا ما بحمد الله تعالي و به عون او و منّت او واقف شدهايم بر جلّ آنها بلكه بر كلّ آنها در مدّت سياحتمان در شهرها، در خرابهها و در آباديها، و در أثناء طول سفر و جولانمان در درياها و خشكيها و زمينهاي بيآب و علف و شهرها. تا آنكه ميگويد: در آنچه از نسخههاي صحيفة كامله، ما در اين سفرها يافتهايم، ميان اكثر آنها و ميان اين نسخة صحيفة كاملة سجّاديّه، اختلافات بسياري چه در ديباجه، و چه در عدد أدعيه و الفاظ آنها و عبارات آنها و در بسياري از فقرات آنها نيز از جهت زيادي و نقصان و تقديم و تأخير، موجود ميباشد. و همچنين در مطاوي كتب اصحاب خودمان بسياري از دعاهاي منقوله از صحيفة سجّاديّة مشهوره را يافتهايم كه از انواع تفاوت و اختلاف در عبارات و فقرات، بلكه در تعداد أدعيه أيضاً برخوردار ميباشند، و ما از تعرّض به شرح و تحقيق آن، و وجوه ايراد و اختلافات آنها، در اينجا به طور مشروح و مفصّل خودداري نموديم، چون ذكرشان موجب مزيد تطويل ميشد. علاوه بر آنكه استقصاء كلام در اين مرام بدون شكّ موجب ملالت و ملامت ميشود، و همچنين مُورِث خروج در اين مقام از مقصود اهمّ و منظور أتمّ در اصل اقدام ما بر اين امر مهم در اين شأن و مقام خواهد شد. وَ اللهُ الْمُسْتَعَانُ وَ عَلَيْهِ التُّكلاَنُ. و ما در اين صحيفة ثالثه اقتصار مينمائيم أوّلاً بر مجرّد وارد ساختن جميع آن دعاهاي شريفهاي كه از اصل صحيفة سجّاديّة مشهوره ساقط شده است. و ثانياً بر ذكر بعضي از دعاهائي كه به حضرت علي بن الحسين عليهماالسّلام انتساب دارد: آن أدعيهاي كه از آن دو صحيفة شريفه خارج ميباشند؛ و ضمّ كردن آنها را به صحيفه. بر حسب امكان وَ اللهُ الْمُسْتَعَانُ. و امّا تعرّض به آن اختلافات را موكول داشتيم به تعليقاتمان بر هامشهاي «صحيفة ثانية» مذكوره انشاءالله تعالي. وَ اللهُ الْمُوفِّقُ. بدانكه: تعداد دعاهاي صحيفه سجّاديّة مباركة متداوله، طبق آنچه كه الآن موجود است در آن صحيفه به روايت محمّد بن احمد بن مسلم مُطَهَّري، معروفه به روايت مطهّري غير از آنچه كه در اكثر از نسخ ملحقات صحيفة كاملة سجّاديّة يافت شده است، عبارت است از پنجاه و چهار دعا. با وجود آنكه آنچه را كه مذكور ميباشد أوَّلاً در ديباجة نسخههاي اين صحيفة سجّاديّة متداوله، هفتاد و پنج دعا است. و از اين گذشته، پس از اين متوكّل به هارون راوي صحيفة سجّاديّة مشهوره دوباره ميگويد - همان طور كه در اول آن مذكور است -: از او مقدار ده دعا ساقط شده است، و از آن أدعيه شصت و أندي دعا را حفظ داشته است. و عليهذا از دعاهاي باقيه نيز مقدار ده دعاي ديگر ساقط گرديده است. و اين امري است شگفت انگيز. وليكن گاهي به گمان ميرسد كه: اين دعاهايمعروفة مذكوره در مطاوي ملحقات نسخههاي صحيفة كاملة شايعه، ازجملـة همان أدعية ساقطه از اصل صحيفة متداولة مشهوره بوده باشد. وَ اللهُ يَعْلَمُ. و ما اين صحيفة كامله را به صحيفة ثالثه نامگذاري نموديم. و اگر ميخواهي آنرا به «الدُّرَرُ الْمَنْظُومَةُ الْمَأثُورَةُ فِي جَمْعِ لَئالِيالادْعِيَةِ السَّجَّادِيَّةِ الْمَشْهُورَة» نام بگذار! تا آنكه ميگويد: و اينك اوَّلاً ما به ذكر آن بيست ويك دعاي ساقطه ميپردازيم، و پس از آن سائر أدعية سجّاديّه را انشاء الله تعالي ميآوريم.[55] صحيفة رابعة سجّاديّه، تدوين ميرزا حسين نوريصحيفة رابعة سجّاديّه، تدوين حاج ميرزا حسين ابن محمّد تقي نوري متوفّي در سنة 1320 هجريّة قمريّه وي در شب پنجشنبه 27 جمادي الآخرة رحلت كرد، و غير از آنچه كه در سائر صحيفهها وارد شده است مقدار 77 دعا جمعآوري نموده است.[56] مرحوم محدّث نوري در صحيفة خود پس از حمد و ثناي خدا و صلوات بر رسول مختار و آل او گويد: بندة گنهكار زشت كردار: حسين بن محمّد تقي نوري طبرسي چنين ميگويد كه:اين مجموعة رائقة لطيفه و صحيفة رابعة شريفهاي است كه من آن را از أدعية مباركة سجّاديّه - كه بر انشاء كنندة آن هزاران تحيّت باد - گرد آوردهام، از آن دعاهائي كه نه در صحيفة موصوفة در ميان علماء اسلام گاهي به اُخْت القرآن، و گاهي به زبور آل محمّد: موجود است و نه در صحيفة ثانيه كه آن را عالم جليل محدّث حرّ عاملي جمع آوري كرده، و نه در صحيفة ثالثهاي كه آن را فاضل ماهر خبير آقا ميرزا عبدالله اصفهاني » گرد آورده از آنچه كه در دو صحيفة پيشين موجود نبوده است، و ايشان بر شيخنا الحرّ؛ طعن زده است كه: وي ادّعاي استقصاء نموده با وجودي كه از دستش أدعية بيشماري ساقط گرديده؛ و بنابراين آنچه را كه به آن از أدعية ساقطه برخورد كرده است آورده است، و پنهان بوده بر او (آقا ميرزا عبدالله) همان گونه كه بر شيخ حرّ نيز پنهان بوده آنچه كه جستجو كننده بر آن دست مييابد. و من اگر چه از اسب سواران پيشتاز اين ميدان نبودهام إلاَّ أنَّ السُّهَي الَّتِي اسْتَصْغَرَتْهُ الْعُيُونُ تَتَحَرَّكُ كُلّمَا سَارَ الْفَرْقَدَانِ. «مگر آنكه ستارة سُها كه چشمها آن را كوچك ميپندارد تحرّك مينمايد هر كجا كه فرقدان به گردش درآيند.»