یکی از جلوه‌های زیبای قرآن

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از جلوه‌های زیبای قرآن، دعوت همیشگی آن به اعتدال و میانه‌روی در زندگی است. کتاب خدا، همچون نسیمی که شاخه‌های درختان را به آرامی نوازش می‌کند، ما را از تندروی و کندروی، از افراط و تفریط، بازمی‌دارد و به تعادلی دلنشین فرا می‌خواند.
در آیه‌ای دلنشین از سوره اعراف، چنین می‌خوانیم:

“یَا بَنِی آدَمَ خُذُوا زِینَتَكُمْ عِندَ كُلِّ مَسْجِدٍ وَكُلُوا وَاشْرِبُوا وَلَا تُسْرِفُوا ۚ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ.”اعراف/۳۱
اى فرزندان آدم، در هر نماز و نمازگاهى خود را [با پوشش مناسب] بياراييد، و بخوريد و بياشاميد و اسراف نكنيد، كه او اسراف‌كنندگان را دوست ندارد.

چقدر این آیه، لطیف و زندگی‌بخش است! گویی خداوند می‌خواهد ما را به تماشای باغی سرسبز ببرد، جایی که رنگارنگی گل‌ها دل را می‌برد، اما ریشه‌های پنهان در خاک، همان‌قدر مهم‌اند که شکوفه‌های آشکار بر شاخه‌ها. خوردن و نوشیدن، بهره‌بردن از نعمت‌های الهی، مانند همان شکوفه‌هاست؛ زیبا، دل‌چسب، ضروری. اما اسراف، مانند باغبانی است که بی‌محابا آب می‌ریزد، بی‌آنکه بداند افراطش، ریشه‌ها را خفه می‌کند.
این آیه، ما را به زندگی‌ای دعوت می‌کند که همچون رودخانه‌ای آرام و زلال، نه طغیان کند و نه بخشکد. همچون خورشید در آسمان، نه چنان بتابد که زمین را بسوزاند، نه چنان کم‌نور شود که هیچ دانه‌ای در خاک جوانه نزند.
تعادل، همان رازی است که زمین و آسمان بر مدار آن می‌چرخند. افراط در لذت، آدمی را خسته و بی‌قرار می‌کند، و تفریط در بهره‌مندی، دل را پژمرده و حسرت‌بار. و قرآن، همچون نسیم صبحگاهی، ما را به راهی می‌خواند که نه سنگینی غروب دارد، نه آشفتگی طوفان؛ راهی که در آن، هم می‌توان از نعمت‌های دنیا لذت برد، هم می‌توان در سایه قناعت، آرامش را یافت.

نتیجه:
راز زندگی آرام و دلنشین در همین تعادل شیرین است؛ بهره‌بردن از نعمت‌ها، بی‌آنکه در زیاده‌روی غرق شویم، و پرهیز از سخت‌گیری‌های بیهوده، بی‌آنکه از لطف دنیا محروم بمانیم. خداوند ما را به راهی می‌خواند که در آن، هم دل سیر باشد، هم جان سبک؛ راهی که نسیمش آرامش می‌آورد و سرانجامش، رضایت و برکت است.
@mrranjbar3