ذکر نعمت، ذکر اسم است

ذکر نعمت، ذکر اسم است

قرآن کريم در برخى آيات خويش از نامهاى بزرگ خدا يعنى ائمه هدى عليهم السلام به عنوان نعمت ياد مى کند:

1 – (واعتصموا بحبل الله جميعا ولا تفرقوا واذکروا نعمت الله عليکم اذ کنتم اعداء فالف بين قلوبکم).(28)

همگى به ريسمان محکم خدا چنگ بزنيد وپراکنده نشويد ونعمت خدا را ياد کنيد آن هنگام که دشمن يک ديگر بوديد، سپس قلبهاى شما را الفت داد. در صفحات گذشته از نظرتان گذشت که از آثار مهم محبت ائمه صلوات الله عليهم تاليف قلوب مؤمنان است ومقصود از نعمت نيز در آيه شريفه، وجود پر برکت آن ذوات مقدسه يعنى همان اسماء حسناى الهى است که به برکت آنان قلوب مؤمنان با يک ديگر الفت مى يابد. به حديث زير تبرک مى جوئيم: عن احمد بن عيسى قال: حدثنى جعفر بن محمد عن ابيه عن جده عليهم السلام فى قوله عز وجل: يعرفون نعمت الله ثم ينکرونها، قال: لما نزلت انما وليکم الله ورسوله والذين آمنوا الذين يقيمون الصلاه ويوتون الزکاه وهم راکعون اجتمع نفر من اصحاب رسول الله صلى الله عليه وآله فى مسجد المدينه فقال بعضهم: ان کفرنا بهذه الايه نکفر بسايرها وان آمنا فان هذا ذل حين يسلط علينا ابن ابى طالب. فقالوا: قد علمنا ان محمدا صلى الله عليه وآله صادق فيما يقول ولکنا نتولاه ولا نطيع عليا فيما امرنا. قال: فنزلت هذه الايه: يعرفون نعمه الله ثم ينکرونها، يعرفون ولايه على واکثرهم الکافرون بالولايه.(29)

احمد بن عيسى گويد: حضرت امام ششم از پدرش، از جدش عليهم السلام روايت مى فرمايد که درباره آيه مى شناسند نعمت خدا را وسپس انکار مى کنند فرمودند: هنگامى که آيه همانا سرپرست شما خداوند ورسول او وکسانى هستند که ايمان آورده اند، همان کسانى که نماز را به پاى مى دارند وزکات مى دهند در حالى که در رکوع هستند نازل شد گروهى از صحابه رسول خدا صلى الله عليه وآله در مسجد مدينه اجتماع کرده، به يک ديگر گفتند: اگر به اين آيه ايمان نياوريم به ديگر آيات نيز کفر ورزيده ايم، واگر ايمان بياوريم ذلت ما خواهد بود، زيرا اين آيه فرزند ابوطالب را بر ما مسلط مى کند. پس گفتند: مى دانيم که محمد صلى الله عليه وآله راستگوست وولايت او را نيز مى پذيريم، ولى اطاعت از على بن ابى طالب نمى کنيم. در اينجا بود که اين آيه نازل شد که: نعمت خدا را مى شناسند سپس آن را انکار مى کنند. مى شناسند ولايت على (عليه السلام) را واکثر آنها به ولايت کافرند.

2- (واذکروا نعمت الله عليکم وميثاقه الذى واثقکم به اذ قلتم سمعنا واطعنا).(30)

نعمت خدا را ياد کنيد وعهدى را که از شما درباره آن پيمان گرفته وشما گفتيد شنيدم واطاعت کرديم (فراموش نکنيد). به دلالت روايات فراوان، ميثاق خداوند وجود پيامبر صلى الله عليه وآله وائمه عليهم السلام وولايت آنان است همان گونه که در عبارات آسمانى زيارت سلام على آل يس خطاب به محبوب دلهايمان امام زمان عليه السلام عرضه مى داريم: السلام عليک يا ميثاق الله الذى اخذه ووکده. سلام بر تو اى پيمان خدائى که خداوند از مردم گرفته وبر آن تاکيد کرده است. بنابر اين، ميثاقى که در آيه کريمه فرمان داده مى شود که از آن ياد کنيد، وجود مقدس ولى عصر واجداد طاهرينش عليهم السلام است. يعنى ذکر آنان، ذکر نعمت وميثاق ونام خداست واز آنجا که اين ذوات مقدسه وجه خدايند(31) که روى آوردن به جانب خدا از طريق وجه او امکان پذير است، پس به واسطه ذکر اينان است که مى توان به مقام قرب الهى پاى نهاد:

(بکم فتح الله وبکم يختم).(32)

به شما آفرينش را آغاز نمود وبه وسيله شما پايان مى دهد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.