سند

اين كلمات بخشى از خطبه‏ايست كه امير المؤمنين در جريان و به مناسبت جنگ جمل ايراد كرده است ، و داستان آنرا شيخ مفيد عليه الرحمة در « كتاب الجمل » ( ص 177 از قول واقدى ) ، در دنباله توضيحاتى كه ذيل خطبه 8 بيان شد ، بدين مضمون نقل مى‏كند :

چون طلحه و زبير خبر خطبه حسن بن على عليهما السّلام و مدح عمرو بن احيحه درباره آن حضرت را شنيدند ، طلحه به پا خاسته در ميان يارانش خطبه مى‏خواند و در سخنانش تهديدها و گرد و خاكهاى فراوانى مى‏كند ، خبر اين سخنان به امير المؤمنين مى‏رسد ، آن جناب ، هم به منظور روشن كردن افراد خود ، و هم براى آموزش شيوه جنگ و مبارزه و برخورد درست و انسانى ، در ضمن خطبه‏اى مفصّل ، جريان آمدن طلحه و زبير به بصره و كشتن حكيم بن جبله [ ن . ك . به : امام على بن أبى طالب ، نوشته عبد الفتّاح عبد المقصود ، ج 3 : فاجعه جمل ، ص 169 99 ] و رفتارشان با فرماندار امام بر بصره :

عثمان بن حنيف [ ن . ك . به : همان كتاب ] را بيان مى‏كند ، سپس در توصيف آن گفتار و كردارشان اين سخنان را مى‏فرمايد .