بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
ایشان [آیت الله بهجت ره] می فرمود:
چقدر حضرت (عج) مهربان است به کسانی که اسمش را می برند و صدایش می زنند و از او استغاثه می کنند.
از پدر و مادر هم به آنها مهربان تر است.
همچنین می فرمود:
آیا حضرت صاحب(عج)که از دست دشمن ها در پشت پرده ی غیبت است ، از دوستانش هم غافل است که هر چه بر سرشان آمد، آمد؟ … خدا می داند آن حضرت(عج) تا به حال چه کرده و چه می کند!
علاوه بر آنچه بیان شد ایشان گاهی با لبخندی پرمعنا می فرمود:
بعضی وقت ها انسان می بیند یک حال خوشی دارد؛ حالت نورانی دارد!
نمی داند علتش چیست. هر چه فکر می کند، هیچ علتی پیدا نمی کند.
نه کار خاصی کرده، نه نماز خاصی خوانده؛ هیچ کاری نکرده است ! نمی داند در کوچه ای ، جایی ، رد می شده و فقط به نحو گذرا حضرت (عج) از کنارش رد شده است.
این نورانیت و حال خوش ، به همین جهت در این شخص ایجاد شده است.
سپس فرمودند:
آخر می شود انسان از کنار کوه ایمان رد شود و در او تأثیر نگذارد؟!
