سخت نگير

سخت نگير

مردي مذهبي خيلي به طهارت اهميت مي داد. به همين دليل به همسرش زور مي گفت. او دو فرزند خردسال پشت سرهمي داشت كه گاهي منزل را نجس مي كردند اين مرد حساس بود و به همسرش مي گفت: فورا بايد آن محل را آب كشي. نگذار براي بعدا.
گاهي سر همين مسأله مشاجره آنها بالا مي گرفت. بيچاره ها اين كودكان معصوم كه در آتش قهر والدين مي سوختند و در عطش مهر آنها مي‌گداختند.
با آقا چندين بار صحبت كردم كه
اولا واقعا كار منزل سخت است كافي است دو روز امتحان كنيد به خصوص اين كه دو كودك خردسال هم داريد.
ثانيا تنبيه و داد زدن سر كودك سبب افسردگي و اضطراب و كابوس شبانه مي شود و كودكان اين مشكلات را با شب ادراري و جويدن ناخن و مكيدن انگشت و…نشان مي دهند.
ثالثا. مگر نشنيده اي پيامبر كودكي را در آغوش گرفته بود كه كودك به ادار كرد و پدر يا مادرش با ناراحتي و تندي خواست كودك را بگيرد ولي پيامبر مانع شدند و او را آرام كردند تا كودك مضطرب نشود؟
رابعا اصلا اگر هم پاك نگه داشتن فرش ها و …. سخت باشد، چه لزومي دارد به خودتان سخت بگيرد از ملافه استفاده كنيد. رختخواب و فرش‌ها را كمي بزرگ تر كه شدند بشويد. پا و فرش اگر خشك باشند، اشكال شرعي ندارد. براي نماز هم فقط نبايد محل سجد (مهر) نجس باشد. اگر فرشي نجس باشد و خشك، ولي مهر پاك باشد نماز خواندن اشكال ندارد و نماز صحيح است
بعد از سخنانم گفت به اين راحتي؟!
گفتم: چي فكر كردي اسلام دين با راحت است حتي از اين هم راحت تر.
كودكان در آغوش مهر رسولي مهرباني
وقتى كودك خردسالى را براى دعا [ و اذان و اقامه، تبرك] يا نامگذارى به حضور پيامبر (ص) مى آوردند، حضرت براى احترام والدين و بستگانش او را به آغوش مى‏ كشيد و در دامن خود مى نهاد، گاهى اتفاق مى ‏افتاد كه كودك در دامن پيامبر بول مى‏ كرد؛ كسانى كه ناظر بودند به روى كودك فرياد مى زدند (و تندى مى كردند تا او را از ادرار باز دارند)، پيامبر آنان را منع مى‏كرد و مى‏فرمود: با تندى و خشونت از ادرار كودك جلوگيرى نكنيد. سپس كودك را آزاد مى گذاشت تا ادرار كند. زمانى كه دعا يا نامگذارى تمام مى‏ شد، اولياى كودك در نهايت مسرت كودك خود را مى‏ گرفتند و كمترين آزردگى و ملامت خاطر در پيامبر از ادرار كودك احساس نمى ‏كردند. موقعى كه كسان كودك مى‏رفتند پيامبر لباس خود را تطهير مى‏ كرد؛
وَ كَانَ (رسول الله صلی الله علیه و آله) يُؤْتَى بِالصَّبِيِّ الصَّغِيرِ لِيَدْعُوَ لَهُ بِالْبَرَكَةِ أَوْ يُسَمِّيَهُ فَيَأْخُذُهُ فَيَضَعُهُ فِي‏ حِجْرِهِ‏ تَكْرِمَةً لِأَهْلِهِ‏ فَرُبَّمَا بَالَ الصَّبِيُّ عَلَيْهِ فَيَصِيحُ بَعْضُ مَنْ رَآهُ حِينَ بَالَ‏ فَيَقُولُ ص لَا تُزْرِمُوا بِالصَّبِيِّ فَيَدَعُهُ حَتَّى يَقْضِيَ بَوْلَهُ ثُمَّ يَفْرُغُ لَهُ مِنْ دُعَائِهِ أَوْ تَسْمِيَتِهِ وَ يَبْلُغُ سُرُورُ أَهْلِهِ فِيهِ وَ لَا يَرَوْنَ أَنَّهُ يَتَأَذَّى بِبَوْلِ صَبِيِّهِمْ فَإِذَا انْصَرَفُوا غَسَلَ ثَوْبَهُ بَعْدَه‏.[1] در بعضى نقل ها آمده است كه پيامبر مى‏ فرمود نجاست از دامن من پاك مى‏ شود اما برخورد تند با عمل طبيعى كودك از دل او پاك نمى ‏شود.[2]

پی نوشت :
1.مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 16، ص 240، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، 1403 ق. مكارم الاخلاق، ص‏25.
2. بي خيال درماني( نگاهي فقهي ـ روان شناختي به وسواس)، محمدحسين قديري، سايت اسك دين بخش مشاوره

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.