بایگانی برچسب: امام حسن عسكري (ع) :

امام حسن عسكري (ع) : کَفاکَ أدبا تَجنُّبُکَ ما تَکرهُ مِن غَيرکَ.(مسند الامام العسکري، ص288) در مقام ادب همين بس که آنچه براي ديگران نمي پسندي، خود از آن دوري کني.

امام حسن عسكري (ع) : مِن الفَواقِر الَّتِي تقصِم الظَّهر، جَارٍ إن رَأي حَسَنة أَطفَأَها و إِن رَأي سَيِّئَة أَفشَاها(تحف العقول ، ص 517) همسايه اي كه اگر کار خوبي ببيند، نهانش سازد و اگر بد كرداري بيند آن را فاش كند از بلاهاي کمرشکن است.

امام حسن عسكري (ع) : إنّكُم في آجالٍ منقُوصَة و أيّام مَعدُودة و المَوت يَاتي بَغتَة، مَن يَزرَع خَيراً يَحصد غبطَة، و مَن يَزرع شَرّاً يحصد نِدامَة، لكُلِّ زارِع ما زَرعَ، لا يسبِق بَطِيء بِحَظِّه، و لا يُدرِك حَرِيص ما لم يُقدِّر له(تحف العقول ، ص 519) شما عمري رو به زوال و روزهاي تعيين شده اي داريد و مرگ …

امام حسن عسكري (ع) :   ما أقبَحَ بِالمؤمِن أَن تَکوُن لَه رَغبَة تَذِلَه(تحف العقول، ص 520)  چه زشت است براي مؤمن، دلبستگي به چيزي که او را خوار کند.

امام حسن عسكري (ع) :   قَلبُ الأَحمَق فِي فَمِه، و فَمُ الحَكيم في قَلبِه(تحف العقول، ص 519)  قلب نادان در دهان اوست، و دهان خردمند در دل او.

امام حسن عسكري (ع) :   جُعِلتِ الخَبائِثُ في بَيت وَ جُعِل مِفتاحُهُ الکَذِبَ(بحار الانوار، ج78، ص377)  تمام پليديها در خانه اي قرار داده شده و کليد آن دروغگويي است.

امام حسن عسكري (ع) :    والله لَيَغيبَنَّ غِيبَةً لايَنجُوفِيها إلا مَن ثَبَّتَهُ الله عَزَّوجَل عَلي القولِ بِإمامَتِه و وَفَّقَه لِلدُّعاءِ بِتعجِيل فَرجِه (کمال الدين، باب 38، حديث اول)  به خدا سوگند مهدي (ارواحنافداه) آن گونه نهان خواهد گشت که هيچ کس در زمان غيبت او از گمراهي و هلاکت نجات نخواهد يافت؛ مگر آنان که خداي عزوجل بر اعتقاد به …

امام حسن عسكري (ع) :   الإشراكُ فِي النّاسِ أخفَي مِن دَبِيب النَّمل عَلَي المَسح الأسوَد فِي اللَّيلة المُظلمَة(تحف العقول، ص 517)  شرك در ميان مردم از جنبش مورچه بر گليم سياه در شب تار نهان تر است.

امام حسن عسكري (ع) :   مَن كَان الوَرع سَجِيَّته، و الكَرَم طَبِيعَته، و الحِلم خِصلَته، كَثُر صِديقُه(مسند الامام العسكري، ص 289)  كسي كه پارسايي اخلاق او ؛ بخشندگي طبيعت او و بردباري خصلت او باشد، دوستانش بسيار شوند.

امام حسن عسكري (ع) :    کَفاکَ أدبا تَجنُّبُکَ ما تَکرهُ مِن غَيرکَ.(مسند الامام العسکري، ص288)  در مقام ادب همين بس که آنچه براي ديگران نمي پسندي، خود از آن دوري کني.