[57] پس از اين مقداري از أدعيه را از مصادر مختلف حتّي بعضي از أدعية شعريّه را كه به آن حضرت نسبت داده شده است و از جهت عربيّت و أدبيّت ضعيف ميباشد ذكر نموده است[58] و در پايان كتاب گويد: اين آخرين موردي بود از آنچه كه در جمع أدعية سجّاديّه اراده نموده بوديم - عَلَي مُنْشِيهَا ألْفُ سَلاَمٍ وَ تَحِيَّةٍ - كه از آن دو صحيفة كريمه كه متمّم صحيفة مباركة معروفه بودند، ساقط گرديده بود. و ما اشاره به مأخذ آنها نموديم، و اساتيدي را كه بر طريق روايت آنها دست يافتيم ذكر نموديم و غالب آنها بلكه همگي آنها را - إلاَّ مَا شَذَّ مِنْهَا - از كتب معتبرة مُعَوَّلَةٌ عَلَيْهَا مأخوذ گرديده است. عليهذا نبايد بر ما ايراد شود ايرادي را كه صاحب صحيفة ثالثه بر صاحب ثانيه نموده بود از عدم ذكر مأخذ و خارج بودن مذكورات او از حدّ مَسانيد. و غرض او طعنه بر بعضي از أدعية او بود كه ذكر نموده بود، در حالي كه از براي آنها در كتب اصحاب عين و أثري نبود، مانند مُنَاجَاتِ خمسة عشر، وگرنه اغلب أدعيهاي را كه آورده بود، در كتب معروفه مذكور بود. و پنهان نماند كه اگر اين مثل معروف نبود: كَمْ تَرَكَ الاوَّلُ لِلآخِرِ. «چه بسيار از علومي است كه بيان آن را پيشينيان براي پسينيان باقي ميگذارند.» تحقيقاً پس از كوشش و سعي اين دو عالم متبحّر با وجود آنكه كُتُبي و أعواني همراه داشتهاند، براي اين بندة كوتاه و قاصر و مبتلا به شرّ زمانها در شرّ شهرها و مساكن از مساكن اهل ايمان، باقي نميماند چيزي كه بتواند التقاط و جمعآوري كند. از خداوند مسئلت داريم كه خودش حفظ فرمايد، و توفيق دهد، و مرافقت أبرار را روزي فرمايد! و اين صحيفة شريفه را در ديوان حسنات ثبت نمايد، روزي كه خوبان از بَدان جدا ميگردند.[59] صحيفة خامسة سجّاديّه، تدوين سيد محسن أمين عاملي صحيفة خامسه، تدوين حاج سيد محسن امين حسيني عامِلي متوفّي در سنة 1371 هجريّة قمريّه تدوين سيّد معاصر محسن بن عبدالكريم بن علي بن محمّد أمين حسيني عاملي نزيل دمشق است كه در سنة 1330 هجريّه قمريّه به طبع رسيده است و محتوي است بر جميع صحيفة ثالثه و رابعه و زيادي بر آنها. از تأليفش در سنة 1323 فارغ گرديده، و مجموع أدعية آن 182 دعا ميباشد كه تعداد 52 دعا را تنها خودش روايت كرده است و بقيّة أدعية آن در يكي از دو صحيفة ثالثه و رابعه موجود است.[60] گفتار مرحوم أمين در مجعول بودن نسبت مناجات منظوم به حضرت سجّادمرحوم امين در مقدّمة صحيفة خود پس از حمد و صلوات ميفرمايد: چون تقديرات مرا ملزم نمود كه ترك وطن نموده و در دمشق اقامت نمايم، در سنة يك هزار و سيصد و بيست و سه قمريّه حال اقتضا نمود تا در صحّت نسخة ثانية سجّاديّه نظري نموده و تعليقاتي بر آن بياورم تا شرح غرائب و تفسير غوامض آن، و غير آن از فوائد به جهت اجابت درخواست بعضي برادران بوده باشد. و آن همان صحيفهاي بود كه محدّث ثقة جليل شيخ محمّد بن حسن بن علي بن حسين حرّ عاملي مشغري صاحب وسائل رحمهاللهعليه از دعاهاي مولانا زين العابدين و سيّدالسّاجدين و امام العارفين و أبو الائمّة الميامين امام علي ابن الحسين بن علي بن ابيطالب - صلوات الله و سلامه عليهم أجمعين - جمع نموده بود. وي در آنجا گفته بود: آن را از منقولات علماء أعلام از أدعية آنحضرت عليهالسّلام كه به او واصل گرديده و در صحيفة كاملة مشهوره نبوده است جمعآوري كرده است. چون در آن هنگام از نسخههاي مورد اعتماد آن صحيفه در نزد من نبود، لهذا رجوع كردم به كتب متضمّنة آن أدعيه، و در اين أثناء برخورد نمودم به بعضي از أدعية مرويّه از آنحضرت عليهالسّلام كه نه در صحيفة اُولي' بود و نه در ثانيه. و تصميم گرفتم كه آنهارا به صحيفة ثانيه ملحق سازم، زيرا گمان ميكردم مقدار آنها كم است. چون در تتبّع استقصاء نمودم، چنين دريافت كردم كه: أدعية مودَعة در كتب معتبرهاي كه دو صحيفه از آنها خالي ميباشند، چيزهاي بسياري است به طوري كه اگر جمع شود هر آينه صحيفة كبيرهاي خواهد شد، با وجود آنكه جامع صحيفة ثانيه عالمي متبحّر بوده است و در آن متصدّي جمع آوري همگي آنچه كه از صحيفة كامله ساقط شده است گرديده است. بر اين اساس تصميم گرفتم پس از اتّكال بر خداوند تعالي بر آنكه جميع آن أدعيه را در صحيفة ثالثهاي مجتمع سازم، پس هفتاد و چند دعا كه در صحيفة اولي و ثانيه موجود نبود جمعآوري كردم و در اين ميان اطّلاع پيدا نمودم در ميان كتب، صحيفة ثالثهاي وجود دارد. لهذا در بدست آوردن آن نهايت جدّيت خود را مبذول داشتم تا به توفيق خداي متعال بعد از بحث طويل و طلب شديد و فحص اكيدِ در آفاق بر آن وقوف يافتم. و آن صحيفهاي بود كه آن را فاضل متبحّر متتبّع: آقا ميرزا عبدالله بن عيسي بن محمّد صالح اصفهاني رحمهاللهعليه معروف به أفندي صاحب «رياض العلماء»[61] و شاگرد علاّمة مجلسي، و معاصر صاحب وسائل گردآورده است، و در آن آنچه را كه صحيفة معاصرش از آن خالي بوده است جمع نموده است، و لسان حالش ميگويد: كَمْ تَرَكَ الْمُعَاصِرُ لِلْمُعَاصِرِ. «چه بسيار از علومي را كه در زمان واحد كسي به دست نميآورد، و براي همعصرش باقي ميگذارد.» و همچنين برخورد كردم بر صحيفة رابعهاي كه آن را فاضل متبحّر متتبّع مطّلع معاصر: آقا ميرزا حسين بن محمّد تقي طبرسي نوري مجاور در سامرّاء و پس از آن در مشهد غروي در حال حيات و ممات: صاحب كتاب «مستدرك الوسائل» رحمهاللهعليه جمع كرده بود، و در آن آورده بود آنچه را كه دو صحيفة ثانيه و ثالثه از آن خالي بوده است، و خود بدين مَثَل متمثّل گرديده است: كَمْ تَرَكَ الاوَّلُ لِلآخِرِ. «چه بسيار از علومي را كه افراد پيشين براي افراد بعدي باقي ميگذارند.» پس از آنكه اين جانب استقراء تمام از اين دو صحيفة مذكوره: ثالثه و رابعه نمودم، دريافتم كه آنها از بسياري از أدعيهاي كه من جمع نمودهام خالي ميباشند، و بنابراين با خود گفتم: كَمْ تَرَكَ الاوَّلُ لِلآخِرِ وَ الْمُعَاصِرُ لِلْمُعَاصِرِ. «چه