حضرت صادق (عليه السلام ) فرمود:

غيبت در لغت به معناى اغتباب است و آن ياد كردن انسان است ديگرى را به چيزى كه در آن بدى اوست ، جوهرى در صحاح گويد: آن است كه پشت سرشخصى عفيف سخنى گويد كه اگر به شنود غمناكش كند، پس اگر راست باشد غيبت است ، و اگر دروغ باشد بهتان است )) و اما در عرف شرع مجلسى (ره ) و ديگران گفته اند: غيبت در نظر شرع ياد كردن شخص معين يا آنكه در حكم معين است (ماننداينكه بگويد: يكى از دو قاضى اين شهر) در نبودن او و در حال غيبتش به چيزى كه در او هست و بد دارد نسبت دادن زبان باشد يا به اشاره يا بكنايه ، گوشه زند يا تصريح كند. و غيبت از گناهان كبيره و بزرگ است چنانچه شيخ (ره ) در متاجر گويد نهايت ظاهر اخبار حرمت آن را مخصوص به مؤ من فرموده ، و البته بايد دانست كه در موارد زيادى غيبت را جايز دانسته اند. و از حرمت آن استثناء شده است كه براى اطلاع بيشتر خوانندگان محترم بكتاب متاجر شيخ و مرآة العقول مجلسى عليهما الرحمة و غير آنها مراجعه كنند.