2 قوله عليه السلام : و انّ اغشّهم لنفسه اعصاهم لربه .

معنى اين فراز از آنچه در فراز قبل گفتيم بخوبى روشن گرديد چه نهايت غشّ و خيانت انسان نسبت به كسى كه درباره‏اش خيانت مى‏كند . شرّ و ضررى است كه به او مى‏رساند . و بالاترين بدى و ضررى كه نسبت به بنده‏اى قابل تصوّر مى‏باشد ،

بدبختى دايمى و دخول در جهنّم است . گرفتار عقاب و كيفر خداوند شدن ،

براى كسى حاصل نمى‏شود مگر به انجام معصيت الهى بنابراين هر كس گناهكاريش از همگان بيش باشد ، شقاوت و بدبختيش فزونتر خواهد بود پس چنان كسى خيانت كارترين فرد نسبت به خود مى‏باشد ، بدليل زياده‏رويى كه در معصيت كرده است .

خلاصه كلام امام ( ع ) در فراز اوّل و دوّم امر به فرمانبردارى و نهى از معصيت و گناهكارى انسانهاست تا حدّى كه در توان دارند ، و برايشان ميسور و مقدور مى‏باشد . با عبارت نصيحت نفس ، به فرمانبردارى ترغيب كرده است ، چون نصيحت نفس براى هر كسى مطلوب و محبوب مى‏باشد و خيانت به نفس براى تمام اشخاص نفرت‏انگيز است .