بسيار از علومي را كه علماي قبلي براي بعدي، و چه بسيار علومي را كه عالم معاصر نيز براي هم عصر خود باقي ميگذارد.» همان طور كه صحيفة خود را چنان يافتم كه: از بسياري از أدعيهاي كه آن دو صحيفه بر آن اشتمال دارند، خالي ميباشد. و عليهذا درصدد آن برآمدم تا آنچه را كه در صحيفة من به تنهائي آمده است، از آن أدعيه جدا كرده و آن را صحيفة خامسه قرار دهم. امّا از اين تصميم برگشتم: زيرا أوَّلاً بايد از تمام مشقّات و مجاهداتي كه در راه بقيّة أدعيه كشيده بودم و آنها را مرتّب گردانيده بودم، و آنچه كه از فوائد در شرح و تعليقة آن به كار بسته بودم، دست ميشستم. و ثانياً شخص ناظر بداند كه: من در تفتيش وتنقيب و كوشش در اين راه كم نگذاردهام، و من بحمدالله تعالي و توفيقه رسيدهام به بيشتر آنچه كه آن دو بزرگوار رسيدهاند، و به بسياري از آنچه كه آنها بدان نرسيدهاند، و اين نظر موجب گردد تا دربارة من طلب غفران نمايد و نيز باعث گردد تا از ترس و جُبْن، و از كسالت و سستي در كار تجنّب ورزد و بداند كه: مَنْ سَارَ عَلَي الدَّرْبِ وَصَلَ. «هر كس از راه گسترده و در گشاده برود، به مقصود ميرسد.» بنابراين بر آن شدم تا بر صحيفة خودم بيفزايم آنچه را كه در صحيفة آن دو عالم بود و صحيفة من از آن خالي بود، و آن را صحيفة خامسه نامگذاري نمايم گرچه مشتمل بر جميع صحيفة ثالثه و رابعه بوده باشد. وليكن به واسطة آنكه اشتمال دارد بر آنچه آنها اشتمال ندارند، با آنها فرق پيدا مينمايد، و سزاوار ميگردد كه صحيفة خامسه براي چهارمين صحيفه قرار گيرد. لهذا مجموع دعاها و ندبههاي اين صحيفه بالغ بر يكصد و هشتاد و سه دعا شد كه از آنها مقدار پنجاه و پنج دعا اختصاص به ما داشت، و هر چهار صحيفة ديگر از آن خالي بود، و شصت و هشت دعا را ما در مجموعة آن دو صحيفة مذكوره و غير آندو يافتيم. و سي و يك دعا را فقط از صحيفة ثالثه و بيست و نه دعا را فقط از صحيفة رابعه نقل نموديم. و از اينجا نتيجه اين ميشود كه: اگر ما اطّلاع بر آن دو صحيفه پيدا نكرده بوديم، مقدار أدعيهاي كه گرد آورده بوديم همگي بالغ بر يكصد و بيست و سه دعا ميگشت، و آن عبارت بود از پنجاه و پنج دعائي كه ما به نقل آن متفرّد بوديم، و آنچه را كه در مجموع دو صحيفه و غير آن دو يافته بوديم، كه عبارت از شصت و هشت دعا بود. و اين مقدار به تعداد و شمارة بسياري، از هر يك از سه صحيفة سابقه به تنهائي بيشتر ميباشد. و از اينجا معلوم ميشود فضيلت صحيفة من بر آن سه صحيفه، مگر «صحيفة ثالثه» كه معلوم نيست تتبّع جامع آن صحيفه چه اندازه بوده است؟! چون همان طور كه خواهي دانست، نسخههاي واصله به دست ما از آن صحيفه، ناقص ميباشد. و ما در تنقيب و تفتيش در مظانّ وجود آن نُسَخ، و در جمع ميان نسخههاي مختلفه به حسب وسع و طاقت كوتاهي نكرديم، همچنانكه در ترتيب أدعيه با تقديم و تأخير، و قرار دادن هر دعائي را با دعاي مناسبش كوتاهي ننموديم، در حالي كه آن دو نفر در دو صحيفة خود اين امر را مهمل گذاشتهاند. و در ذهن من نميگذشت، و يا در دل من خطور نميكرد كه: براي احدي نوشتن استدراك بر اين صحيفههاي فضلاء ثلاثه امكان داشته باشد، آنان كه در ميان اهل عصر خود به تتبّع و تبحّر و اطّلاع امتياز داشتهاند، بلكه براي ايشان در طول عمرشان غير از آن شغلي نبوده است. و از امور شگفت انگيز آن است كه: من بسياري از أدعيه را در ميان كتب مشهورة متداولهاي كه نسخههاي آن يقيناً در نزد آنان بوده است و از آن نسخهها نقل كردهاند، پيدا نمودهام. و كافي است براي تو، صاحب «صحيفة ثالثه»: آن كس كه در حفظ و تتبّع و معرفت تصانيف و مصنِّفين، كم نظير بوده است و تا به جائي مهارت او اوج داشت كه اوراقي را از كتب مجهولهاي كه اوَّل و آخرش از بين رفته بود، به وي ارائه ميكردهاند، او آنها را تميز ميداد و ميشناخت آنها از چه كتابي ميباشند، و در حالي كه تقريباً نيمي از عمر خود را در سياحت بسر برده بود و در بيشتري از شهرها داخل شده بود، و در تمام اين مدت مشغول تتبّع و تفحّص در كتب بوده است. و بلكه صاحب «صحيفة رابعه» چنين بوده است. زيرا وي را كه ما همعصر او بودهايم مشاهده كردهايم، و نظير او را در عصرش در تتبّع و تصفّح و جمع كتب نادرة الوجود و بحث و تنقيب از آثار اهل بيت: در طول عمرش، نديده و نشنيدهايم به طوري كه تا زمان شيخوخت و پيري، شغلي غير از اين نداشته است. اين بزرگان همه مقصد واحدي را تعقيب مينمودهاند، و هر لاحقي از آنها ميكوشيده است تا برساند خود را به آنچه كه سابق از آنها نرسيده است. تا اينكه خداوند بر من منّت نهاد تا رسيدم به أفضل از آنچه كه آنان رسيدند، و سهل و آسان شد براي من، وصول به سختتر از آنچه كه آنها بدان رسيدهاند. به علّت آنكه گردآوري اين أدعيه پيشتر از آنكه دست كسي بدان دراز گردد، آسانتر است از زياده كردن بر آنها. و زياده كردن بر آنها نيز پيشتر از تتابع أفكار و تعاقب أنظار آسانتر است از پس از آن. و اين امري است معلوم و پوشيده نميباشد، وليكن ذَلِكَ فَضْلُ اللهِ يُوْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ وَ اللهُ ذُوالْفَضْلِ الْعَظِيمِ.