فرموده است : لا يهلك على التّقوى سنخ اصل و لا يظمأ عليها زرع قوم .

در اين قسمت امام ( ع ) به دو طريق لزوم تقوا را تذكّر مى‏دهد :

يكى آن كه هر اصلى كه بر تقوا بنياد شود محال است كه خراب شود و بنيان‏گذار آن زيان بيند ، چنان كه خداوند متعال فرموده است : « اَفَمَنْ اَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‏ تَقْوى‏ مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوانٍ خَيْرٌ اَمْ مَنْ اَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‏ شَفا جُرُفٍ هارٍ » [ 10 ] .

دوّم ، آن كه هر كس براى آخرت كشت كند و معارف الهى را در سرزمين نفس خود بكارد يا مثلاً كارهاى دنيوى انجام دهد . مانند اعمالى كه مصالح زندگى مادّى انسان را تأمين مى‏كند ، و آن را به آب تقوا سيراب كند و تقوا را اصل قرار دهد ، بر چنين زراعتى تشنگى عارض نمى‏شود بلكه قويترين ساقه و پاكيزه‏ترين ميوه از آن به دست مى‏آيد .

به كار بردن كلمه « زرع » و اصل در عبارت امام ( ع ) كنايه است از آنچه بيان كرديم .