اسحاق بن عمار گويد:

اين خبر را چند جور ميتوان معنى كرد:
اول اينكه مقصود اين است كه تصميم داشته باشد ستم نكند و در بين روز هم تا شب ستم نكند خداوند گناهانيكه از او سرزند و مربوط باو باشد يعنى حق او باشد ميآمرزد در صورتيكه پيش از آن روز خونى نريخته باشد و مال يتيمى را بنا حق نخورده باشد و ذمه اش بامثال اين حقوق مشغول نباشد، كه در اينصورت آمادگى براى آمرزش گناهان ندارد، و بنابر اين محتمل است از لحاظ ادبى ((ذلك اليوم )) ظرف براى ((غفران )) باشد نه براى (اءذنب ) و در نتيجه آمرزش شامل گناهان گذشته نيز مى گردد چنانچه ظاهر خبر آينده است .
دوم اينكه تصميم بستم نكردن داشته باشد و منافات ندارد كه در بين روز از قصد خود بر گردد و ستم كند و خداوند هر ستمى باشد جز آندو ميآمرزد، ولى اين معنى با اخباريكه دلالت بر مؤ اخذه حقوق مردم دارد گو اينكه كمتر از خونريزى و خوردن مال يتيم باشد منافات دارد و تحقيق آنها و هم چنين تخصيص ظواهر آيات به اين يك خبر مشكل است و گرچه گفته شود: كه خدا مظلوم را راضى كند.
سوم اينكه ذكر خصوص اين دو ستم از باب مثال است و گرنه مقصود تمامى حقوق مردم است ، زيرا در ميان حقوق مردم فقط ايندو از گناهان كبيره است ، و كبائر ديگر همگى از حقوق خداوند است ، يا براى اينكه حقوق مردم يا مربوط بمال خوردن مال يتيم از همه سخت تر بوده ، بايندو مثال زده شده اين بود ملخصى از گفتار مجلسى عليه الرحمة در معناى اينحديث .