آیتالله میرباقری:
«يكي از ويژگيهاي اصحاب سيدالشهدا(ع) اين تلقي بود كه معيّت با وليّ خدا (نه فقط معيّت جسمي بلکه همسفر شدن با ولیّ خدا) شرط فوز انسان و بهترين عامل سلوك و تنها راه قرب تا لقاي خداست.
? اصحاب سيدالشهدا(ع) فهميده بودند كه آن حضرت نه يك راه، بلكه تنها راه است. ?
كساني كه از قافلهٔ كربلا عقب ماندند، شايد احساس ميكردند اگر با سيدالشهدا(ع) بودند، بهشتي ميشدند؛ اما تنها راه را سيدالشهدا(ع) نميدانستند! ? بلكه فکر میکردند در مكه ماندن و طواف كردن، قرآن خواندن و عبادت كردن هم انسان را به بهشت ميرساند. (اين افراد غير از كساني هستند كه به اصلِ حق بودنِ سيدالشهدا(ع) نیز شك داشتند و ميگفتند: اگر كشته شويم، خونمان پاي چه كسي حساب ميشود؟! اینها بصيرتشان خيلي كم بود)
اما عدّهاي ميفهميدند كه اگر با امام(ع) همراه شوند، به نتيجه ميرسند؛ با اين حال فکر میکردند که تنها راه، ايشان نيست». (کتاب ضیافت بلا)