فرموده است : لو قيل ما انكر فى ذلك و ما امامه و فيمن سنّته و اللّه اذن لزاح الباطل عن نصابه و انقطع لسانه .

[ 669 ]

اين جمله امام ( ع ) شرطيّه متّصله است و معناى تقديرى آن اين است كه اگر جدال كننده‏اى از دعوت كنندگان به باطل ، چيزى را از خلافت من و از امامى كه از آن پيروى مى‏كنند و از سنّتى كه خواهان آن هستند سؤال كند ، زبان حالشان گواهى مى‏دهد كه من امام آنها هستم و سنّت را من پاسدارى مى‏كنم .

در اين صورت باطلى كه بدان روآورده‏اند روشن شده و زبانشان قطع مى‏شود .

به كار گرفتن لفظ لسان در اين عبارت در حقيقت حذف مضاف اليهى را در تقدير دارد ، يعنى زبان صاحبش از جواب كوتاه مى‏شود و انقطاع استعاره براى سكوت و يا مجاز در كلام است ، يعنى باطل جوابى ندارد .