ساحل سبز

ز ِهـرکسى تـو فـراتر، خـدا کند که بيايى                  شـميم زمـزم وکوثـر، خـدا کند که بيايى
بـه  بـاغ سـرو وصنوبر، خدا کند که بيايى                  گريـخت صـبرمن ازبـر، خدا کند که بيايى
بـرفت آتـشم از سـر، خـدا کند که بيايى                  وجـانشين  پيـمبر،  خـدا کنـد که بـيايى
که  مـثل نـور زنـد سر، خدا کند که بيايى                  مـعطرى  تـو،  مـعطر، خـدا کند که بيايى
بـراى  دل،  تـو قـراري، که يادگار بهارى                  تـويى  که پاک وزلالـى، شکوه بـزم کمالى
زبس که گفتم وگفتم: کجاست ساحل سبزت؟                  زمـين اسـير بـلا شـد، ميان شعله رها شد
تـبـلورى زحـياتى، سـرود سـبز نـجاتى                  شکوهـمند وبـزرگى، هـمان سـوارسترکى

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.