نتيجه دوم ( در آيه شماره 1 ) خداوند ميفرمايد : ما ملكوت آسمانها و زمين را به ابراهيم نشان ميدهيم .

از اين آيه هم روشن ميشود كه توفيق ديدار ملكوت از پيشگاه خدا به كسانى داده ميشود كه از عهده آزمايشهاى زندگى مانند ابراهيم برآمده باشد . نكته ديگر اينكه ملكوت يك امر با مشخصات خاص نيست ، زيرا عظمت‏هاى خداوندى كه ملكوت از پديده‏هاى آنها ميباشد ،

بينهايت است . لذا ميتوان گفت : انسانها با مراتب مختلفى كه در رشد و كمال بدست آورده‏اند ، در رؤيت ملكوت الهى در جهان تخلف ميباشند .