سند

اين سخن را چند نفر از مورّخان و محدّثان و اديبان نقل كرده‏اند از جمله :

1 إمام محمّد بن ادريس الشافعى ( ف . 204 ه . ق . ) در كتاب « الأمّ » ج 4 ، ص 217 ( مصادر ، ج 2 ، ص 143 ) .

2 احمد بن يحى بلاذرى ( ف . 279 ه . ق . ) در « انساب الأشراف » ، ج 2 : حديث 423 ، ص 352 ، و در ذيل حديث 433 ، ص 361 ، و حديث 449 ، ص 377 .

3 احمد بن واضح يعقوبى ( ف . بين سالهاى : 278 تا 292 ه . ق . ) ، در « تاريخ » ،

ج 2 ، ص 95 و 131 .

4 ابو العبّاس يزيد بن مبرّد ( ف . 285 يا 286 ه . ق . ) ، در « كامل » ، ج 2 ، ص 153 .

5 ابو جعفر طبرى ( ف . 310 ه . ق . ) ، در « تاريخ الرسل و الملوك » ، ج 6 ، ذيل حوادث سال 37 ، ص 3361 و ص 3363 .

6 ابو طالب مكّى ( ف . 386 ه . ق . ) در « قوت القلوب » ، ج 1 ، ص 370 ( مصادر نهج البلاغه و اسانيده ، ج 2 ، ص 143 ) .

از منابع فوق ، نظر به سند داشتن و كامل بودن ، سه روايت انساب الأشراف بلاذرى ،

و دو روايت طبرى نقل مى‏گردند .