بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
| حديث كودكى و خود پرستى |
| رها كن چون خيالى بود و مستى |
| چو عمر از سى گذشت و يا كه از بيست |
| نمى شايد دگر چون غافلان زيست |
| نشاط عمر باشد تا چهل سال |
| چهل رفته فرو ريزد پر و بال |
| پس از پنجه نباشد تن درستى |
| بصر كندى پذيرد پاى سستى
|
| چو شصت آمد نشست آمد پديدار |
| چو هفتاد آمد آلت افتد از كار |
| بهشتاد و نود چون در رسيدى |
| بسا سختى كه از گيتى كشيدى |
| وز آنجا گر بصد منزل رسانى |
| بود مرگى بصورت زندگانى |
| اگر صد سال مانى ور يكى روز |
| بباريد رفت از اين كاخ دل افروز |
| سگ صياد كاهو گير گردد |
| بگيرد آهويش چون پير گردد |
| چو در موى سياه آمد سفيدى |
| پديد آمد نشان نااميدى |
| زپنبه شد بنا گوشت كفن پوش |
| هنوز اين پنبه بيرون نارى از گوش |
| پس آن بهتر كه خود را شاد دارى |
| در آن شادى خدا را ياد دارى (84) |
