1- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ عِدَةُ الْمُؤْمِنِ أَخَاهُ نَذْرٌ لَا كَفَّارَةَ لَهُ فَمَنْ أَخْلَفَ فَبِخُلْفِ اللَّهِ بَدَأَ وَ لِمَقْتِهِ تَعَرَّضَ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ ي ا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ م ا لا تَفْعَلُونَ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللّ هِ أَنْ تَقُولُوا م ا لا تَفْعَلُونَ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 68 رواية :1
اصول كافى جلد 4 صفحه : 68 رواية :1
هشام بن سالم گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: وعده مؤ من به برادر (دين ) خود نذرى است كه كفاره ندارد، پس هر كه بآ وفا نكند بمخالفت وعده با خدا برخاسته و خود را در غضب او انداخته ، اين است گفتار خدايتعالى كه (فرمايد:): ((اى كسانيكه ايمان آورده ايد چرا گوئيد آنچه را نكنيد چه دشمنى گرانى است نزد خدا كه بگوئيد آنچه را نكنيد)) (سوره صف آيه 2 3).
شرح :
مقصود از گفتار حضرت كه فرمود:((نذرى است كه كفاره ندارد)) بحسب ظاهر براى تغليظ و اهميت آن بر ساير نذرها است ، و حمل بر تخفيف و سبكتر بودنش از نذرهاى ديگر، خلاف ظاهر و سياق عبارت است ، مجلسى (ره ) گويد: اينكه فرمود: ((فبخلف الله بداء)) براى اينست كه خداوند از بندگان پيمان گرفته كه بدستوراتش عمل كنند و نواهى او را ترك نمايند، و چون دستور بوفاء بعهد داده و از خلف و عده نهى فرموده ، پس آنكس كه خلف وعده كند با عهد خدا مخالف كرده ، سپس در تفسير آيه و شاءن نزولش گفتار مفسرين و مختار خود را نقل فرموده كه جمعى گفته اند آيه درباره منافقين و مخالفين نازل شده و ذكر آن بطول انجاميد و از وضع ترجمه و شرح ما خارج است .