یکی از مهم­ترین مسائل تربیتی انسان، دسترسی به «الگوی متخصص یا معصوم» است. انسان در هر انتخاب و رفتاری نیاز به الگو دارد و الگوی هر انسانی در گرو لیاقت اوست. امروزه میلیاردها انسان بدون بهره­ مندی از متخصص معصوم، وارد نظام برزخی می­ شوند، بدون این که قوای بی­ نهایت­ شان شکوفا شده باشد. این از سنت الهی به دور است که بشر را بی­ معلم و راهنما به خود واگذارد. بنابراین، کسی که امام معصوم را نمی­ خواهد، لیاقتش هر چیزی می ­تواند باشد.

آیا شور و هیجانی در ما برای بودنش هست یا نه؟! متأسفانه حتی بسیاری از شیعیان نیز از حضور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در متن زندگی شان بی ­بهره اند و دعایی برای آمدنش نمی کنند.

در حالی که خود حضرت صاحب‌الزمان (علیه­ السلام) می فرماید: «وَأَكثِرُوا الدُّعاءَ بِتَعْجیلِ الفَرَجِ فَإنَّ ذلِكَ فَرَجُكُم‌= براى تعجیل فرج زیاد دعا كنید.» چراكه همین زیاد به یاد آن روز بودن، گشایش شماست. این یعنی «من عجله دارم»، دوست دارم که زودتر بیایم در بین شما و تا «مقام محمود» شما را تربیت کنم. اما عمل نیز، جزء الزامات دعاست.

اگر همه مردم در طلب امام خود همدل و یکصدا باشند و به کسب معرفت راستین امام خود بپردازند، نعمت دیدار آن نازنین نصیب شان خواهد شد. مانند قوم بنی اسرائیل که از شدت ظلم فراعنه به درگاه خداوند استغاثه نمودند تا خداوند پیامبرش را برای نجات­ شان بفرستد.

امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرمایند: «هنگامی که گرفتاری بنی ­اسرائیل به درازا کشید و ظلم بر ایشان از هر سوی  وارد شد، ۴۰ روز، صبح‌ها به درگاه الهی روی آورده، ضجه و گریه آغاز نموده و به دعا قیام کردند. پس دریای رحمت الهی با دعای بنی اسرائیل به خروش آمد و خداوند به حضرت موسی (علیه‌السلام) و هارون وحی فرستاد که با مدد غیبی، بنی اسرائیل را از شرّ فرعون نجات بخشند و 170 سال از مدتی که برای گرفتاری آن‌ها تعیین شده بود، کاسته شد .»

سپس امام صادق (علیه ­السلام) فرمودند: «شما هم اگر مانند بنی اسرائیل به درگاه خدا دعا کنید، خداوند فرج ما را نزدیک خواهد فرمود، اما اگر چنین نکنید، این سختی به نهایت مدتش خواهد رسید.»

عاشقان و منتظران حضرت هر لحظه و به هر بهانه ­ای، دست توسل به درگاه الهی زده و هرگز یاد محبوب خویش را فراموش نخواهند کرد. بنابراین کمترین کاری که می­ توان برای آمدنش بکنیم، این است که دور هم جمع شویم و برای برطرف شدن موانع ظهور پدر آسمانی­ مان، استغاثه و دعا کنیم؛ دعایی که مضطرانه باشد.