بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
302، شرط برادرى
شخصى خدمت امام باقر عليه السلام عرض كرد ما در شهر خود همه با هم مانند برادريم ، آنحضرت فرمود:
أَ يَجِيءُ أَحَدُكُمْ إِلَى أَخِيهِ فَيُدْخِلُ يَدَهُ فِي كِيسِهِ فَيَأْخُذُ حَاجَتَهُ فَلَا يَدْفَعُهُ فَقُلْتُ مَا أَعْرِفُ ذَلِكَ فِينَا قَالَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع فَلَا شَيْءَ إِذاً قُلْتُ فَالْهَلَكَةُ إِذاً قَالَ إِنَّ الْقَوْمَ لَمْ يُعْطَوْا أَحْلَامَهُمْ بَعْدُ .
آيا كسى از شما نزد برادر خود مى رود، و دست در جيب او مى كند، و هرچه احتياج دارد بر مى دارد و ديگر آن را پس نميدهد؟ گفتم : چنين كارى را سراغ ندارم ! فرمود: پس برادرى واقعى وجود ندارد…! المؤمن ؛ ص44…!
بگفتا مى كند يك تن براحت ****بجيب ديگرى او دست حاجت
بگفتا راوى اينسان كى فتوت ****بفرمودند: پس چون شد اخوت ؟
