سپيده

سپيده
نـسيم  نـور، ز اقـضاى شـب وزيد، بيا                  شـب گلايـه بـا شـام دگر کشـيد، بيا
بـه روى چشـمه شب زنبق سپيده شکفت                  سـتـاره پر زد واز آسـمـان پريـد بـيا
گلاب سـرخ سجر ريخت روى تربت خاک                  پرنـده ى قـفس نـور پر کشـيد، بيا …
مـرا  شکسـتى وشوقت دوباره ساخت مرا                  زمـن  بـريدى وجـانم بـه لب رسيد بيا،
که  زنـدگى بـسرايم در کجـاوه ى بـاد                  که پنـجـره بگشـائـيم بـر امـيد بـيا
مــن اشک رهگذر کوچه هـاى مـهتابم                  که قـطره فـطره به شن زار شب چکيد بيا
گل شگفت دو چشمت برنگ بخت من است                  بـه  خـون سـرمه نگاهـت مگر طپيد بيا
کفـم  چو  ديـد به اندوه گفت، کولى راه                  (سپيـده)  گام  تـو بـر انتها رسيد بيا …

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.