[62] بنابراين، من بر فضل و كرم او، شكر او را به جاي ميآورم و آنچه گفتم از باب بيان و حديث نعمت اوست، با وجود آنكه من از اسب سواران ممتاز اين جولانگاه نميباشم، وليكن خداي تعالي امر فرمود تا كشتي نوح عليهالسّلام در روي كوچكترين كوهها متمكّن گردد و بنشيند. و صاحب «صحيفة رابعه» ميگويد: اگر اين مثال دائر «كَمْ تَرَكَ الاوَّلُ لِلآخِرِ» نبود پس از كوشش و جهد اين دو عالم متبحّر يعني حرّ عاملي و فاضل اصفهاني 0 و با وجود اعوان و كتبي كه داشتهاند، امكان نداشت براي اين قاصر فاقد اعوان، و مبتلاي به شرّ أزمان در شرّ بُلْدان از مساكن اهل ايمان كه أدعيه را التقاط و جدا و پيدا نمايد-(انتهي). و جائي كه اين گفتار، كلام وي باشد - كه رحمت خدا بر او باد - و اين شكوة او از فقد اعوان و از شهر و زمان، با وجود سعة حال و تمكّني كه دارا بوده است، پس بيا و ببين مثل من چه بايد بگويد؟! و من چنين نميباشم كه ادّعا كنم احاطه به جميع أدعية مأثوره از آنحضرت عليهالسّلام را پيدا كردهام، بلكه چه بسا آنچه را كه از من فوت شده است بيشتر باشد از آنچه كه به من واصل گرديده است؟ و سهل و آسان گردد براي كساني كه پس از من ميآيند آنكه زياد كنند بر آنچه كه من جمع نمودهام، همچنانكه امكان يافت كه من بيفزايم بر أدعية جمعآوري كساني كه پيش از من بودهاند، چرا كه علوم آل محمّد: إحصاء نميشود، و مآثرشان به شمارش نميآيد. چگونه اين طور نباشد در حالي كه آن علوم مأخوذ ميباشد از مدينة علم نبوي و مستمدّ است از منبع فيض الهي؟ و شايد آنچه از ما مختفي گرديده است بيشتر باشد از آنچه به ما رسيده است، و عبادت زينالعابدين عليهالسّلام و دعاهاي وي و مناجات او به گونهاي است كه قلم را قدرت إحصاء آن نميباشد. در صورتي كه صاحب «صحيفة ثالثه» گفته است: اكثر كتابهاي أدعيه و اعمال، و بالخصوص روايات قدماء اصحاب ما تلف گرديده است و از آنها عين و اثري بجاي نمانده است. بنابراين ما چگونه ميتوانيم مدَّعي إحصاء و حصر آن أدعيه گرديم. در اينجا صاحب ثالثه ميگويد: مگر آنكه من تا سر حد توان و قدرتم آنچه را كه در جهد و نيرو داشتم بذل كردم ـ انتهي.[63] مرحوم امين رحمهاللهعليه در اينجا نُه مورد از تنبيهات را بيان ميكند، و پس از آن وارد در ذكر دعاها ميشود. در تنبيه و بيان چهارم ميفرمايد: بدانكه: من چون اوّلاً در مقام جمع أدعيه برآمدم، ابتداءً در مقام تعرّض به ذكر أسناد آن نبودم، و نامي از كتب مأخوذه از آنها را هم غالباً نميآوردم، و اين فقط به خاطر اختصار بود. چون ذكر آن أدعيه در كتب مربوطه متكرّراً آمده بود، همان طور كه صاحب «صحيفة ثانيه» أيضاً بر همين منوال مشي كرده بود. علاوه بر اين به جهت آن بود كه در ذكر مصادر و أسانيد آنها، فائدة مهمّهاي به نظر نميرسيد، به علّت سهولت امر در مستحبّات و بخصوص در دعاها،[64] با وجود آنكه ارسال آنها در كتاب متأخّر كمتر از ارسال آنها در كتاب متقدّم نميباشد. و چه خوب گفته است صاحب «صحيفة ثالثه» در ضمن كلامش در اوّل خطبة گفتارش: إنَّ أهْلَ عَصْرِنَا لَمْ يَعْتَمِدُوا عَلَي مَرَاسِيلِ أمْثَالِنَا إلاَّ وَ قَدْ بَلِيَتْ عِظَامُنَا وَ طَالَ زَمَانُ وَفَاتِنَا. «تحقيقاً اهل عصر ما بر روايات مرسلة ما اعتماد نميكنند مگر هنگامي كه استخوانهايمان كهنه گردد و زمان دور و درازي از مرگمان بگذرد.» و در اين سخن اشاره دارد بر آنكه آنچه را كه شخص معاصر، به نهج ارسال روايت ميكند، كمتر از آنچه كه شخص متقدّم به نهج ارسال روايت مينمايد نيست با فرض تساوي آن دو در وثاقت، إلاَّ اينكه طبيعت اهل هر عصر بر آن منطبع گرديده است كه: معاصرين خود را حقير و كوچك بشمارند؛ بلكه فضل و برتري مرد غالباً ظاهر نميگردد مگر پس از مرگش، آن هم بعد از سپري شدن مدّت طولاني از عهد وفاتش، لكن در عين حال او بر صاحب صحيفة ثانيه عيب ميگيرد كه چرا ذك مأخذ أدعيهاي را كه روايت كرده است ننموده است؟ زيرا فقدان ذكر سند، آنها را از حدِّ مسانيد بيرون كرده، و در زمرة مراسيل داخل ميكند. و به همين سبب است كه او هر دعائي را كه ذكر ميكند، اشاره به كتابي كه از آن نقل كرده است مينمايد. و با وجود اين، خود او در بسياري از أدعيه ذكر اسانيدش را مهمل گذارده است، و شايد آن دعا در آن كتابي كه از آن نقل نموده است بدون ذكر سند بوده است. و من چون بر اين تعييب و تعيير وي وقوف يافتم عازم شدم بر ذكر اسانيد و اسماء كتبي كه از آنها نقل نمودهام به جهت فرار و خلاصي از مثل اين گونه اعتراض، و همچنين به جهت خالي نبودن آن از فائدة مترتّبة بر آن - تا آخر كلام او.[65] و در تنبيه و بيان نهم ميفرمايد: بدان: اكثر أدعيهاي را كه ما در اين صحيفه جمع نمودهايم آنها را از كتب معتبرة معتمده نقل نمودهايم. و معذلك براي صحّت آنها از خود آنها بر خود آنها شواهدي است. زيرا بلاغت ألفاظ و علوِّ مضامين، قويترين شاهد بر صحّت نسبت آنها ميباشد. امّا بعضي از آنها بدين مثابه نيستند، و از بعضي از آنها در نفس انسان خطوري پيدا ميشود كه البتّه بر شخص ناقد بصير مخفي نميباشد، وليكن چون ما قطع به عدم صحّت نسبتشان نداشتيم، عذري در ترك آن نداشتيم. فلهذا آنها را نيز ثبت نموديم و عهدة آن را با ناقلينش قرار داديم، با ملاحظة سهولت امر به علّت عدم ترتّب حكمشرعي، و رجاء حصولثواب برايكسانيكه بدانأدعيه مترنّمميگردند.