شهادت ميدهم به عبوديت و رسالت محمد ( ص )

اين شهادت ركن دوم دين اسلام است كه هر كس كه به اسلام بگرود ، بايد از روى دليل و برهان ، آن را بپذيرد . معناى اين شهادت چنين است كه اولا بندگى پيامبر اكرم را به خداوند سبحان مى‏پذيرم . و درباره آن پيشواى الهى افراط و مبالغه نمى‏كنم ، او جنبه الوهيت ندارد و موجود ازلى و ابدى و عالم و قادر مطلق نيست . بلكه بنده شايسته خداوندى است كه بجهت داشتن لياقت و استعداد گيرندگى وحى الهى ، به عالى‏ترين درجه عبوديت رسيده به مقام والاى رسالت نايل شده است .

اين شهادت در نتيجه تقليد يا عواطف و گرايش‏هاى خام به محمد ( ص ) نبوده است ،

بلكه معرفتى كامل درباره عالى‏ترين عظمت و امتيازى بود كه امير المؤمنين ( ع ) در وجود پيامبر اكرم دريافته بود .

در سخنان على ( ع ) در نهج‏البلاغه و چگونگى رابطه او با پيامبر اكرم ، تسليم و تعظيم نهايى شگفت‏انگيزى را مى‏بينيم كه على ( ع ) درباره خاتم الانبياء عليه السلام داشته است . نظير اين تسليم و تعظيم شخصى درباره شخصى ديگرى ديده نشده است .

از اينجا است كه مى‏گوييم : معرفت امير المؤمنين به آن پيشواى الهى در حدّ اعلا بوده است .