قوله عليه السلام : فلا تستعملوا الرّأى الى آخره

پس از تذكّر و توجّه مردم به كارهاى نيك و برحذر داشتن آنها از معصيت و مخالفت آنها را نهى مى‏كند ، تا از حقيقت صفات و ذات خدا ، بدون داشتن مرشد و راهنما به اتّكاى رأى و نظر خود بحث نكنند ، زيرا درك اين حقايق و دقايقى كه مانند درياى بدون ساحل است ممكن نيست و انديشه انسان از دريافت عمق اين حقايق باز مى‏ماند و به اضطراب و حيرت دچار مى‏شود . گام زدن در اين مسير در نهايت سختى و دقّت

[ 639 ]

و موجب اشتباه فراوان مى‏شود . پيگيرى و مداومت بر دريافت حقيقت ذات و صفات الهى ، منجر به لغزش و تفرقه در مذهب و اختلاف كلمه ميان مسلمين خواهد شد . با اين كه غور در خداشناسى و درك صفات حق تعالى بايد موجب وحدت كلمه شود . چنان كه علما و كسانى كه به دانش مشهورند از طريق توحيد ايجاد وحدت مى‏كنند . وحدت كلمه و عدم اختلاف منظور و مطلوب شارع بوده و اتّفاق نظر در دين از بزرگترين خواسته‏هاى ديانت است . بنابراين تحقيق در كنه ذات و صفات خداوند براى سالم ماندن از تفرقه بايد به پيروى از پيشوايان و امامان معصوم باشد . بلكه احتمال مى‏رود ، كه دقايق علمى و فروع فقهى نيز به تبعيّت از امام ( ع ) باشد و در كوچكترين مسئله‏اى به حدس و گمان رأى و نظر شخصى اعتماد نشود .