[66] وليكن ما به چند مناجات منظومه برخورد نموديم كه قطع به فساد نسبتشان به امام عليهالسّلام يافتيم به جهت ركيك بودن ألفاظشان به طوري كه كسي كه كوچكترين درايت و تميزي داشته باشد راضي نميگردد آنها را به خودش منتسب سازد، پس چگونه احتمال ميدهد از منبع فصاحت و بلاغت تراوش نموده باشد؟! و علاوه بر اين در بعضي از آنها «لَحْن و إيطاء» و در بعضي إيطاء وجود دارد. و از اين قبيل است آنچه كه صاحب صحيفة رابعه به نقل از خطّ بعضي از علماء ذكر كرده است و أوَّلش اين است: ألَمْ تَسْمَعْ بِفَضْلِكَ يَا مُنَائي دُعَاءً مِنْ ضَعِيفٍ مُبْتَلاَء تا آخر نُه بيت كه همگي آنها از اين قبيل هستند. و رَوِيِّ دو بيت از آنها لفظ خطاء به مدّ آمده است كه در آن جمع ميان خطا و ايطاء شده است. و رَوِيّ دو بيت از آنها لفظ رجائي آمده است. و از همين قبيل است مناجاتي كه از خطّ بعضي از علماء نيز نقل نموده است و اوّلش اين است: إلَيْكَ يَا رَبِّ قَدْ وَجَّهْتُ حَاجَاتِي وَجِئْتُ بَابَكَ يَا رَبِّ بِحَاجَاتِي تا آخر يازده بيت كه جميع آنها در ركيك بودن تساوي دارند. و در رَوِيّ بيت سوم أيضاً لفظ حاجاتي آمده است. و بخشي از آن اين گونه ميباشد: أنْتَ الْعَلِيمُ بِمَا يَحْوَي الضَّمِيرُ بِهِ. و بعضي اين گونه است: وَارْحَمْ ذُنُوبِي بِمَا أخْطَأْتُ وَ ارْحَمْنِي. و عذر صاحب صحيفة رابعه در ايراد اين دو مناجات، عدم كمال معرفت اوست به لسان عربي. و أيضاً از همين قبيل ميباشد مناجاتي كه ما در كتاب محمّد طَبيب يافتهايم، و أحدي از صاحبان صحيفهها آن را ذكر ننمودهاند و اوَّلش اين است: اُجِلُّكَ عَنْ تَعْذِيبِ مِثْلِي عَلَي ذَنْبِ وَ لاَ نَاصِرٌ لِي غَيْرُ نَصْرِكَ يَا رَبِّ تا پايان پانزده بيت كه حيا ميدارد كسي كه به اقلّ درجه معرفت داشته باشد آن را به او نسبت دهد، به سبب آنكه صادر شده است از كسي كه علم عربيّت را به خوبي نميدانسته است، و معني فصاحت و بلاغت را نشناخته بوده است. و در اين مناجـات است: وَ أنَا عَبْـدُكَ الْمَحْقُورُ فِي عِظَمِ شَأنِكُمْ. و أيضـا در آن ميباشد: وَ تَقْلِبُني مِنْ ظَهْرِ آدَمَ نُطْفَةً اُحَدَّرُ فِي قَعْرٍ صَرِيحٍ مِنَ الصُّلْبِ فَأخْرَجْتَني مِنْ ضِيقِ قَعْرٍ بِمَنِّكُمْ و در آن ميباشد همچنين: فَحَاشَاكَ فِي تَعْظِيمِ شَأنِكَ وَ الْعُلَي تُعَذِّبُ مَحْقُوراً بِإحْسَانِكُمْ رَبِّي لِلانَّا رَأيْنَا فِي الانَامِ مُعَظَّماً تَجَلَّيعَنِالْمَحْقُورِفِيالْحَبْسِوَالضَّرْبِ و غير اينها از امثال اين هذيانها.[67] از اينجا به بعد مصنّف محترم «صحيفة خامسه» شروع مينمايد به ترتيب در ذكر يكصد و هشتاد و سه دعا و مناجات از آنحضرت عليهالسّلام، و خصوصاً آن بيست و يك دعاي ساقطه از صحيفة كامله، هر كدام از آنها را كه در محلّ مناسب خود ذكر مينمايد، متذكّر ميگردد كه: اين از جملة آن بيست و يك دعاي ساقطه ميباشد، و هر يك از أدعية «صحيفة ثالثة» أفندي و صحيفة رابعة نوري را كه آنها بدان متفرّد ميباشند مشخّص ميكند، و هر يك از أدعيهاي را كه خودش بدان متفرّد ميباشد مشخّص مينمايد، و هر دعائي را كه در سائر مجاميع يافت شده است با ذكر كتب و مصادر آن معيّن مينمايد؛ و مجموع اين أدعيه در 494 صفحه به پايان ميرسد، و الحقّ زحمت كشيده، و در تدوين آن بدين كيفيّت رنج برده و دعاهاي بسياري را همان طور كه خودش شرح آن را بيان كرده، و داراي اعتبار ميباشند تنظيم و گردآوري نموده است. جَزَاهُ اللهُ عَنِ الاءسْلاَمِ وَ الاءيْمَانِ وَ الْعِرْفَانِ وَ الشَّهُودِ، وَ عَنْ مُنْشِيءِ الصَّحِيفَةِ سَيِّد السَّاجِدينَ وَ زَيْنِالْعَابِدِينَ عَلَيهِ أفضلُ التحيّة وَالسّلام أحْسَنَ الْجَزَاءِ وَالَّثَوابِ وَالاءكْرَامِ. صحيفة سادسة سجّاديّه، تدوين شيخ محمد صالح مازندراني صحيفة سادسة سجّاديّه تدوين شيخ محمّد صالح بن ميرزا فضلالله المازندراني الحائري متولّد در سنة 1297 هجريّه قمريّه كه در فهرست تصانيفش ذكر نموده است.[68] آية الله نجفي مرعشي در استدراك بر مقدّمة سيد محمّد مشكوة كه در شرح فارسي صحيفة سيّد صدرالدّين بلاغي ترجمة آن آمده، نامي از مستدرك اخير: صحيفة سادسه مازندراني نبردهاند، ولي سه صحيفة ديگر را به شمارهها و مصنّفين جداگانهاي ذكر ميكنند: «صحيفة سادسه» گرد آوردة: شيخنا الفقيه المحدّث حاج شيخ محمّد باقر بن محمّد حسن بيرجندي قائمي. «صحيفة سابعه» گردآوردة: شيخ روايت ما علاّمه شيخ هادي بن عبّاس آل كاشف الغِطاء نجفي صاحب كتاب «مستدرك نهجالبلاغة» و غيره. «صحيفة ثامنه» گرد آوردة: شيخنا العلاّمه حاج ميرزا علي حسيني مرعشي شهرستاني حائري.[69] در اينجا چون صحيفة سادسة حائري مذكورة در «الذَّريعة» را با اين سه صحيفة اخيرة مرعشي، و با آن يك صحيفه كه به عنوان ملحقات از ملا محمّد تقي صوفي زرآبادي قزويني ضميمه نمائيم، مجموعاً تعداد صحيفههاي نامبرده به ده عدد بالغ ميگردد. ولي بايد ديد كه: آيا اين چهار صحيفة اخيره واقعاً بر «صحيفة خامسة» مرحوم سيّد محسن امين زيادتي دارند، يا آنكه چون اين اعلام همگي در عصر واحدي ميزيستهاند، هر يك براي خود به جمعآوري مستدركاتي پرداخته است، و چون طبع نشده بوده است و هر كدام هم از مصنّفات دگري بياطّلاع بودهاند، چه بسا در أدعية مرويّة آنها تداخل صورت گرفته باشد، و من حيث المجموع از أدعية گردآوري شدة از «صحيفة خامسة» امين چيزي را اضافه نياورده باشند؟! صحيفة جامعة سجّاديّه، تدوين موضوعيالصَّحيفةُ السَّجَّاديَّةُ الجامِعَةُ أخيراً مجموعهاي به نام «الصَّحيفةُ السّجّاديَّةُ الجامِعَةُ» انتشار يافته است كه مدوِّن آن يكي از محقّقين و رجال عظام از حوزة مقدّسة علميّة بلدة طيّبة قم ميباشند، و الحقّ از جهت جمعآوري جميع أدعية منسوبه به آنحضرت، و گردآوري أدعية صحيفة كامله، و ثانية و ثالثه، و رابعه، و خامسه، و أحياناً بعضي از مصادر دگر، و نيز از جهت حسن سليقه در تصحيح و كاغذ و تجليد