فرموده است : انّه لا يضلّ من هداه و لا يئل من عاداه و لا يفتقر من كفاه

اين سخن امام ( ع ) علّت يارى طلبى و دليل كفايت خواهى از خداوند است ، زيرا هر گاه حصول كفايت خداوند مانع از خواسته‏هاى افراط و تفريط باشد ايجاب مى‏كند كه بنده مستقيماً به راه راست حركت كند و اين همان هدايتى است كه خداوند هر كس را بخواهد بدان ارشاد مى‏كند . گويا امام ( ع ) چنين گفته است : « از خداوند مى‏طلبم كه كفايتش را شامل حالم گرداند ،

كفايتى كه هدايت و غناى حقيقى و ملك هميشگى است زيرا آن كه خدا هدايتش كند گمراه نمى‏شود و آن كه با خدا دشمنى كند و از شكر و استعانت او سرباز زند از عذابش رهايى نمى‏يابد .

امام ( ع ) در اين خطبه لفظ دشمنى با خدا را به طور مطلق ذكر كرده است ولى در قرآن كريم اين لفظ مجازاً بر لوازم دشمنى كه اعراض از عبادت خدا و خشم نسبت به اوست به كار رفته است .