و طبع و سائر مزايا بالاخصّ داشتن چهارده عدد فهرستهاي گوناگون در آخر كتاب، وبحث مُشبع در تواتر و قطعي بودن سند صحيفة كامله، و تنظيم نقشه و ترسيم بعضي از اسناد قطعيّه را حتّي از خود جناب مدوّن معنعناً تا حضرت زين العابدين عليهالسّلام، و أيضاً از ناحية دسته بندي نمودن و موضوعي قرار دادن آن دعاها بر حسب سبك كلاسيكي، و آسان بودن رجوع به هر دعاي مطلوبي كه طبق حال داعي بر حسب موضوعات و حالات متفاوته، مختلف ميباشد، در درجة كمال است. بالاخصّ كه داراي قطع وزيري، و حجمي معتنابه، و چشمگير، و براي نشان دادن شخصيّت آنحضرت از جهت حالات و أدعيه و مناجاتها جالب و داراي اهميّت است. امّا در اين مجموعة مدوّنه يك اشكال مهمّ و خطير به نظر حقير ميرسد - والله العالم - و آن اين است كه: أدعية صحيفة كامله با أدعية سائر صُحُف و مصادر با هم مخلوط شده است، و جز با رجوع به فهرست پايان كتاب، به هيچ وجه قابل تميز و تشخيص نميباشد. چون دعاها بر حسب موضوعات تقسيم و تسهيم گرديده است، و در رأس و عنوان هر دعائي نيز اشاره به مصدر آن نشده است كه آيا از صحيفة كامله ميباشد، و يا از غير آن؟! روي اين اساس هر كس دعاي «صحيفة كامله» را از روي آن بخواهد بخواند هيچ راهي براي تعيين آن ندارد مگر به فهرست تخريجات و اتّحادات آن مراجعه نمايد، تازه آن فهرست همين قدر نشان ميدهد كه: دعاي شمارة فلان از كامله است يا نه. نه آنكه اگر ميخواهي مثلاً فلان دعاي صحيفة كامله را طبق حال خودت بخواني به فلان دعا مراجعه نما! معلوم است كه: أدعية صحيفة كامله بخصوصها داراي مزيّتي ميباشند از جهت متن و مضمون، و از ناحية بلاغت و فصاحت، و از جهت سَنَد و مصدر كه أبداً با أدعية سائر صحيفهها قابل قياس نيست. صحيفة كامله داراي سند متواتر قطعي است كه از زمان امام تا به حال در هر دوره تواتر خود را حفظ نموده است، و أعلام از علماء و محدّثين بالاخصّ «نهجالبلاغة» و آن صحيفه را در اجازات خود مرقوم ميداشتهاند. و نه تنها با يك سَنَد، بلكه با اسناد كثيره و مختلفهاي در هر عصر همراه بوده است. كثرت طرق صحيفة سجّاديهمجلسي - رضوان الله عليه - در كتاب اجازات از «بحارالانوار» آن را به طرق عديدهاي روايت ميكند، از جمله روايتِ آن است از والدش: محمّد تقي علاّمة مجلسي اوّل كه در رويا بدون واسطه از حضرت قائم آل محمّد عليهالسّلام به طور مناوله (دست به دست گرفتن) اخذ و روايت نموده است.[70] و سپس نيز با روايت والدش محمّد تقي از بعضي از مشايخ خود معنعناً روايت كرده است، و در خاتمة آن علاّمة مجلسي اوَّل ميفرمايد: و غير از اين طريق، طرق كثيرهاي وجود دارد كه بر آلاف و اُلوف زيادتي مينمايد، و اگر چه آنچه را كه من ذكر كردهام با نهايت اختصار آن بالغ بر ششصد طريق عالي ميگردد.[71] و همچنين پس از آنكه روايت صحيفه را از والدش: محمّد تقي از طريق شهيد ثاني ذكر ميكند ميگويد: صورت مكتوب پدر علاّمهام بعد از اين اجازة شهيديّة ثانيه اين است كه: من به فرزند اعزّ خود اجازه دادم تا از من اين صحيفه را با اين إسناد از حضرت امام السّاجدين و زين العابدين و العارفين علي بن الحسين بن علي ابن ابيطالب با اسنادي كه بلا واسطه از صاحب الزمان و خليفة الرّحمن - صلوات الله و سلامه عليه - در رويا واقع شده است، با سائر اسانيدي كه بر هزار هزار سند افزون است (يك ميليون سند[72]) روايت كند.[73] و همچنين پس از آنكه روايت صحيفه را با أسناد مختلفه و كثيرهاي به طريق ذكر حَيْلُولَهها در ميان سند از والدش محمّد تقي، از شيخ بهاءالدّين عاملي و سائر اساتيد و أعلام اجازة خود نقل ميكند، در خاتمة آن عبارت پدر را ميآورد كه: اسانيد مذكوره در اينجا فقط بر پنجاه و شش هزار و يكصد عدد رسيده است.[74] و همچنين در اجازة ديگري چون روايت صحيفه را از والدش: علاّمه محمّدتقي از طريق صاحب الزّمان عليهالسّلام و از خط شيخ شمس الدين محمّد صاحب الكرامات: جدّ حسين بن عبدالصّمد پدر شيخ بهائي عاملي - أعلي الله تعالي مقامهم - نقل ميكند، و نيز مرحوم مجلسي اوَّل با ذكر حيلولههائي، كثرت طرق را اعلام ميفرمايد، در پايانش مجلسي اوّل ميگويد: و حاصل آنكه ابداً شكّي وجود ندارد بر اينكه صحيفة كامله از مولانا سيّد السّاجدين ميباشد، از جهت متن خود صحيفه، و فصاحتش، و بلاغتش، و اشتمالش بر علوم إلهيّهاي كه براي غير معصوم امكان آوردن آن نميباشد. و الحمدللّه ربّ العالمين بر اين نعمت جليله و عظيمهاي كه اختصاص به ما جماعت شيعه دارد. و صلوات و درود بر مدينة علوم ربّانيّه: سيّد المرسلين و عترت وي ابواب علوم و حكمتهاي قدُّوسيّه و السّلام عليهم و رحمة الله و بركاته. زينت داد با كتابت خود محمّد تقي بن مجلسي در اوّل شهر الله الاعظم رمضان سنة يك هزار و شصت و چهار. و اسانيد مذكوره در اينجا عبارت از پنجهزار و ششصد و شانزده سند ميباشد.[75] و در ميان اجازات مجلسي اوّل كلمة لاَيُحْصَي بسيار است يعني از اين طريق روايت به قدري أسناد تكثّر دارد كه قابل شمارش نميباشد، مثلاً در يكي از حيلولههاي اجازة صحيفه از شيخ بهائي ميفرمايد: و با اسناد سابقه و غيرها مِمّا لاَيُحْصَي به واسطة شهيد و به غيرها از سيّد تاج الدّين از جماعت غفيري از علماء ما كه در عصر وي بودهاند.[76] و نيز در ميان اجازة ايشان از والد شيخ بهائي در ضمن حيلولهاي ميگويد: وآنچه را كه من از اسانيد صحيفه به غير از اين اسانيد مشاهده كردهام فَهِيَ أكْثَرُ مِنْ أنْ تُحْصَي.[77] پاورقي [53] - «الذّريعة» ج 15، ص 20 تحت شمارة (97 [54] - در رسالة «زهرالرّياض في ترجمة صاحب الرياض» تأليف آية الله مرعشي ؛ كه در مقدّمة جلد اوّل «رياض العلماء» طبع شده است از جمله گويند: أفندي لفظ تركي جغتائي يا مغولي ميباشد و معني آن شخص با تشخّص و مرد عظيم الشأن است و سبب اشتهار مولّف بدان لفظ اين بوده است كه: وي در نزد سلطان عثماني جليل القدر و رفيع المنزله بوده است به طوري كه از براي او كرسي مخصوص بوده است در اسلامبول كه نزد وي بر روي آن مينشسته است و منزلت او نزد سلطان به گونهاي بوده است كه چون از سلطان درخواست عزل شريف مكّه را نمود سلطان او را اجابت كرد و شريف را عزل كرد و سلطان به جهت تعظيم و تكريم شأن او، وي را به أفَنْدي خطاب ميكرد و از اينجا بود كه بدين لقب مشهور شد. و از جمله گويد: كلمات مورّخين در تعيين مدّت اسفار و سياحتهايش در أقطار جهان مختلف است: بعضي سي سال، و بعضي بيست سال، و بعضي نصف عمرش را معيّن نمودهاند. ممالك و أقطاعي كه مسلّماً در آنها وارد شده است: مصر، و حجاز، و يمن، و عراق، و لبنان، و سوريا، و ايران، و افغان، و تركستان، و هند، و سِند، و حضرموت، و اندونزيا، و تركيه، و گرجستان، و ارمنستان، و تاشكند، و كشمير و غيرها ميباشد. در اين بلاد با علماي ايشان با اختلاف مذاهب و تشتّت آرائشان اجتماع مينمود و افاده ميكرد، و استفاده ميبرد. و از جمله گويد: «الصحيفة الثانية العلوية» از مصنّفات اوست. و از جمله گويد: وفاتش در سنة 1130 بنابر تعليقة «اجازة كبيره جزائري» و «تذكرة القبور» علاّمة معاصر مهدوي اصفهاني، واقع شده است. و در تخت فولاد اصفهان و بنا بر خبر بعضي از موثّقين در حوالاي قبر فاضل هندي ميباشد. و از جملة گويد: و از آنچه كه دلالت بر تبحّر و احاطة او به علوم دارد آن است كه: استادش علاّمة مجلسي در آخر «بحار» مكتوبي را ذكر ميكند كه محصّل آن اين است: اين نامهاي است كه بعضي از افاضل تلاميذ ما به ما نوشتهاند و مضمونش آن است كه: مناسبتر آن است كه اين حديث در باب فلان از «بحار»، و آن حديث در باب فلان قرار گيرد و هكذا. و من نسخهاي از بعضي مجلّدات «بحارالانوار» را ديدهام كه از آن اين طور ظاهر بود كه: تأليف آن تحت نظر اين عالم جليل و سيد نبيل بوده است، و از جمله گويد: از اجازة كبيرة علامه سيد عبدالله جزائري پيداست كه: او اصل كتاب «بحار» و مجلّداتي را كه به خطّ علامه مجلسي است در نزد افندي در وقتي كه به عنوان ميهمان به خانهاش در شوشتر وارد شده بود مشاهده كرده است. [55] - «صحيفة ثالثه» طبع مكتبة الثقلين قم، سنة 1400، صعليهماالسّلامتا ص 17. [56] - «الذّريعة»، ج 15 ص 20 شمارة (98). [57] - در لغتنامه دهخدا در ج 26، مادّه س ه ا آمده است: سُهَا (سُ) ستاره معروف باريك در بنات النّعش و آن متّصل است با ستاره دوم از سه ستاره بنات (غياث) (انندراج). ستارهاي است ريزه و بسيار خفي در بنات النّعش صغري (منتهي الارب). ستارهاي است در نهايت خردي نزديك كوكب دوم از دو كوكب ذنب دبّ اكبر، و نور چشم را بدان امتحان كنند. و أيضاً در همين لغتنامه ج 32 ص 186 و ص 187 آورده است: فرقدان ] فَ قَ [ فرقدين دو ستاره درخشان در صورت دبّ اصغر و آن را به فارسي دو برادران گويند (يادداشت به خطّ مولّف). و بدان دو در مساوات و عدم مفارقت مثل زنند و يكي را «أنور الفرقدين» و ديگري را «أخفي الفرقدين» نامند (يادداشت به خطّ مولّف). دو كوكب نزديكاند در شمار كواكب بنات النّعش (صبح الاعشي قلقشندي ج 2، ص 164) . [58] - از باب مثال دعاي ص 25 كه آن را بنابر نقل از كتاب «سعادات» ذكر كرده است، و دعايص 27 را كه از خطّ بعضي از فضلاء آورده است و أدعيه شعري او را كه در ص 143 به بعدذكر نموده است و مرحوم امين در صحيفه خامسه آنها را از جهت عربيّت محكوم مينمايد. [59] - «صحيفه رابعه»، محدّث نوري، ص 2 و ص 3 و أيضاً ص 145 و ص 146. [60] - «الذّريعة»، ج 15 ص 20 شمارة (99). [61] - مرحوم آية الله امين در تعليقه گويد: آن كتابي است در رجال و تراجم كه به «رياضالعلماء و حياض الفضلاء» مسمّي نموده است. در آن احوال علماء ما را از زمان غيبت صغري تا زمان خودش كه سنه 1119 بوده است در ده مجلّد ذكر نموده است و از مسودّه به مبضّه انتقال نيافته بوده است. و علي الظاهر كتاب نفيسي ميباشد. اكثر علمائي كه پس از وي در اين باب تصنيف كردهاند از آن استفاده و استعانت نمودهاند. او داراي مصنّفات كثيره دگري نيز ميباشد و داراي تعليقاتي نيز هست وليكن همگي تلف شده است و ميان او و شريف مكّه تنافري پيدا شد در حجاز. او به قسطنطنيّه رفت و به سلطان تقرّب جست تا موفّق شد كه سلطان، شريف مكّه را عزل نمايد و ديگري را بجاي او نصب كند. و از همان روز، معروف شد به أفندي. و أقول: اينك بحمدالله و المنّة پنج جلد از ده جلد «رياض العلماء» با مساعي جميلة حضرت حجةالاسلام آقا سيد احمد حسيني ادام الله معاليه به طبع رسيده است و پنج ديگر تا به حال مفقود الاثر ميباشد و معلوم نشده است كه در زاويهاي از جهان در مكتبهاي وجود دارد يا نه؟ ولي اين كتاب در احوالات خاصّه و عامّه است. از جلد اول تا پنجم ترجمه علماي خاصّه و از جلد ششم تا دهم ترجمه علماي عامّه ميباشد. و مع الاسف از هر يك از پنج جلد خاصّه و عامّه مجلّداتي ضايع گرديده است از خاصه دو مجلد و از عامه سه مجلد. و پنج جلد فعلي مطبوع سه تاي آن درباره خاصه و دو ديگر آن درباره عامه ميباشد. و از ا متيازات اين كتاب بر بقيّه كتب تراجم اين است كه مولّف فقط اتّكال بر مجرد نقل از مصادر رجاليّه و كتب تراجم و شرح احوال ننموده است بلكه نصف عمرش را در مسافرت به سوي بسياري از شهرها و ملاقات علماء و اعيان و تحقيق در كتب مختلفه و مولّفات كرده است. و از اين جهت است كه وي را چنين مييابي كه نكات دقيقهاي را از موضوعات علميه متفاوتي استخراج ميكند كه أبداً ربطي به كتب تراجم و احوال رجال ندارد، و يا آنكه مشاهدات خود را در قريهاي از قراي دوردست تدوين مينمايد تا شاهد صدق و تأييدي براي منويّات و مقاصد وي باشد، و يا از عالمي يا شخصيّتي گفتگو ميكند كه چه بسا شخصيّت علمي هم نبوده باشد تا از بحث در آن خفايائي و مبهماتي از زواياي تاريخ كشف گردد. [62] - آيه 21، از سوره 57: حديد، و آيه 4 از سوره 62: جُمُعَه. [63] - الصحيفة الخامسة السّجّاديّة، من أدعية الامام السّجّاد عليهالسلام للعلاّمة المحقّق المغفورله السيّد محسن الامين العاملي (1282-1371) از منشورات مكتبة الامام أميرالمومنين عليهالسلام العامّة اصفهان - ايران، ص 2 تا ص 8. [64] - در اينجا مرحوم امين ميخواهد استناد كند در جواز قرائت ادعيه ضعيفة السّند به قاعدهتسامح در مستحبّات. و در اين استناد اشكال است. توضيح آنكه در «وسائل الشيعة» مجموعاً 9 روايت نقل مينمايد در اين باب. اوّل آنها اين روايت است كه: مَن بَلَغَه شيءٌ من الثّواب علي شيء من الخير فعمل به كان له أجر ذلك وان كان رسول الله صلياللهعليهوآلهوسلّم لم يَقُلْهُ - الحديث. علماء اعلام بدين روايات عمل نمودهاند زيرا كه اصل صدور آنها از معصوم مسلّم ميباشد. بعضي از آنها صحيحه و بعضي موثّقه و بعضي ضعيفه هستند. و چون صدورشان قطعي است ما در آن ترديد و شك نداريم ولي ا شكال در دلالت آنها ميباشد كه چقدر توسعه دارد؟ و دائره شمول آنها چقدر گسترش دارد؟ آيا فرا ميگيرد هر عمل مستحبّي را كه راوي ضعيف و مجهول الحال و خارج از وثوق و اعتماد روايت كرده باشد گرچه يزيد بن معاويه باشد و ما را با جعل روايتي بر اساس تسامح در ادلّة سنن به مقاصد و منويّات خود سوق دهد و اين روايت موجب بدعتها گردد و آئين و سنّت اسلام را واژگون نمايد همان طور كه امروزه ديده ميشود: با نقل روايت ضعيف از معلّي بن خُنَيس عيد نوروز را رسميّت دادهاند و غسل و دعا را در آن مستحبّ پنداشتهاند و به قدري اين تسامح قوّت گرفته است تا ستونهاي عظيم سنّتهاي محقّقه را فرو كوفته و منهدم نموده است. و يا اينكه اصولاً مصبّ اين روايات و دلالت آنها و شمول آنها جاي دگري است. مفاد اين روايات مفاد بحثي است اصولي كه انقياد همدرجه اطاعت است همان طور كه تجرّي هموزن معصيت ميباشد. بنابراين اگر از روي حجّتهاي شرعيّه ثواب بر عملي به كسي رسيد، و او هم طبق آن عمل كرد، ولي در حقيقت خلاف آن معلوم شد اجر و پاداش عامل به آن محفوظ ميباشد و خداوند او را بيبهره نميگذارد. در عبارات روايت كلمه مَن بَلَغَه وارد است. و بلوغ در جائي صدق ميكند كه مانند وصول خارجي در عالم اعتبار وصول تعبّدي صورت گيرد و حجيّت به عمل آورده شود. مانند لفظ بلوغ در آيه مباركة: يا أيَّها الرسول بَلِّغ ما اُنزل إليك من ربِّك. و مانند آيه شريفة: هَذَا بلاغٌ للنّاس ، و فقط شامل مواردي ميشود كه: از جهت اعتبار مطلب تمام باشد ولي اتّفاقاً در سند سهوي رخ داده است كه طبق واقع در نيامده است. بنابراين اصولاً أدلّه تسامح شامل روايات مرسله و مقطوعه و ضعيفة السّند نميگردد و بالاخصّ در أدعيه كه مهمترين اركان ربط مخلوق با خالق ميباشد. مطلب در اينجا گسترش دارد و انشاءالله تعالي تفصيل آن را در كتاب النِّيروز بِدْعَةٌ و ضَلاَلةٌ خواهيد يافت بحول الله و قوّته و لاحول و لاقوّة الاّ بالله العليّ العظيم. [65] - «صحيفه خامسه» ص 12 و ص 13. [66] - در تعليقه دوم از صفحة 71، فساد اين رأي ظاهر شد. [67] - «صحيفه خامسه» ص 18 و ص 19. [68] - «الذّريعة» ج 15، ص 21، شماره (100) . [69] - «صحيفه كامله سجّاديّه» با ترجمه سيدصدرالدين بلاغي از نشريّات دارالكتب الاسلاميّة سنه 1369 هجريّة قمريّه. [70] - «بحارالانوار»، طبع حروفي مكتبه اسلاميّه، ج 110 ص 43 و در اينجا عين عبارت علامه محمّدتقي مجلسي اوّل اين است: ... انّي أروي الصحيفة الكاملةَ عن مولانا و مولي الانام سيّد السّاجدين علي بن الحسين زين العابدين مناولةً عن صاحب الزّمان و خليفة الرّحمن الحجّة بن الحسن : بين النّوم و اليقظة، و رأيت كأنّي في الجامع العتيق بإصبهان، والمهديّ صلوات الله عليه قائم و سألت عنه مسائلَ أشكلت عليّ فأجاب عنها. ثمّ سألت عنه عليهالسلام كتاباً أعمل عليه، فأحالني بذلك الكتاب الي رَجل صالح فلمّا أخذت منه كان الصّحيفة. و ببركة هذه الرويا انتشرت الصحيفة فيالآفاق بعد ماكان مطموس الاثر في هذه البلاد. [71] - «بحارالانوار»، ج 110 ص 45 تا ص 47. [72] - به عين اين لفظ مرحوم استاد سيد محمّد مشكوة در مقدمه مدوّنه خود بر شرح صحيفه فارسي سيد صدرالدّين بلاغي تصريح دارد، آنجا كه ميگويد: تا كار شهرت آن به جائي رسيده كه مولي محمّدتقي مجلسي در يكي از روايات خود اشاره كرده كه: او در نقل و روايت صحيفه يك مليون سند دارد. [73] - «بحارالانوار»، طبع حروفي ج 110 ص 50. [74] - «بحارالانوار»، طبع حروفي ج 110 ص 51 تا ص 61. [75] - «بحارالانوار»، طبع حروفي ج 110 ص 63 تا ص 66. [76] - «بحارالانوار»، طبع حروفي ج 110 ص 54 . [77] - «بحارالانوار»، طبع حروفي ج 110 ص 59. |